Απάντηση στην βρώμικη προπαγάνδα για την Επανάσταση του 1821

Περί Ελληνικής Επανάστασης, σλαβόφωνων και αλβανόφωνων Ελλήνων και ο ρόλος της Εκκλησίας 

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Κάθε 25ή Μαρτίου ακούμε ή διαβάζουμε περίεργα άρθρα ή σχόλια από κάποιους “μελετητές” περί “ταξικής Επανάστασης”, περί Αλβανών και Σλάβων απελευθερωτών και περί υπονόμευσης της Επανάστασης από την Εκκλησία!

Καταρχήν, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η επανάσταση του 1821 δεν προέκυψε από το πουθενά. Πριν το 1821 πραγματοποιήθηκαν 74 (εβδομήντα τέσσερις) συνολικά καταγεγραμμένες επαναστάσεις και μάχες των Ελλήνων εναντίον των κατακτητών. Και τονίζουμε καταγεγραμμένες, διότι υπάρχουν και μη καταγεγραμμένες που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει.
Συνεπώς αυτή η συνεχής και αδιάκοπη προσπάθεια του Ελληνισμού δεν είχε σε καμία περίπτωση ως σκοπό απλώς ένα «σχίσμα», λόγω “ταξικής πάλης”, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά την απελευθέρωση του γένους από τα δεινά που επί 5 αιώνες (τουλάχιστον) ο Ελληνισμός υπέστη από τους κατακτητές.
Όταν αναφερόμαστε σε κατακτητές, δεν αναφερόμαστε μόνο σε Οθωμανούς!
Στην διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ελληνισμός είχε να αντιμετωπίσει πέρα από τους Οθωμανούς, τους Καθολικούς/Παπικούς, τους Ρώσους Πανσλαβιστές, Αλβανούς, Βούλγαρους, Σέρβους, Εβραίους, Αιγυπτίους, αλλά ακόμα και προδότες «συμμάχους» που δεν συμμετείχαν σε στρατιωτικές προσπάθειες με αποτέλεσμα τις σφαγές, τις λεηλασίες και τα παιδομαζώματα εις βάρος των Ελλήνων.
Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:
Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η προπαγάνδα των Καθολικών/Παπικών οργίαζε σε τέτοιο βαθμό μισελληνισμού, ώστε οι πραγματικοί εχθροί να μην θεωρούνται οι Οθωμανοί!!
Η αποφυγή των όρων Ελλάς-Έλληνες και η καθιέρωση των τεχνητών όρων Αλβανία –Αλβανοί, ήταν η μοναδική επιδίωξη των Καθολικών ανεξαιρέτως, λόγω της γραμμής του Βατικανού.
Όταν οι καθολικοί Γάλλοι επί Μεγάλου Ναπολέοντος νίκησαν τους Ρώσους και κατέλαβαν τα Επτάνησα, τα τακτικά ελληνικά σώματα του ρωσικού στρατού στα οποία υπηρετούσαν Έλληνες διαλύθηκαν.Ο Γάλλος στρατηγός Μπερτιέ «γοητεύτηκε» από το παράστημα των Ελλήνων πολεμιστών, και ανέθεσε σε Κεφαλλονίτη, ονόματι Βούρβαχη, να στρατολογήσει Έλληνες από τα Επτάνησα, την Πελοπόννησο και το Σούλι.
Σχηματίστηκε τότε ένα σώμα Ελλήνων το οποίο όμως ονομάστηκε «Αλβανικό Σύνταγμα», επικεφαλής δε τοποθετήθηκε ο Γάλλος συνταγματάρχης Μινώ το 1807. Η προσωνυμία που ήταν ξένη προς την πραγματικότητα οφειλόταν σε πολιτικούς λόγους. Δεν ήθελαν δηλαδή να ακουστεί το όνομα Έλληνες παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνδρες του συντάγματος ήσαν Έλληνες νησιώτες.
Όλοι ήσαν Έλληνες με ελληνικότατα ονόματα. Ο συνταγματάρχης Μινώ σε επιστολές του παρουσιάζει τον ωραίο και πελώριο Αναγνωσταρά «σαν Σπαρτιάτη» και εισηγείται στον Μέγα Ναπολέοντα ότι: «ένα σώμα Ελλήνων θα ήταν εκλεκτότερο και μεγαλοπρεπέστερο στην αυτοκρατορική φρουρά απ’ όλα τα γαλλικά σώματα»!
