Εἰσερχόμενοι γιὰ ἀκόμη μία φορὰ στὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς αὐθόρμητα ἔρχονται ξανὰ στὴν σκέψη μας ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία, τὰ δύο αὐτὰ χαρακτηριστικὰ καὶ ἀλληλένδετα ἀθλήματα τῆς ἀσκητικῆς περιόδου, ποὺ ἁπλώνεται μπροστά μας.
Ὅμως, ἡ ἐποχή μας, ποὺ θέλει ὅλα νὰ τὰ ἀπομυθοποιεῖ καὶ νὰ τὰ ἀμφισβητεῖ, ἀκόμη καὶ αὐτὰ τὰ «ἱερὰ θέσμια» τὰ ἰσοπεδώνει. Τὰ ἐρωτήματά της ἀκούγονται εὐλογοφανῆ καὶ πειστικὰ ποὺ κάποιες φορὲς φαίνεται νὰ μᾶς κλονίζουν. Τί νόημα ἔχει, μᾶς λένε, νὰ μιλᾶ κανεὶς στὸν Θεὸ προσευχόμενος γιὰ προβλήματα, ἀνάγκες καὶ αἰτήματα ποὺ ἔτσι καὶ ἀλλιῶς ὡς Παντογνώστης γνωρίζει;
Τί νόημα ἔχει ἄραγε γιὰ τὸν Θεὸ νὰ τρώει ἢ νὰ μὴν τρώει κάποιος, αὐτὴν ἢ κάποια ἄλλη τροφή, σὲ αὐτὴν ἢ σὲ κάποια ἄλλη ἡμερομηνία, γιὰ μικρὸ ἢ γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα;
Ἂν βλέπουμε ἔτσι τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία, μᾶλλον ξεχνᾶμε τὸν πραγματικό τους σκοπὸ καὶ χάνουμε τὸ βαθύτερο νόημά τους. Προσευχὴ καὶ νηστεία δὲν εἶναι αὐτοσκοποὶ ἀλλὰ μέσα ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Εἶναι γέφυρες ποὺ πρέπει νὰ περνᾶμε γιὰ νὰ συναντᾶμε Ἐκεῖνον καὶ ὄχι νὰ στεκόμαστε πάνω τους. Ὅταν προσευχόμαστε στὸν Θεό, ἂς μὴν νομίζουμε ὅτι ἀρχίζουμε μιὰ ἀκατάσχετη φλυαρία γιὰ νὰ Τοῦ ποῦμε πράγματα ποὺ Ἐκεῖνος τάχα δὲν ξέρει, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκφράζουμε τὴν ἐξάρτησή μας ἀπὸ Αὐτόν. Γιὰ νὰ Τὸν ἀναγνωρίζουμε Κύριο τῆς ὕπαρξής μας. Γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε καὶ νὰ ἀφήνουμε τὴν ζωή μας στὰ χέρια Του, ὥστε τὸ Ἔλεός Του «νὰ μᾶς καταδιώκει πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν».
Κάτι ἀνάλογο θὰ πρέπει νὰ συμβαίνει καὶ μὲ τὴν νηστεία, ὥστε νὰ μὴν τὴν ἐκφυλίζουμε σὲ μιὰ σωματικὴ δίαιτα γιὰ τὴν βιολογική μας εὐεξία. Κάθε φορὰ ποὺ περιορίζουμε καὶ στερούμαστε τροφὲς καὶ ποτὰ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι μόνο, γιὰ νὰ μένει τὸ πνεῦμα μας ἀφοσιωμένο σὲ Ἐκεῖνον. Ἐλεύθερο καὶ ἄγρυπνο, ὅσο μπορεῖ, ἀπὸ τὶς ἄλογες ἐπιθυμίες καὶ τὰ ἔνστικτα τῆς φύσης μας. Γιὰ νὰ μὴν φουντώνουν οἱ σάρκες καὶ πνίγουν τὴν ψυχή μας. Ἄλλωστε ὁ λόγος τοῦ Ἀποστ. Παύλου «πᾶς δὲ ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται» (Α΄ Κορ. 9,25) ἀποτελεῖ θεμελιώδη παράμετρο τοῦ χριστιανικοῦ μας ἀγῶνα ποὺ κανένας μας δὲν μπορεῖ νὰ παραβλέψει καὶ νὰ ἀγνοήσει μὲ ὅποιον τρόπο καὶ σὲ ὅποιον δρόμο διάλεξε νὰ πορευθεῖ στὴ ζωή.
Βέβαια, ἂς μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ ὅτι ὅλες οἱ προσπάθειές μας σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο εἶναι γέφυρες καὶ μέσα ποὺ πρέπει νὰ κατατείνουν σὲ ἕναν μοναδικὸ προορισμὸ καὶ σκοπό, τὴν σωτηρία. Μέσο, λοιπὸν, καὶ γέφυρα εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία, μέσο καὶ γέφυρα ἡ ἄσκηση καὶ ἡ ἀγαθοεργία, μέσο καὶ γέφυρα ἡ μετάνοια καὶ ἡ φιλανθρωπία, μέσο καὶ γέφυρα ἀκόμη καὶ ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ θεία κοινωνία, ἀρκεῖ νὰ μὴν ὑποκύπτουμε στὸν πειρασμὸ νὰ τὶς διαφημίζουμε, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὸν κόπο μας καὶ τὴν ψυχή μας.
Καλή Ἁγία Τεσσαρακοστή, καλό καὶ καρποφόρο πνευματικό ἀγῶνα.
Με πατρικές εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου