Κορυφώνεται η εαρινή λαθροθηρία στα Ιόνια νησιά

 

by dasarxeio on 02/05/2024

Κι ο Γολγοθάς των μεταναστευτικών πουλιών συνεχίζεται

Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται και φέτος η λαθροθηρία σε πολλά Ιόνια νησιά όπως οι Παξοί, οι Αντίπαξοι και κυρίως η Ζάκυνθος, σε μια εποχή που η ανοιξιάτικη μετανάστευση του πουλιών κορυφώνεται. Παρά τις δεσμεύσεις της Πολιτείας για τον περιορισμό των φαινομένων, τις τελευταίες δύο εβδομάδες, δεκάδες καταγγελίες φτάνουν στις τοπικές αρχές και στην Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία και αφορούν συνεχόμενα περιστατικά εαρινής λαθροθηρίας σε αυτά τα μέρη.

Η κατάνυξη των ημερών του Πάσχα, δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει τη διάθεση των λαθροθήρων οι οποίοι εξακολουθούν το καταστροφικό έργο τους, αφανίζοντας όποιο προστατευόμενο πουλί βρεθεί στον δρόμο τους και αγνοώντας, απροκάλυπτα και συστηματικά, την απαγόρευση του «ανοιξιάτικου κυνηγιού» -που ισχύει και στη χώρα μας από το 1983. Την ένταση της λαθροθηρίας επιβεβαιώνουν και οι εθελοντές ακτιβιστές της οργάνωσης CABS (Committee Against Bird Slaughter) που βρίσκονται για δεύτερη χρονιά στη Ζάκυνθο, αλλά και κάτοικοι των Παξών και των Αντίπαξων, με τους τελευταίους να αναφέρουν ότι δεν έχει γίνει καμιά περιπολία στα νησιά αυτά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία από τις καταγγελίες, κύριος στόχος της ανοιξιάτικης λαθροθηρίας είναι τα χιλιάδες μεταναστευτικά πουλιά που πετούν αυτή την περίοδο πάνω από τα Ιόνια νησιά. Ανάμεσά τους, πολλά είδη των οποίων η θήρα δεν επιτρέπεται ούτε κατά τη νόμιμη κυνηγετική περίοδο, όπως ο Συκοφάγος, ο Μελισσοφάγος, ακόμα και αρπακτικά αλλά και χελιδόνια, ενώ «αγαπημένος» στόχος των λαθροθήρων παραμένει το διεθνώς απειλούμενο Τρυγόνι, το οποίο κάθε άνοιξη τραβάει τον δικό του Γολγοθά κατά τη μετανάστευσή του.

 

 

Έχοντας ήδη διασχίσει την έρημο Σαχάρα και τη Μεσόγειο θάλασσα, στην πρώτη μεγάλη στάση τους για ανεφοδιασμό, τα Τρυγόνια έρχονται κάθε χρόνο αντιμέτωπα με τις κάννες εκατοντάδων λαθροθήρων, που τα περιμένουν σε γνωστά περάσματα, κρυμμένοι σε ειδικά «πόστα». Μάλιστα, σύμφωνα με επιστημονική μελέτη που εκπόνησε η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών-ΕΛΓΟ Δήμητρα, μόνο την άνοιξη του 2021, δεκάδες χιλιάδες πουλιά θανατώθηκαν από λαθροθήρες σε πέντε Ιόνια νησιά, ενώ ταξίδευαν προς τους τόπους αναπαραγωγής τους.

Οι καταγγελίες για πλήρη απουσία περιπόλων σε Παξούς και Αντίπαξους, και μάλιστα για πολλές ημέρες, έρχεται σε αντίθεση με όσα προβλέπουν τα Τοπικά Σχέδια Δράσης (ΤΣΔ) τα οποία θεσμοθετήθηκαν έπειτα από πιέσεις της ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ και προβλέπουν τακτικούς ελέγχους για τον περιορισμό της εαρινής λαθροθηρίας. Αντίθετα, στη Ζάκυνθο, η εφαρμογή των ΤΣΔ και οι συνεχιζόμενες καταγγελίες οδήγησαν ήδη στις πρώτες συλλήψεις λαθροθήρων, ταυτόχρονα όμως έθεσαν στο στόχαστρο κατοίκους και επισκέπτες του νησιού που δέχθηκαν απειλές, όπως και τους εθελοντές της CABS, το αυτοκίνητο των οποίων υπέστη σοβαρές υλικές ζημιές, μετά από επίθεση αγνώστων.

 

Και σαν να μην έφταναν τα περιστατικά εκφοβισμού, οι λαθροθήρες του νησιού έφτασαν μέχρι το σημείο να κάνουν δημόσια και οργανωμένα διαμαρτυρίες (!), πρώτα προς το Δασαρχείο και έπειτα στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων. Κύριο αίτημά τους, να επιτρέπεται το «ανοιξιάτικο κυνήγι» στο νησί τους, παρόλο που είναι παράνομο εδώ και δεκαετίες και παρά το γεγονός ότι σκοτώνοντας τους καλύτερους γεννήτορες ενός παγκοσμίως απειλούμενου με εξαφάνιση είδους πριν προλάβουν να αναπαραχθούν, θα συμβάλλει στον οριστικό αφανισμό του.

Η ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ καλεί την Πολιτεία να σταματήσει δια παντός αυτή την ασυδοσία, επιβάλλοντας επιτέλους την ορθή εφαρμογή των Τοπικών Σχεδίων, όπου αυτό δεν συμβαίνει και στηρίζοντας -με ανθρώπινο δυναμικό και πόρους- τις τοπικές αρχές όπου αυτά πράγματι εφαρμόζονται. Σημειώνεται ότι, στο πλαίσιο σύνταξης των ΤΣΔ σε συνεργασία με την ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ, προβλεπόταν η αξιολόγηση και αναθεώρησή τους σε περίπτωση που τα μέτρα δεν επαρκούσαν, πράγμα το οποίο γίνεται φανερό τώρα στη Ζάκυνθο αφού οι λιγοστοί υπάλληλοι των αρμόδιων αρχών είναι αδύνατο να συνετίσουν εκατοντάδες λαθροθήρες.

Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία

Ελάχιστα έμειναν πλέον τα καραγάτσια στη Θεσσαλονίκη

 

by dasarxeio on 02/05/2024

(parallaximag.gr)

«Οι Ηπειρώτες θέλοντας να τονίσουν τη δύναμη που έχει, της έδωσαν αρσενικά χαρακτηριστικά αποκαλώντας την “ ο Φτελιάς”. Πολλοί βέβαια τη γνωρίζουν και από την τουρκική της ονομασία “ Καραγάτσι” που θα πει “ μαύρο δέντρο”. Ο Μ.Καραγάτσης οφείλει το ψευδώνυμό του (πραγματικό όνομα Δημ. Ροδόπουλος) σε έναν Φτελιά, στον περίβολο της εκκλησίας της Ραψάνης Θεσσαλίας, όπου συνήθιζε να διαβάζει στη σκιά του, τα εφηβικά χρόνια». Η περιγραφή αυτή προέρχεται μέσα από το βιβλίο της Καλλιόπης Στάρα «Τα δέντρα του τόπου μας» (εκδόσεις Αρτέον), που είναι και το θέμα της έκθεσης που διοργανώθηκε στο Λαογραφικό Μουσείο Μακεδονίας – Θράκης.

Για τα ελάχιστα όμως καραγάτσια (φτελιές) που έχουν απομείνει από τη συνοικία των Εξοχών στη Θεσσαλονίκη αλλά και ευρύτερα στην πόλη, μίλησε ο Δρ. Βιολογίας/Οικολογίας Γιώργος Μπλιώνης, σε ημερίδα με θέμα «Δέντρα των πόλεων. Ιθαγενείς και ξένοι ευεργέτες σε κρίση» στο Λαογραφικό Μουσείο, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης.

Η περιβαλλοντική και ιστορική αξία των φτελιών αναδείχθηκε στην ομιλία του κ. Μπλιώνη, ο οποίος, περιγράφοντας τη συνοικία των Εξοχών, σημειώνει ότι το μεγαλύτερο ρέμα της ανατολικής Θεσσαλονίκης ονομαζόταν κατά την οθωμανική περίοδο Kuş Deresi, δηλαδή χείμαρρος (ή Λάκκος) των Πουλιών. Δεχόταν νερά από πολλούς χειμάρρους από τις σημερινές περιοχές του Πανοράματος, των Ελαιώνων, των Κωνσταντινουπολίτικων, της Πυλαίας και της Μαλακοπής, οι οποίοι συνέβαλαν σε μια κοινή κοίτη, στην περιοχή «Καμάρα» της Πυλαίας. Αυτή διερχόταν μεταξύ Κάτω Τούμπας και Χαριλάου, έφτανε έως τον σημερινό «Κήπο του Καλού» και μετά το εργοστάσιο «Αλυσίδα» χώριζε σε δύο σκέλη.  Το βόρειο σκέλος ονομαζόταν Λάκκος του Arslan, από τον Karlo Arslan, κτηματία στην περιοχή εκείνη και η εκβολή του εντοπιζόταν δίπλα στην έπαυλη Μοδιάνο, το μετέπειτα Κυβερνείο και σήμερα Εθνικό και Λαογραφικό Μουσείο. Το νότιο σκέλος ονομαζόταν Büyük Dere (=Μεγάλος Λάκκος) ή Λάκκος του Charnaud, από έναν άλλο κτηματία της περιοχής εκείνης, τον Φρειδερίκο Σαρνώ.

«Μεταξύ των δύο κλάδων Αρσλάν και Σαρνώ βρισκόταν μια κατάφυτη, δασώδης περιοχή, γνωστή ως Karağatç, (τουρκική λέξη που θα πει μαύρο δέντρο), που αποτελεί σήμερα τη συνοικία Αναλήψεως. Αρκετά από τα πελώρια καραγάτσια της περιοχής σώζονταν μέχρι τη δεκαετία του 1980, λίγα άντεξαν μέχρι το 2020 και ελάχιστα σώζονται μέχρι τις μέρες μας» λέει ο κ. Μπλιώνης, προσθέτοντας ότι τα καραγάτσια δεν πρέπει να ήταν αυτοφυή, αλλά να φυτεύτηκαν σε ιδιωτικούς και δημόσιους κήπους.

Εξηγώντας δε τον λόγο για τον οποίο επιλέχτηκαν οι φτελιές για φύτευση στη συνοικία των Εξοχών και της Ανάληψης, αναφέρει ότι δείχνουν σαφή προτίμηση στο νερό και σε εδάφη πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, που κατανέμονται κυρίως κοντά σε ποτάμια και ρυάκια ή σε πλημμυρικές πεδιάδες. Παράλληλα, ως είδος είναι ανθεκτικό, καθώς έχει τη δυνατότητα ταχείας και εύκολης ανάπτυξης και ανέχεται καλά διαφορετικές καταπονήσεις, όπως υπερχείλιση ή ξηρασία, ρύπανση και αλμυροί άνεμοι.

«Η πρώτη καταστροφή επήλθε με την επέλαση της πολυκατοικίας μεταπολεμικά οπότε και επικράτησε μια βίαιη αστικοποίηση και στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης. Οι επαύλεις σταδιακά κατεδαφίστηκαν, οι κήποι καταστράφηκαν και στη θέση τους ξεφύτρωσαν πολυκατοικίες. Μετά, άρχισε να εξαπλώνεται ο καταστροφικός μικρομύκητας Ophiostoma novo-ulmi αλλά και το “σκαθάρι της φτελιάς” του είδους Galerucella luteola. Στη Θεσσαλονίκη, χρησιμοποιήθηκαν φτελιές για τις δεντροστοιχίες της πόλης που ανήκουν στο υβρίδιο Ulmus x hollandica “vegeta” ως πιο ανθεκτικό στη νόσο αλλά δεν προβλέφθηκε αρδευτικό σύστημα για την σωστή φροντίδα των δένδρων, με αποτέλεσμα να γίνουν πιο ευάλωτα σε ασθένειες. Έτσι, πέρσι η διοίκηση Ζέρβα αποφάσισε να κόψει μεταξύ άλλων δέντρων και σχεδόν όλες τις φτελιές και να τις αντικαταστήσει με μελικουκιές (Κελτίδες) ενώ ιδιαίτερες διαστάσεις πήρε η κοπή των φτελιών της οδού Τσιμισκή, με αποτέλεσμα να έχουν απομείνει πλέον ελάχιστα καραγάτσια».

Πηγή: Νατάσα Καραθάνου | ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Στη Γαλλία και σε ΗΠΑ σε δημόσιους χώρους διαφημίζουν την έλευση του ”Μεσσία” (Αντίχριστου)! Είναι ο Ραβίνος ”που δεν πέθανε” και αναμένεται να έρθει ως ”Μεσσίας” ηγέτης του μεσσιανικού κινήματος Hadad!!!

 

Στη Γαλλία σε δημόσιους χώρους διαφημίζουν την έλευση του Μεσσία (Αντίχριστου) Μεγάλες αφίσες σε ταμπλό δίκην διαφήμισης σε δημόσιες χώρους εξαπλώθηκαν φέτος σε όλη τη Γαλλία, ιδιαίτερα στο Παρίσι και το Drancy, και ανακοινώνουν την άφιξη του Mashiach (του Εβραίου μεσσία -Αντίχριστου σύμφωνα με χριστιανική εσχατολογία). Ενώ στις ΗΠΑ ύψωσαν τη σημαία του Αντίχριστου ”Μεσσία”..

Στις ΗΠΑ υψώθηκε η σημαία του Αντίχριστου ”Μεσσία” από φιλο-ισραηλινούς αντιδιαδηλωτές στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας!!! ΒΙΝΤΕΟ

Aυτή η είδηση σε συνδυασμό με αυτήν.. Στη Γαλλία ανακοινώνουν έλευση Αντίχριστου σε δημόσιους χώρους και στα Ιεροσόλυμα: Θυσιάστηκε η κόκκινη δαμάλα στα Ιεροσόλυμα στις 23/4/24 άρχισαν οι προετοιμασίες ανέγερσης Τρίτου Ναού που σηματοδοτεί Έλευση ”Μεσσία” (Αντίχριστος). Αρχίζουν τα μεγάλα γεγονότα σε Μ Ανατολή και κόσμο πυρηνικός, γενικός πόλεμος! ΒΙΝΤΕΟ

Οι αφίσες παρουσιάζουν ένα ραβίνο και η λεζάντα γράφει με κεφαλαία γράμματα: ”ο Μεσσίας φθάνει να είμαστε έτοιμοι να τον δεχθούμε!” Ενώ με μικρά αναφέρεται: ”Nα προστεθούμε στην αγάπη του πλησίον”Οι αφίσες παριστάνουν έναν Ραβίνο που θεωρείται ότι δεν πέθανε και αναμένεται να επανεμφανιστεί και να έρθει ως Μεσσίας..

(Φωτογραφίες από το Παρίσι και από το Drancy)

Είναι μέρος της αυτοαποκαλούμενης ”Εκστρατείας για τη διάδοση των 7 νόμων του Νώε”
που πραγματοποιήθηκε φέτος το φθινόπωρο.

Με κομπασμό ανακοινώνουν οι διοργανωτές ότι η η τρίτη τέτοια αφίσα τοποθετήθηκε στο Drancy, 21 elloul – 7 Σεπτεμβρίου 2023, ημέρα των εγκαινίων του 770 της Νέας Υόρκης το 1940. αφού αυτή την ημερομηνία Εβραίοι εκτοπισμένοι από τη Γαλλία έφυγαν από το Drancy προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης , σήμερα η θρυλική καλοσύνη του Lubavitch Rebbe μεταδίδεται σε πάνελ 4m επί 3m Το φως θριαμβεύει πάνω στο σκοτάδι.

Να σημειωθεί :

• Η πρώτη αφίσα τοποθετήθηκε στο Le Bourget τον Απρίλιο του 2023,
• Η 2η στη ράμπα εισόδου στον περιφερειακό δρόμο Porte de la Villette τον Ιούνιο του 2023,
• Η 3η στο Drancy τον Σεπτέμβριο του 2023.

Ο Ραβίνος που δεν πέθανε και αναμένεται να έρθει ως Μεσσίας..

Ο ραβίνος της δημόσιας αφίσας δεν είναι τυχαίος. Είναι ο Menachem Mendel Schneerson γνωστός ως Ραβίνος Rabbi του Loubavitch ηγέτης του εβραϊκού κινήματος Habad που θεωρείται ότι δεν πέθανε και ότι θα επανεμφανιστεί στα έσχατα χρόνια και είναι ο Μεσσίας.

Δηλ. εδώ υπάρχει ένα παράλληλο με τη δοξασία σιιτών περί 12ου κρυμμένου ιμάμη του Μαχντί που θα εμφανιστεί επίσης τους έσχατους καιρούς αλλά για σιιτισμό δεν είναι μεσσίας.

Ενώ ένα άλλο ανάλογο είναι με Άγιο Ιωάννη Θεολόγο (μετάσταση) ή και προφήτη Ηλία που δεν πέθανε κι αναμένονται σύμφωνα με χριστιανική εσχατολογία να επανέλθουν κατά τον καιρό της Αποκάλυψης.. αλλά και για χριστιανισμό και πάλι αυτοί δεν είναι ο Μεσσίας αφού ο Μεσσίας ήρθε και αναγνωρίστηκε μια για πάντα στο πρόσωπο Ιησού Χριστού και έτερον δεν προσδοκούμε

Ο ραβίνος της αφίσας ταυτοποιήθηκε ως ο Menachem Mendel Schneerson, γνωστός στους οπαδούς του κινήματος Chabad-Lubavitch ως Lubavitcher Rebbe ή απλά ο Rebbe, ήταν Ορθόδοξος ραβίνος και ο πιο πρόσφατος Rebbe της δυναστείας των Λούμπαβιτς των Χασιδών. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Εβραίους ηγέτες του 20ου αιώνα.

O Μεσσιανισμός Habad

Η σκέψη που αναπτύχθηκε από τον ραβίνο Menahem Mendel Schneerson μεταξύ 1992 και 1993 είναι να επιτευχθεί η πλήρης λύτρωση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η ανάπτυξη αυτού του μεσσιανισμού και ο αντίκτυπός της στον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό και τον Ιουδαϊσμό του Habad είναι το αντικείμενο πολυάριθμων συζητήσεων στον εβραϊκό Τύπο και σε εξειδικευμένα περιοδικά. Η πεποίθηση ότι ο νεκρός Menachem Mendel Schneerson είναι πράγματι ο Μεσσίας που θα μπορούσε να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή είναι εξαιρετικά διαδεδομένη στην κοινότητα του Habad.

Πολλοί θαυμαστές του πιστεύουν ότι η συνηθισμένη έννοια του θανάτου δεν ισχύει για έναν αληθινό τζαδίκ (άγιο, δίκαιο) όπως ο Lubavitcher Rebbe Menachem Mendel Schneerson, του οποίου η ψυχή είναι πιο κοντά στον Θεό από εκείνη ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Θεωρούν λοιπόν ότι ο τελευταίος ραβίνος τους δεν πέθανε, αλλά παραμένει ζωντανός με τρόπο ανεπαίσθητο στους απλούς ανθρώπους και ότι θα εκδηλωθεί ξανά για να διακηρύξει τον μεσσιανισμό του. Πολλοί αρνούνται έτσι να συνοδεύσουν το όνομά του με το συνηθισμένο σημάδι σεβασμού προς τον αποθανόντα (zt”l για τον Zecher Tzaddik Livracha).

και στη Νέα Υόρκη τον ανακοινώνουν ” ο Μεσσίας είναι εδώ”..

dimpenews.com

Η πνευματική επιθετικότητα της Μεγάλης Εβδομάδας!

 

Η υμνολογία και τα γράμματα της Εκκλησίας τη Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζονται από μια επιθετική πνευματικότητα. Κατ΄αρχάς με την ακολουθία του Νυμφίου όπου επαναλαμβάνεται εν χορώ

”Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά τους ενδόξους της γής” το πιο ανατρεπτικό και επαναστατικό σύνθημα που ακούγεται αυτόν τον καιρό…

και ένδοξοι δεν είναι μόνο οι επικυρίαρχοι οι άρχοντες του σκότους αλλά οι πάσης φύσεως ένδοξοι..

γι αυτό καλύτερα κοχλιοί στο καβούκι..

αλίμονο στους επιφανείς… στην αβάσταχτη κοινωνική επιφάνεια..

Τη Μεγάλη Δευτέρα συνεχίζεται η επίθεση με την ανάγνωση των Ουαί κατά των υποκριτών που εξαπέλυσε ο Κύριος ..ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν,τάφοις κεκονιαμένοις κ.α

Τη Μεγάλη Τρίτη και Μεγάλη Τετάρτη συνεχίζεται ο λίβελος

αυτή τη φορά κατά του Ιούδα που καταγγέλεται ως δυσσεβής, δούλος και δόλιος, ο μαθητής καί επίβουλος, ο φίλος καί διάβολος….

Βέβαια εμείς γίναμε πιο άγιοι από τους άγιους και συνθηκολογούμε με το διάβολο, συγχωρούμε ακρίτως αδιακρίτως συγκοινωνούντες με τα έργα του σκότους του πιο αβυσσαλέου ζόφου.

Aκυρώνουμε στην πράξη την πνευματική επίθεση που διατάσσει η Μεγάλη Εβδομάδα συγχωρούμε τον Ιούδα επιλέγουμε το Βαραβά εγκολπωνόμαστε την υποκρισία στο όνομα ενός πολυτασικού χριστιανισμού και ενστερνιζόμαστε και επίσημα παρανόμως το σοδομισμό ως συνιστώσα του συμπορευόμενοι με μια λοξοδρομημένη προ-οδευτική πολύχρωμη κοινωνία..