Και όμως! Η ονομασία «Αλβανικό Σύνταγμα» καθιερώθηκε, άσχετα αν ο συνταγματάρχης Μινώ στις αναφορές του έγραφε περί «θαυμασίων και ηρωικών Ελλήνων»!!
Αυτό επεδίωκαν οι Καθολικοί. Να σβήσουν τον Ελληνισμό!
Όταν οι Άγγλοι (εχθροί του Καθολικισμού) διαδέχθηκαν τους καθολικούς Γάλλους στα Επτάνησα σχημάτισαν ένα σύνταγμα με πυρήνα τους διαλυθέντες Έλληνες του «Αλβανικού συντάγματος» το οποίο ονόμασαν «Σύνταγμα του ελαφρού Ελληνικού Πεζικού του Δουκός της Υόρκης».Σ το κράνος των Ελλήνων πολεμιστών επάνω από τον γείσο υπήρχε σταυρός και λέων και πλάκα μεταλλική όπου αναγραφόταν στα ελληνικά η λέξη «ΕΙΘΕ»!!
Αναφέρουμε κι άλλες ιστορικές αναφορές που αφορούν τους Καθολικούς:
- Όταν ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος ο Η΄ γύρω στο 1499 θέλησε να απελευθερώσει την Ελλάδα, οι Έλληνες ήσαν ήδη έτοιμοι να επαναστατήσουν εναντίον των Τούρκων. Ο Πάπας και οι Ενετοί,οι βασιλείς της Αραγωνίας και της Καστίλιας συμμάχησαν εναντίον του Καρόλου και παρά τη νίκη του Καρόλου στο «Φορνούοβο» τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το σχέδιο του για εκστρατεία στην Ελλάδα. Τότε ο Πάπας και οι Ενετοί πρόδωσαν στον Βαγιαζήτ (Σουλτάνο) όλα όσα παρασκευάζονταν εναντίον του και του υπέδειξαν τις ετοιμαζόμενες για επανάσταση επαρχίες. Ο σκοπός των Παπικών ήταν να απλωθεί η εκκλησιαστική και κοσμική εξουσία του Βατικανού στην πρωτεύουσα του Βυζαντίου, να εκμηδενίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να μεταβάλλει αυτήν την έπαλξη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού σε απλή Επισκοπή, που να διατελεί υπό την κηδεμονία της Καθολικής Εκκλησίας.
- Το 1606, οι ιππότες της Μάλτας (φανατικό καθολικό τάγμα),έκαναν δήθεν συνεννοήσεις με τους Έλληνες για εξέγερση κατά των Τούρκων, κυρίως με τους Έλληνες της Ηπείρου. Το σχέδιο προδόθηκε (από τους ίδιους του Καθολικούς) και ο Ελληνισμός της Ηπείρου υπέστη τρομερές διώξεις
- Το Βατικανό χρησιμοποιούσε τους Μοναχούς του τάγματος των Ιησουιτών για να υπονομεύει τους Έλληνες θρησκευτικούς λειτουργούς στον Σουλτάνο, ακόμα και για τον προσηλυτισμό των Ελλήνων σκλάβων στον καθολικισμό. Το 1620,οι Ιησουίτες κατήγγειλαν τον Πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρη στο Σουλτάνο ως υπονομευτή της μουσουλμανικής θρησκείας και διατάχθηκε ο στραγγαλισμός του.
Υπάρχουν δεκάδες αναφορές που αποδεικνύουν την υπονόμευση των Ελλήνων από τους γειτονικούς μας λαούς, που δεν έχαναν σε καμία περίπτωση την ευκαιρία να χύσουν το δηλητήριο τους εναντίον του Ελληνισμού. Η προπαγάνδα και οι σφαγές που υπέστησαν οι Ηπειρώτες, Θράκες και οι Μακεδόνες από τους Αλβανούς και Βούλγαρους ήσαν η αφορμή για τον συνεχή και αδιάκοπο αγώνα για ελευθερία στις ακριτικές ελληνικές περιοχές μας-και όχι μόνο σ’ αυτές τις περιοχές.
