Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Άγιος Παρασκευάς ο Τραπεζούντιος ο νεομάρτυρας


Ημερομηνία εορτής: 01/03/2016Άγιος Παρασκευάς ο Τραπεζούντιος ο νεομάρτυρας
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Μαρτίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Παρασκευας Ο Τραπεζουντιος Ο Νεομαρτυρας (; - 1659)



Βιογραφία
Ο Άγιος Νεομάρτυς Παρασκευάς καταγόταν από την Τραπεζούντα και ήταν ένας από τους προύχοντες της πόλεως. Μαρτύρησε το έτος 1659 μ.Χ. στην Τραπεζούντα δι' απαγχονισμού. Το ιερό λείψανο αυτού ενταφιάσθηκε στο ναό του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης και από εκεί ανακομίσθηκε στη Μονή Θεοσκεπάστου Τραπεζούντος.


Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Άγιος Παρασκευάς ο Τραπεζούντιος ο νεομάρτυρας
Άγιος Παρασκευάς ο Τραπεζούντιος ο νεομάρτυρας

Αγία Αναστασία η Νεομάρτυς


Ημερομηνία εορτής: 01/03/2016
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Μαρτίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγια Αναστασια Η Νεομαρτυς




Βιογραφία
Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο και το Μαρτύριο της Ρωσίδας Αγίας Αναστασίας (Αντρέγιεβνα) παρά μόνο ότι ήταν διά Χριστόν σαλή.

Άγιος Μεθόδιος ο Ιερομάρτυρας εκ Ρωσίας


Ημερομηνία εορτής: 01/03/2016
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Μαρτίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Μεθοδιος Ο Ιερομαρτυρας Εκ Ρωσιας (; - 1920)




Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Μεθόδιος μαρτύρησε το έτος 1920 μ.Χ. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου.

Αγία Αντωνίνα η Οσιομάρτυς


Ημερομηνία εορτής: 01/03/2016
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Μαρτίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγια Αντωνινα Η Οσιομαρτυς (; - 1924)




Βιογραφία
Η Αγία Οσιομάρτυς Αντωνίνα μαρτύρησε το έτος 1924 μ.Χ. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο της Αγίας.

Ο Aρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος στο CNN Greece: Παγκόσμιος ασύμμετρος πόλεμος σε εξέλιξη

Κάτια Τσιμπλάκη

Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος, ο τότε επίσκοπος Ανδρούσης, ανέλαβε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 να αναστηλώσει την Εκκλησία της Αλβανίας, μετά τα «πέτρινα» χρόνια του Χότζα, που άφησαν τις εκκλησίες συντρίμμια και την Ορθοδοξία κουρνιασμένη βαθιά στην καρδιά, που δίσταζε να ανασάνει ελεύθερη.
anastasios cnn greece5Πηγή: CNN Greece
anastasios cnn greece7Πηγή: CNN Greece
anastasios cnn greece8Πηγή: CNN Greece
anastasios cnn greeceΠηγή: CNN Greece
Ο νέος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας Αναστάσιος έχει κάνει «αγροτικό» στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, στα βάθη της ζούγκλας, στη Αφρικανική Ήπειρο και στη δικτατορία, το 1973, φορτωμένος με τρόφιμα φορώντας το ράσο του και το σταυρό του, μετέφερε τρόφιμα στους φοιτητές της Νομικής.
Ο λόγος του ανθρώπινος, αιρετικός, καυστικός  δεν προσεγγίζει τα κοινωνικά θέματα μόνο υπό το πρίσμα του Λόγου του Θεού αλλά με τη ρομφαία του λόγου του δεν διστάζει να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα εκκλησιαστικών και πολιτικών ηγετών. Το συγγραφικό του έργο ευρύ. Έχει γράψει δεκάδες βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου που δεν αφορούν μόνο την Ορθοδοξία και το Χριστιανισμό αλλά και για άλλες θρησκείες οπως το Ισλάμ, το Βουδισμό, τον Ινδουισμό, τις Αφρικανικές θρησκείες.
Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας, Αναστάσιος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο CNN Greece, μιλά για τους πρόσφυγες –μετανάστες. Λυγίζει όταν αναφέρεται στις μανάδες που θηλάζουν τα παιδιά των μεταναστών, όταν φτάνουν στη χώρα μας. Μιλά όμως και έξω από τα δόντια για την τρομοκρατία, τους τζιχαντιστές και διερωτάται ποιος τους προμηθεύει με όπλα και ποιος αγοράζει το πετρέλαιό τους. Αναφέρεται, επίσης, στην οικονομική κρίση και στο ρόλο που διαδραμματίζει η Ευρωπαϊκής Ένωση.
«Η Ευρώπη έχει μία παράδοση που πρέπει να σεβαστεί. Θεμελιώθηκε στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στη Χριστιανική Πίστη», λέει χαρακτηριστικά.

"Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, όταν γυναίκες δεν διστάζουν να βυζάξουν τα παιδιά των πονεμένων ανθρώπων"

Για την αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού προβλήματος, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αναφέρει ότι πρέπει να πρέπει να σεβαστούμε την ανθρώπινη δημιουργία. «Αυτή είναι η Ορθοδοξία τελικά, όταν βλέπω Ορθόδοξες γυναίκες, μεγάλες στην ηλικία, να μην διστάσουν να κάνουν το πιο τολμηρό να βυζάξουν τα παιδιά των πονεμένων αυτών που έρχονται».
Στην Κρήτη, μιλώντας σε ακροατήριο, στο οποίο υπήρχαν και επιφανείς Γερμανοί, τους ζήτησε να δείξουν σεβασμό στο, Ευρωπαϊκό Νότο και να μιλήσουν στην κοινωνία τους για το σεβασμό στον αντίπαλο και στον εχθρό. Τους διηγήθηκε, όπως λέει στο CNN Greece και ένα περιστατικό που δείχνει το μεγαλείο ψυχής της Ορθοδοξίας. «.. (τους είπα) Για μια ηλικιωμένη γυναίκα που πηγαίνει στο νεκροταφείο και ανάβει τα καντήλια για τους Γερμανούς που έχουν ταφεί στην Κρήτη. Και όταν τη ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό εκείνη απάντησε: παιδάκι μου αυτοί δεν έχουν την μανούλα τους να τους ανάψει το καντήλι».
«Και τώρα με τους πρόσφυγες να κάνουμε το ίδιο», συνεχίσει ο κ. Αναστάσιος, «Να υψώσουμε τη φωνή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να τους πούμε, κοιτάξτε δεν μπορείτε να μιλάτε για μία Ένωση αλληλεγγύης, όταν δείχνετε αυτή την περίεργη εγωκεντρική στάση για τον δικό σας τον τόπο».

Η Δύση δεν έχει προσέξει την αδικία και τη φτώχεια

Σε ερώτησή μας για το εάν η Δύση έχει ευθύνες για την έξαρση της τρομοκρατίας και εάν το φαινόμενο που μοιάζει σαν τη Λερναία Ύδρα έχει και θρησκευτικές προεκτάσεις απάντησε: «Θα σας πω κάτι προκλητικό. Έχω την εντύπωση ότι η Δύση δεν έχει προσέξει τί σημαίνει αδικία και τί σημαίνει ανέχεια και που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς η φτώχεια».
Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας λέει ότι οι Ευρωπαίοι έχουν σνομπάρει το Χριστιανισμό, άφησαν ένα τεράστιο κενό, το οποίο εκμεταλλεύονται οι ερμηνευτές του Ισλάμ και εισάγουν άλλα στοιχεία.