αλλά εμείς ως καλοί χριστιανοί

λέμε αχ τον καημένο τον Ιούδα τι τραβάει από την Εκκλησία που τον κατηγορεί αχ τους καημένους τους υποκριτές τι σκληρός που ήταν ο Χριστός μαζί τους αχ να σώσουμε το Βαραβά και ας σταυρώσουμε το Χριστό αχ τους καημένους τους ενδόξους και ισχυρούς της γης τι τους σέρνει αυτή η παλιοεκκλησία .. υπάρχουν και καλοί ένδοξοι αχ τους καημένους τους Ιουδαίους τι αντισημιτισμός είναι κι αυτός που έχουν τα τροπάρια.. η θυματοποίηση των μειονοτήτων κι εδώ η ίδια νοοτροπία..

ο δικαιωματισμός φθάνει να δικαιώσει ως και το διάβολο ως και τον Ιούδα..

προ-οδευτικό για χριστιανισμό είναι ότι σε προχωράει στην Οδό Του εγώ ”ειμί η οδός” άλλη ερμηνεία προ-οδευτικότητας δεν υπάρχει.

τι κι αν προτάσσεται

Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης

και αυτή η δικαιοσύνη αφορά τη δικαιοσύνη σε όλες τις διαστάσεις της οπότε και την κοινωνική δικαιοσύνη σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.. «Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»

Η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι ταξική

( η κατάργηση ατομικής ιδιοκτησίας-κοινοκτημοσύνη είναι το κοινωνιστικό καινοδιαθηκικό μοντέλο,Πράξεις των Αποστόλων) αλλά ούτε και να αποτελεί τα χαλύβδινα δεκανίκια του (νεο)φιλελευθερισμού /καπιταλισμού /σοσιαλδημοκρατίας/ κεφαλαιοκρατίας.. γιατί τότε αν και καταγγέλει τις ιδεολογίες κατ΄ουσίαν ιδεολογικοποιείται δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στο ισχύον αντιχριστιανικό πολιτικο-οικονομικό σύστημα της αφόρητης κοινωνικής αδικίας και των υπέρμετρων δυσανάλογων ταξικών αντιθέσεων. Και φτάσαμε στην κομματική εργαλειοποίηση της Εκκλησίας…

Η μαλθακοποιημένη άνευρη παθητικότητα του αποδυναμωμένου πνεύματος είναι προιόν εξουθένωσης..ένας χριστιανισμός που παραδίδεται εν λευκώ κι άνευ όρων στα κελεύσματα των καιρών όπου φυσάει ο άνεμος σε κλίμα γενικευμένης παράδοσης και ενδοτισμού…

Δεν θέλουν τον οπισθοδρομισμό αλλά η άτακτη υποχώρηση είναι μοιραία οπισθοδρόμηση.. Πρόοδος είναι η άτακτη υποχώρηση! .. λογική αντίφαση αλληλοαναιρούμενο σχήμα..

Ποιοί Απόστολοι εμείς έχουμε τον Άνταμ Αδάμ Σμίθ..

dimpenews.com

Μεγάλη Πέμπτη

 

H Εκκλησία θυμάται τον Μυστικό Δείπνο. Το Θείο Δράμα κορυφώνεται και η υμνογραφία της ημέρας είναι σχετική με τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και το θάνατό Του...

Διαβάστε περισσότερα...

Το δένδρο που οφείλει να έχει μονίμως διαθέσιμους καρπούς σε όλο το Σύμπαν - Μεγάλη Δευτέρα ...μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα...

 

διαβάστε περισσότερα στο https://www.sophia-ntrekou.gr/2021/04/oi-karpoi-mas.html

Επαναφέρουν στον Πάπα τον τίτλο· "Πατριάρχης της Δύσης"! Άρχισαν οι σκοτεινές μεθοδεύσεις του Οικουμενισμού για κοινό εορτασμό του Πάσχα και ένωση με τους αιρετικούς το 2025!

  

Ο πραγματικός συνεορτασμός του Πάσχα θα γίνει  μόνο με μετάνοια και  επιστροφή των Παπικών στην Εκκλησία από την οποία αποστασιοποιήθηκαν και όχι με ανούσια επαναφορά τίτλου που αφορούσε ορθόδοξο Πατριάρχη  και όχι αιρετικό!

……………………………………………………………….

Ο Πάπας ως «Πατριάρχης της Δύσης» – Η σημασία της επαναφοράς ενός αρχαίου τίτλου

του Δημήτρη Κεραμιδά*

    Όταν δημοσιεύτηκε το Ημερολόγιο της Αγίας Έδρας του έτους 2006 προξένησε έντονη εντύπωση η απουσία του τίτλου «Πατριάρχης της Δύσης» από τους τίτλους του Πάπα. Επρόκειτο για μια απρόσμενη εξέλιξη, καθώς δεν είχε προηγηθεί κάποια προηγούμενη ανακοίνωση από την Αγία Έδρα για την απάλειψη αυτού του τίτλου ή κάποια συνεννόηση με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Πράγματι, με την γνωστοποίηση της αφαίρεσης του τίτλου υπήρξαν αντιδράσεις τόσο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο όσο και από την Εκκλησία της Ελλάδος, καθώς και από μεμονωμένους ορθόδοξους θεολόγους.