Θα αναφέρουμε και μία ακόμα ιστορική λεπτομέρεια όπου οι ίδιοι οι Αλβανοί ομολογούν τις αδικίες εις βάρος των Ελλήνων σύμφωνα με τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη.
Ο Ισμαήλ Μπένι Κόνιτζα, ένας ισχυρός Αλβανός μπέης αναφέρει τα εξής:
«Πασάδες και μπέηδες θα χαθούμε. Θα χαθούμε! Ο μπέης τούς λέει ότι, ότι ετούτος ο πόλεμος δεν είναι ούτε με τον Μόσκοβον(Ρώσσους),μήτε με τον Εγγλέζο, μήτε με τον Φραντζέζο (Γάλλους). Αδικήσαμε τον ραγιά και από πλούτη και από τιμή και τον αφανίσαμε και μαύρισαν τα μάτια του και μας σήκωσε ντουφέκι. Και ο Σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται, τον γελάνε εκείνοι που τον τρογυρίζουν. Και η αρχή είναι ετούτη, όπου θα χαθεί το βασίλειό μας».
Η Επανάσταση του 1821 όμως έχει μία πολύ σημαντική διαφορά σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις.
Στις 26 Ιανουαρίου του 1821 πραγματοποιήθηκε η Σύσκεψη Βοστίτσας (Αιγίου).
Το βασικό θέμα της Συσκέψεως, όπου συμμετείχαν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Χριστιανουπόλεως (Κυπαρισσίας) Γερμανός, ο Ηγούμενος του Μεγάλου Σπηλαίου, ο Ανδρέας Ζαΐμης κ.α. ήταν ο καθορισμός του χρόνου της εκρήξεως της Επαναστάσεως.
Κατά την συνεδρίαση υποστηρίχθηκαν δύο γνώμες.
Κατά την μία,επεβάλλετο η άμεση δράση, διότι αν δεν εξεδηλωνόταν εγκαίρως η Επανάσταση, ήταν ενδεχόμενο να ματαιωθεί, δεδομένου ότι η Πύλη, προς την οποία είχε ανακοινωθεί το μυστικό της Φιλικής Εταιρίας, θα ελάμβανε ασφαλώς μέτρα για να εξαρθρώσει τα σχέδια των Ελλήνων, ενώ η άλλη γνώμη η οποία υποστηρίχθηκε, δημιούργησε τις εξής ερωτήσεις:
- Υπό ποιές συνθήκες θα εξεδηλωνόταν;
- Υπήρχαν ικανές προετοιμασίες;
- Θα ήταν η εξέγερση συνολική;
- Θα ήταν δυνατόν να έρθει βοήθεια από το εξωτερικό;
Η Σύσκεψη έληξε δίχως αποτελέσματα, διότι υπέρ και των δύο απόψεων συνηγορούσαν σοβαρά επιχειρήματα.
Αποκτήθηκε για πρώτη φορά συνείδηση της τεράστιας προσπάθειας που θα έπρεπε να καταβάλλουν οι συμμετέχοντες.
Αυτήν την λεπτομέρεια την αναφέραμε για να αποδείξουμε ότι τελικώς η Επανάσταση δεν έγινε τυχαία, αλλά ύστερα ωρίμου σκέψεως!.
Και εξαιτίας αυτής της διαφωνίας, η οποία υπήρχε μόνο στην αρχή, κάποιοι φθάνουν στο επαίσχυντο ισχυρισμό ότι η Εκκλησία αφόρισε την Επανάσταση!
Το πόσο σημαντικά συνέβαλλε η Εκκλησία στην Επανάσταση θα εξηγηθεί παρακάτω.
Ποιοί ήσαν όμως οι επαναστατούντες;
Από την μία πλευρά βρισκόταν η αγροτική κοινωνία της Πελοποννήσου και κατ’ εξοχήν της Στερεάς, με μόνο σοβαρό αστικό στοιχείο τους καραβοκύρηδες των νησιών, χωρίς όμως οργανική σχέση με την οικονομία της λοιπής Ελλάδας, πέρα από τον τομέα των μεταφορών. Φυσικοί αρχηγοί της οι καπεταναίοι και οι κοτζαμπάσηδες με ενοποιητικό ιδεολογικό στοιχείο την Ορθοδοξία και την Εκκλησία απέναντι στους αλλόθρησκους Αγαρηνούς καταπιεστές.