    Η παρουσία του τίτλου «Πατριάρχης της Δύσης» υπενθύμιζε την ύπαρξη μιας περιόδου κατά την α΄ χιλιετία όπου η Εκκλησία της Ρώμης μαζί με τα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής, ειδικά με την Β΄ (381) και την Δ΄ (451) Οικουμενική Σύνοδο αποτελούσαν μια «Πενταρχία» όπου το κάθε Πατριαρχείο, σε καθορισμένο έδαφος, ασκούσε μια επιμέρους εκκλησιαστική δικαιοδοσία: το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στη Θράκη, τον Πόντο και την [Μικρά] Ασία, το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, το Πατριαρχείο Αντιόχειας στην Ανατολή (που κάλυπτε τις εντός της Αυτοκρατορίας επαρχίες της Μέσης Ανατολής) και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων την ομώνυμη πόλη και την περιοχές πλησίον των Αγίων Τόπων. Για την Εκκλησία της Ρώμης, η αναγνώρισή της ως Πατριαρχείο της «Δύσης» ήταν, από γεωγραφικής απόψεως, πιο γενική σε σχέση με τους πιο συγκεκριμένους γεωγραφικούς προσδιορισμούς των Ανατολικών Πατριαρχείων, ωστόσο ήθελε να δηλώσει ότι δεν υπήρχε μια αλληλοεπικάλυψη των εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών. Με άλλα λόγια, η Ρώμη ασκούσε εκκλησιαστική εξουσία στα εδάφη εκείνα όπου δεν ασκούσαν διοίκηση τα Πατριαρχεία της Ανατολής. Έτσι, από γεωγραφικής απόψεως, η «Δύση» ήταν η ιταλική χερσόνησος, τα εδάφη της δυτικής Ευρώπης, και το Ανατολικό Ιλλυρικό (Δυτικά Βαλκάνια, ελλαδικός χώρος) – το τελευταίο ήταν μέχρι τα μισά του 8ου αιώνα υπό την εκκλησιαστική εξάρτηση της Ρώμης. Κατά μία άλλη άποψη, πιο προσφιλή στη Ρώμη, η «Δύση» ήταν η μη ελληνική (δηλαδή η λατινική) Χριστιανοσύνη.

   Επομένως, ο τίτλος «Πατριάρχης Δύσης» στη συνάφεια της α΄ χιλιετίας θα πρέπει να κατανοηθεί σε γενικές γραμμές ως εξής:

1. Η διοίκηση της «Μίας» Εκκλησίας ασκούταν από πέντε Πατριαρχεία ή, κατά άλλη διατύπωση, η μία χριστιανική (ρωμαϊκή/βυζαντινή) «Οικουμένη» είχε στα πέντε σημεία της αντίστοιχα Πατριαρχεία να ασκούν εκκλησιαστική διοίκηση.

2.Ο επίσκοπος Ρώμης δεν διοικούσε μόνος την Εκκλησία, αλλά είχε μια συγκεκριμένη δικαιοδοσία, αφού ο όρος «Δύση» εμπεριέχει κάποιους αντικειμενικούς περιορισμούς (η «Δύση» είναι διάφορη της «Ανατολής»).

3.Τα δικαιώματα των Πατριαρχών αφορούσαν τον γεωγραφικό χώρο όπου ο καθένας ασκούσε δικαιοδοσία, αλλά δεν απεμπολούσαν τους θεσμούς των κατά τόπους Πατριαρχικών Συνόδων ούτε καταργούσαν τη δυνατότητα σύγκλισης Οικουμενικών ή Γενικών Συνόδων με την παρουσία των Εκκλησιών της Ανατολής και των εκπρόσωπων της Ρώμης (όπως και γινόταν μέχρι και τον 9ο αιώνα, βλέπε για παράδειγμα Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο ή Σύνοδος Κων/πόλεως του 879-880).

4.Ο επίσκοπος Ρώμης ήταν ο «Πρώτος» στην τάξη των πέντε Πατριαρχείων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ασκούσε δικαιοδοσία εντός του χώρου των άλλων Πατριαρχείων της Ανατολής, αν και έχει κάποια ηθικά και εκκλησιαστικά δικαιώματα (π.χ. έκκλητο).

    Η ιστορία, βέβαια, ευνόησε τη διαρχία Ρώμης-Κων/πολης, λόγω της αραβικής κατάληψης της Αιγύπτου, Συρίας και Παλαιστίνης κατά τον 7ο αιώνα, λόγω της ψυχολογικής και πολιτικής απομάκρυνσης του Βυζαντίου από τη Ρώμη (που αναζήτησε – και βρήκε – πολιτική προστασία στους Φράγκους) και λόγω της γλωσσικής και πολιτισμικής διαφοροποίησης μεταξύ «ελληνικής» Ανατολής και «λατινικής» Δύσης. Επίσης, στη Ρώμη υπήρχε από τους πρώτους αιώνες η ιδέα περί της πέτρειας αποστολικότητας τριών Εκκλησιών (Ρώμη, Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια) και περί του πρωτείου της Ρώμης λόγω ακριβώς της ιδιαίτερης ταύτισής της με τον Απόστολο Πέτρο, τον πρώτο επίσκοπο, κατά την παράδοση, της Εκκλησίας της Ρώμης, πόλης όπου βρισκόταν ο τάφος του Κορυφαίου των Αποστόλων.

    Από τις αρχές της β΄ χιλιετίας οι πάπες είδαν το παπικό αξίωμα ως μια εξουσία που αφορούσε όλη την Εκκλησία. Σ’ αυτό βοήθησε τόσο η γεωγραφική συρρίκνωση του Βυζαντίου όσο και οι ανακαλύψεις του Νέου Κόσμου (Αμερική) και η ευρωπαϊκή ηγεμονία όπου στην πράξη έκανε την Καθολική Εκκλησία παγκόσμια. Κι αν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας (1439) έχουμε αναφορές στην «τάξη» των πέντε Πατριαρχείων, οι παπικοί τίτλοι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται: ο πάπας ήταν ο «αντιπρόσωπος του Χριστού», ο «ποιμένας της παγκόσμιας Εκκλησίας», κτλ. Γι’ αυτό και ο τίτλος «Πατριάρχης της Δύσης» εξέφραζε πλέον μόνο μία διάσταση του κύρους του παπικού αξιώματος. Για την ιστορία, να σημειωθεί πως όταν τον 6ο αιώνα ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Ιωάννης Νηστευτής εισήγαγε τον τίτλο «Οικουμενικός Πατριάρχης», ο Πάπας Γρηγόριος του Διαλόγου αντέτεινε για τον εαυτό του το «υπηρέτης των υπηρετών του Θεού» (servus servorum Dei).

   Η εισαγωγή του τίτλου «Πατριάρχης της Δύσης» στο Παπικό Ημερολόγιο χρονολογείται στα 1863. Μέχρι και την αφαίρεσή του, το 2006, ήταν ένας από τους διάφορους παπικούς τίτλους: Επίσκοπος Ρώμης, Αντιπρόσωπος του Ιησού Χριστού, Διάδοχος του Κορυφαίου των Αποστόλων, Ανώτατος Ποντίφικας της Παγκόσμιας Εκκλησίας, Προκαθήμενος της Ιταλίας, Αρχιεπίσκοπος και Μητροπολίτης της Επαρχίας της Ρώμης, Ανώτατος Άρχοντας του Κράτους της Πόλης του Βατικανού, Υπηρέτης των Υπηρετών του Θεού.

   Να σημειωθεί πως η παπική Γραμματεία για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας, μετά την αφαίρεση του τίτλου «Πατριάρχης της Δύσης» και έχοντας υπόψη τις αντιδράσεις κυρίως μεταξύ των ορθοδόξων, έσπευσε να εκδώσει ένα ανακοινωθέν όπου δήλωνε, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

1.Η έννοια του όρου «Δύση» αναφέρεται σήμερα σε ένα πλαίσιο που δεν περιορίζεται μόνο στη Δυτική Ευρώπη, αλλά εκτείνεται στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Έτσι, η έννοια του όρου «Δύση» δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ορισμός μιας συγκεκριμένης περιοχής.

2.Εκκλησιαστικά, ο όρος «Δύση» θα μπορούσε να γίνει κατανοητός σε σχέση μόνο με τη Λατινική Εκκλησία. Έτσι, ο τίτλος «Πατριάρχης της Δύσης» θα περιέγραφε την σχέση και δικαιοδοσία του επισκόπου της Ρώμης στην Λατινική Εκκλησία.

3.Ο τίτλος «Πατριάρχης της Δύσης» κατέστη παρωχημένος καθώς εξελισσόταν η ιστορία. Επομένως, θα ήταν ανούσια η διατήρησή του, λόγω και των αλλαγών στην Καθολική Εκκλησία (εθνικές και ηπειρωτικές επισκοπικές συνελεύσεις, κτλ.)

4.Η αποκήρυξη αυτού του τίτλου εκφράζει έναν θεολογικό ρεαλισμό και αποτελεί την αποκήρυξη μιας αξίωσης, γεγονός που θα ωφελήσει τον διαχριστιανικό διάλογο.

Με άλλα λόγια, το θεωρητικό υπόβαθρο πίσω από την αφαίρεση του τίτλου ήταν πως: (Α) η Καθολική Εκκλησία, με τον επίσκοπο Ρώμης ως ορατή κεφαλή της, δεν είναι μόνο «δυτική», αλλά «παγκόσμια» και (Β) ο επίσκοπος Ρώμης δεν περιορίζεται σε κάποια γεωγραφικά περιορισμένη δικαιοδοσία (στη «Δύση»), αλλά ασκεί εκκλησιαστική εξουσία εκεί όπου είναι παρούσα η Καθολική Εκκλησία.

    Κατά μία άποψη, τα επιχειρήματα αυτά έχουν αντικειμενική επιβεβαίωση· όντως καθολικές Εκκλησίες υπάρχουν σε όλη την υφήλιο, κι όχι μόνο στην Ευρώπη ή τη Δύση (το αντίστοιχο ισχύει και για την Ορθοδοξία που, λόγω της διασποράς, δεν είναι μόνο «Ανατολική», αλλά έχει δικαιοδοσίες στη δυτική Ευρώπη, την Βόρεια, Κεντρική και Νότια Αμερική, την Ωκεανία). Από την άλλη, για την καθολική εκκλησιολογία, ο παπικός θεσμός είναι ένας στοιχείο ορατής συνοχής, ενότητας και συγκράτησης των φυγόκεντρων τάσεων, επομένως δεν έχει ένα γεωγραφικό περιορισμό ανάλογο των Ανατολικών Πατριαρχείων.

    Με την εκλογή του νυν πάπα Φραγκίσκου (Μάρτιος 2013) σημειώθηκε μια αξιοσημείωτη αλλαγή: ήδη το ίδιο το βράδυ της εκλογής του, ο Φραγκίσκος απευθύνθηκε στους πιστούς στην πλατεία του Αγίου Πέτρου ως «επίσκοπος Ρώμης». Η χειρονομία αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη από τους ορθόδοξους, καθώς υπογράμμιζε την αρχή – βασική στην ορθόδοξη εκκλησιολογία – της προτεραιότητας της τοπικής εκκλησίας έναντι της παγκόσμιας, αλλά και το ότι ο πάπας δεν παύει να έχει ένας επίσκοπος μιας τοπικής εκκλησίας κι όχι ένας επίσκοπος «πάνω» από τους άλλους επισκόπους.