Από την άλλη πλευρά, μία επαναστατική οργάνωση, γεννημένη στην Οδησσό με αφετηρία την «αστικοδημοκρατική» ιδεολογία των μικρεμπόρων και των διανοουμένων, η οποία «συντηρικοποιήθηκε» με την μεταφορά του κέντρου της στην Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη αστική τάξη ταξίδευε στο Λονδίνο, το Άμστερνταμ και τη Λειψία για τις υποθέσεις της και είχε το επίκεντρο της στη Σμύρνη, την Κων/πολη και την Βιέννη, ενώ η «διανόηση» ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένη για τις συνθήκες της τότε Ελλάδας και γαλουχημένη με τα ιδεώδη της γαλλικής επανάστασης, του δυτικού διαφωτισμού, παράλληλα με την αρχαιολατρεία και την εμμονή στην Ορθοδοξία.
Τέλος, πολιτικοί και της εμβέλειας και της πείρας των Φαναριωτών-με τον Μαυροκορδάτο επικεφαλής-και του πρώην υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου της Ρωσίας, του Καποδίστρια. Δίπλα τους οι χιλιάδες των Ευρωπαίων φιλελλήνων, που έφερναν μαζί με την ανεκτίμητη βοήθεια τους, ήθη, ιδεολογίες και επιρροές της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης.
Η Επανάσταση αποδείχτηκε αναπόφευκτη για αναρίθμητους λόγους επιδείνωση της κατάστασης των αγροτικών μαζών, κρίση της βιοτεχνικής δραστηριότητας, επιδείνωση της αναρχίας και της ταλαιπωρίας των Ελλήνων, ωρίμανση της επαναστατικής συνείδησης των Ελλήνων κ.λ.π.-ενώ ο Κοραής και ο Καποδίστριας θα την υποστηρίξουν εν τέλει μαζί με εκείνους που την πυροδότησαν.
Επιπλέον, την εποχή της Ελληνικής Επαναστάσεως, οι περισσότεροι αρχηγοί των επαναστατησάντων Μακεδόνων ομιλούν το σλαβικό ιδίωμα, όπως ο Γάτσος της περιοχής Έδεσσας, ο Χρήστος Χατζηχρήστου, ο μετέπειτα αρχηγός του Ελληνικού Ιππικού της Επαναστάσεως, κ.α.
Η Μακεδονική Φάλαγγα η οποία μετά την κατάπνιξη της Επαναστάσεως στην Μακεδονία διέφυγε προς νότο και συνέβαλλε στην συνέχεια στους αγώνες μέχρι τέλους σε Πήλιο, Εύβοια, Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο αποτελούταν από Έλληνες ομιλούντες το σλαβικό ιδίωμα!
Ποιός διανοήθηκε να αμφισβητήσει τον Ελληνισμό τους;
Άραγε όλοι οι Έλληνες της Κεντρικής Μικράς Ασίας που εσφάγησαν από τους Τούρκους ή εκδιώχθηκαν στην Ελλάδα και οι οποίοι λόγω έλλειψης ελληνικών σχολείων είχαν ξεχάσει την ελληνική γλώσσα και ομιλούν τουρκικά, είπε ποτέ κανείς ότι ήσαν Τούρκοι; Ασφαλώς όχι!!
Και ποιός αμφισβήτησε ποτέ τον Ελληνισμό των Αλβανοφώνων της Αττικής και των νησιών του Αιγαίου, μόνο και μόνο επειδή μιλούσαν αλβανικά ή “τόσκικα”;
Την ελληνική συνείδηση των Τόσκηδων την είχε κατανοήσει και ο Υψηλάντης, ο οποίος το 1821 έστειλε διακήρυξη στους Τόσκηδες και τους ζητούσε “σαν ελληνικού γένους που ήσαν” να ξεσηκωθούν και να ενωθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες επαναστάτες εναντίον της Τουρκίας. Όπως κι έγινε!
Και μάλιστα όταν οι Τόσκηδες μουσουλμάνοι επαναστάτησαν-πάλι- τον Αύγουστο του 1847 εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έστειλαν έγγραφο στον Βασιλιά Όθωνα εκ μέρους όλων των Αλβανών και ζητούσαν την ένωση της Αλβανίας με την “μητέρα Ελλάδα”, ακόμα δε να αναγνωρισθούν ως Έλληνες!