     Ακολούθως, στο Παπικό Ημερολόγιο του 2013 ο βασικός παπικός τίτλος ήταν αυτός του «Επισκόπου Ρώμης», με τους λοιπούς «ιστορικούς» τίτλος, που είδαμε παραπάνω, να εκτίθενται σε άλλη σελίδα του Ημερολογίου. Επίσης, η απόφαση του πάπα Φραγκίσκου να εκκινήσει μια διαδικασία (2021-2024) στοχασμού για τη συνοδικότητα της Εκκλησίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σύγκλιση με την Ορθόδοξη Εκκλησία πιο κοντινή (όχι βέβαια ταυτόσημη) στη μορφή της αρχαίας Πενταρχίας. Ήδη το 2018, στο Μπάρι της Ιταλίας ο Πάπας οργάνωσε μια συνάντηση εκκλησιαστικών ηγετών της Μεσογείου (με την παρουσία, από ορθόδοξης πλευράς, του Οικουμενικού Πατριάρχη, του Πατριάρχη Αλεξανδρείας, εκπροσώπων των Εκκλησιών Ιεροσολύμων, Κύπρου και Μόσχας).

     Έχοντας αυτά υπόψη, αλλά και το γεγονός πως ο νυν πάπας συνηθίζει να προχωρά σε χειρονομίες που να δίνουν το στίγμα μιας κάποιας δομικής αλλαγής στα πράγματα της Καθολικής Εκκλησίας, δεν ήταν ακριβώς έκπληξη η επαναφορά του τίτλου «Πατριάρχης της Δύσης» στο Παπικό Ημερολόγιο του 2024. Η κίνηση αυτή δίχως αμφιβολία θα πρέπει να χαιρετιστεί ως μια ειλικρινή πράξη καλής θέλησης, ώστε να επανορθωθεί κάτι που είχε προκαλέσει αντιδράσεις μεταξύ των ορθοδόξων, ακόμα και στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το οποίο ο πάπας Φραγκίσκος διατηρεί άριστες σχέσεις. Η επαναφορά του τίτλου αυτού δεν σημαίνει, προφανώς, πως επιστρέφουμε στην πραγματικότητας της α΄ χιλιετίας. Κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό ούτε το ζητούμενο του διαλόγου Ορθοδόξων και Καθολικών, διότι ο ανθρώπινος και ο εκκλησιαστικός χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά εξελίσσεται προοδευτικά προς μια τελείωση.

     Θα ήταν, βέβαια, χρήσιμο να εξηγηθεί από καθολικής πλευράς η σκέψη πίσω από την επαναφορά του τίτλου. Μήπως παύει να ισχύει η επιχειρηματολογία του 2006; Θα ήταν δύσκολο να το υποστηρίξει κανείς. Η θεολογική έρευνα προφανώς θα κάνει και τις αναγκαίες επισημάνσεις με βάση και νεότερα πορίσματα. Επί του παρόντος μπορούμε μονάχα να πούμε πως οι Εκκλησίες (οφείλουν να) συνειδητοποιούν την ανάγκη να συγκλίνουν μεταξύ τους, ώστε να μπορούν να μιλήσουν από κοινού στον σημερινό άνθρωπο για το Ευαγγέλιο του Χριστού· μπροστά στο υπέρτατο αυτό χρέος, ενέργειες που δημιουργούν αντιδράσεις θα πρέπει να αποφεύγονται. Σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, οι Εκκλησίες δεν ζουν απομονωμένες η μία από την άλλη, αλλά, είτε το θέλουν είτε όχι, αλληλοεπηρεάζονται – είτε θετικά είτε αρνητικά – και, αντιστοίχως, δίνουν ένα στίγμα αγάπης και ενότητας ή χωρισμού και μισαλλοδοξίας. Συνεπώς, ό,τι μπορεί να υπηρετήσει τη διατήρηση της «ιστορικής» μνήμης της ενότητας του Χριστιανισμού είναι καλοδεχούμενο και πρέπει να γίνει αποδεκτό δίχως προκατάληψη.

*Ο κ. Δημήτριος Κεραμιδάς είναι Δρ. Θεολογίας, Διδάσκων στο Πανεπιστήμιο St Thomas Aquinas «Angelicum» της Ρώμης

orthodoxtimes.gr

https://aktines.blogspot.com/2024/05/2025_1.html

Στις 2 Μαΐου 2024 εορτάζουν:

 

Μεγάλη Πέμπτη - Ο Μυστικός Δείπνος

Άγιοι Έσπερος, Ζωή και τα τέκνα τους Κυριάκος και Θεόδουλος

Οσία Ματρώνα εκ Ρωσίας

Όσιος Ιορδάνης ο Θαυματουργός

Όσιος Σάββας Επίσκοπος Δαφνουσίας

Άγιος Boris - Μιχαήλ ο πρίγκιπας, Ισαπόστολος και Φωτιστής

Άγιος Βασίλειος ο διά Χριστόν σαλός

Ανακομιδή των ιερών λειψάνων των Αγίων Μπορίσου και Γλιέβου

Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου εν Πούτιβλ Ρωσίας

 

 

 

Νηστεία