Το 1850 οι Γρίβας, Βαρνακιώτης και Τζαβέλλας κάνουν κίνημα ένωσης Αλβανίας – Ελλάδας και κατόπιν
παρακλήσεων Αλβανών με ελληνική συνείδηση.
Ο Όθων ενδίδει και προσπαθεί να βοηθήσει το κίνημα αυτό, αλλά τότε επεμβαίνουν οι “φίλοι” μας οι Άγγλοι υπέρ της διατηρήσεως της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Θα αναφέρουμε τέλος τον πολύ σημαντικό ρόλο της Εκκλησίας μας στην Επανάσταση!
Από το 1760 μέχρι το 1779 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σαμουήλ ιδρύει Νοτίως του Αίμου χώρας
και στην κυρίως Ελλάδα 40 κλασσικές σχολές και 300 Δημοτικά σχολεία. Έτσι δίνει την πρώτη ώθηση των
ελληνικών σχολείων.
Πολλοί ομογενείς πλούσιοι τον μιμούνται και αυξάνεται ο αριθμός των σχολείων.
Ένας από τους προδρόμους της λευτεριάς ήταν ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Πολυείδης, από την Αδριανούπολη που διέτρεχε την Ευρώπη και προσπαθούσε να δημιουργήσει φιλελληνική διάθεση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ήδη από το 1728, και μέχρι το 1733 έφθασε μέχρι την Ρωσία!
Ο λαός με πρωτοπόρο την Εκκλησία τονώνεται πνευματικά και αισθάνεται τον πόθο για την ελευθερία!Όταν μετά την αποτυχία της Επαναστάσεως του Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία, εξερράγη Επανάσταση στην Πελοπόννησο (25η Μαρτίου), ο σουλτάνος Μαχμούτ ο Β΄ θεώρησε το Ισλάμ σε διωγμό και κήρυξε ιερό πόλεμο κατά των Ελλήνων της Θράκης.
Το πρώτο χτύπημα το δέχτηκε ο κλήρος, που θεωρήθηκε το όργανο αποστασίας των Ελλήνων και γι αυτό προσπάθησε να τον εξοντώσει.
Η τουρκική διοίκηση κατέπνιξε κάθε ενέργεια με την σύλληψη και φυλάκιση των Εκκλησιαστικών Αρχών και όλων των Ελλήνων προκρίτων, η οποία άρχισε την Κυριακή των Βαΐων στις 3 Απριλίου του 1821 και εξακολούθησε όλη την Μεγάλη εβδομάδα. Αναφέρουμε ενδεικτικά:
-τον αποκεφαλισμό του Θεοκλήτου, εκπρόσωπο του μητροπολίτη Πρωίου, μαζί με άλλους ιερείς, διακόνους και δημογέροντες στην Πόλη,
-τον απαγχονισμό του προύχοντος Ευσταθοχωρίτη
-τον μαρτυρικό θάνατο του Μητροπολίτη Ευγενίου Καραβία, που στάλθηκε σιδηροδέσμιος στην Πόλη.
-τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ με διαταγή του Σουλτάνου στις 10 Απριλίου και την σύλληψη πολλών μητροπολιτών
-τον απαγχονισμό του πρώην Πατριάρχη Κυρίλλου Στ’ στις 17 Απρίλη, μαζί με άλλους 27 ιερωμένους και πολλούς προκρίτους έξω από την Μητρόπολη.

Αν όλα αυτά τα συμβάντα δεν αποτελούν περίτρανη απόδειξη του διαχρονικού αγώνα της Εκκλησίας για την απελευθέρωση του Γένους μας, τότε δεν μπορούμε να φανταστούμε τί περισσότερο θα έκαναν οι σημερινοί “μελετητές” την εποχή εκείνη!
1) Πηγή: «Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές Συνθήκες-Συμφωνίες και Συμβάσεις», Συγγραφέας: Χαραλ. Γ. Νικολάου
2) Πηγή: «Νεοοθωμανισμός και ελληνική ταυτότητα», Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
3) Πηγή: «Αλβανία-ελληνική πανάρχαια γη», Συγγραφέας: Θανάσης Μαργαρίτης
4) Πηγή: “Θράκη-Η έπαλξη του Ελληνικού Βορρά”, Συγγραφέας: Γιάννης Μαγκριώτης