Έχουμε παγκόσμιο ασύμμετρο πόλεμο

«Υπάρχουν ερμηνευτές του Ισλάμ που τονίζουν άλλες διαστάσεις. Είμαστε σε ένα σύνθετο παγκόσμιο πρόβλημα. Η τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζεται με πυραύλους και αεροπλάνα μόνο είναι ένας ιδεολογικός πόλεμος . Δεν έχουμε συμφιλιωθεί ότι είμαστε ήδη σε έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο, ασύμμετρο που καμία από τις στρατιωτικές σχολές δεν τον είχε προβλέψει με ακτίβεια και δεν τον είχε αντιμετωπίσει επιτελικά. Όλοι αυτοί που βρίσκουν τα όπλα; Ποιός τους τα δίνει; Δεν είναι οι μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες βγάζουν λεφτά; Όλοι αυτοί που αγοράζουν το πετρέλαιο που συντηρεί τους τζιχαντιστές από πού προέρχονται; Κάποτε πρέπει να έχουμε το θάρρος να έχουμε έναν αυτοέλεγχο και μια αυτοκριτική. Φταίνε όλες οι κοινωνίες... Εάν δεν αντιμετωπίσεις τη φτώχεια δεν αντιμετωπίζεις αυτές τις καταστάσεις. Η μεγαλύτερη βία είναι η ανέχεια".

Χάσαμε την αγάπη στον ερωτισμό και το γνήσιο έρωτα στο sex

Παραφράζοντας τη φράση του Νομπελίστα Τόμας Έλιοτ «Πού είναι η σοφία που τη χάσαμε στη γνώση. Και πού είναι η γνώση που τη χάσαμε στην πληροφόρηση», περιγράφει τον ιδεολογικό απροσανατολισμό της σύγχρονης κοινωνίας.
«Που είναι η ελευθερία που τη χάσαμε στον φιλελευθερισμό. Που είναι ο γνήσιος φιλελευθερισμός που τον χάσαμε στην ιδιοτέλεια. Που είναι η αγάπη που την έχουμε χάσει στον ερωτισμό. Και που είναι ο γνήσιος έρωτας που τον έχουμε χάσει στο sex. Και για να μιλήσω και για εμάς τους θρησκευόμενους. Που είναι η πίστη που την έχουμε χάσει σε μια τυπική θρησκευτικότητα. Και που είναι η γνήσια θρησκευτικότητα που την έχουμε χάσει σε μια τυπολατρεία».

Λατρεύουμε την ελευθερία των αγορών

Σε ερώτηση του CNN Greece για την οικονομική κρίση ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ.Αναστάσιος απάντησε: «Μιλάμε για την ελευθερία του ανθρώπου και ουσιαστικά λατρεύουμε την ελευθερία των αγορών. Ανώνυμες ομάδες έχουν κάνει την οικονομία μια λογιστική αξία την οποία την χειρίζονται και από ελεύθερα πρόσωπα έχουμε καταντήσει να είμαστε υποψήφιοι υπόδουλοι σε συμφέροντα που δεν τα ξέρουμε, ανωνύμων. Όλα αυτά είναι μία κρίση ηθική. Μία κρίση αξιών».

Το δεύτερο και το τρίτο μέρος της συνέντευξης του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστάσιου στο CNN Greece μπορείτε να το παρακολουθήσετε και να διαβάσετε το σχετικό ρεπορτάζ στους συνδέσμους που ακολουθούν:

Πηγή: http://www.cnn.gr/premium/story/19857/o-arxiepiskopos-alvanias-anastasios-sto-cnn-greece-pagkosmios-asymmetros-polemos-se-exelixi#ixzz41aIHeytw

Ανεπιθύμητη Εγκυμοσύνη

           Το Λύκειο μας  συμμετείχε στις 27 Φεβρ. 2016 στο 2ο πανελλήνιο μαθητικό συνέδριο « Η θεολογία διαλέγεται με τον σύγχρονο κόσμο» με τη ταινία μικρού μήκους «Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη», η οποία προέκυψε μέσα από την ερευνητική εργασία «Η μικρή έβδομη τέχνη». 





Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στη Θεσ/νίκη στο αμφιθέατρο «Μ. Μερκούρη» του βυζαντινού μουσείου.


….μέσα από μαρτυρίες
«Μ’ έβαλαν σ’ εκείνο το ίσιο κρεβάτι. Άσπρο σεντόνι, άσπρο ταβάνι, άσπρη μπλούζα του γιατρού. Φοβόμουν. Αισθανόμουν το τσίμπημα της βελόνας κι έτσι, καθώς ένιωθα να χάνομαι στο κενό, σκέφτηκα πως τίποτα δε με νοιάζει πια. Ξαναβρήκα τον εαυτό μου σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Προσπάθησα να σηκωθώ. Ζαλιζόμουν και πονούσα. Η νοσοκόμα θέλησε να με ησυχάσει. Την έπεισα πως είμαι καλά, ντύθηκα κι έφυγα σαν κυνηγημένη. Το άλλο πρωί πήγα στο πανεπιστήμιο. Επτά μήνες αργότερα θυμάμαι εκείνο το χαμένο μωρό. Μεγαλώνει δίπλα μου σαν σκιά χωρίς να το βλέπει κανείς εκτός από μένα».
(Ελένη Κ., 20 ετών, φοιτήτρια)
http://samakos9.blogspot.gr/2016/02/blog-post_28.html

Η πίστη που στοιχίζει

a6Όσες φορές αυτά τα δύο
–Χριστιανισμός και κόσμος-
φαίνεται να συμπορεύονται,
μόνο μια εξήγηση υπάρχει:
Η Εκκλησία του Χριστού
έχει χάσει τον προσανατολισμό της
και φαντασιώνεται,
πως συμφιλιώθηκε ο λύκος με το αρνί.


Ηλία Λιαμή, Αρχισυντάκτη ιστοσελίδας catichisis.gr
Αγαπημένε μου φίλε,    Αγαπημένη μου φίλη,
Χριστιανισμός και κόσμος δεν θα μπορέσουν ποτέ να πορευθούν αρμονικά μέσα στην ιστορία. Και αυτό, διότι η φύση τους, η δομή τους, το DNA τους είναι διαφορετικό. Η Εκκλησία του Χριστού είναι κομμάτι της αιωνιότητας, που πρόσφερε στην ανθρωπότητα ο αναστημένος Χριστός. Ο κόσμος είναι κομμάτι της πεσμένης και θανατερής φύσης, που ξέκοψε από την Πηγή της ζωής και εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο. Από τότε, ο κόσμος έχει το δικό του κράτος, τους δικούς του μηχανισμούς, τους δικούς του νόμους, τα δικά του όπλα, τις δίκες του άμυνες και τη δική του αγάπη –αγάπη αρρωστημένη- για το σκοτάδι, που το υπερασπίζεται με μανία. («καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς·» Ιω. 3,19) Όποιος πάει να μεταμορφώσει την κατάσταση το κόσμου, μπαίνει σε μάχη, που μοιάζει εκ προοιμίου χαμένη. Τόσο χαμένη όσο η μάχη ανάμεσα στο αρνί και τον λύκο. («Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων·» Ματθ. 10,16)

Όσες φορές αυτά τα δύο –Χριστιανισμός και κόσμος-φαίνεται να συμπορεύονται, μόνο μια εξήγηση υπάρχει: Η Εκκλησία του Χριστού έχει χάσει τον προσανατολισμό της και φαντασιώνεται, πως συμφιλιώθηκε ο λύκος με το αρνί. Κι όσες φορές η ζωή το ανθρώπου μοιάζει να έχει ταχτοποιήσει και τα επίγεια και τα επουράνια, μόνο μια εξήγηση υπάρχει: Η πίστη έχει καταντήσει ένα θεωρητικό κατασκεύασμα από ωραίες ιδέες και διανοητικά σχήματα, στην πράξη όμως ο κόσμος έχει μπολιάσει την ψυχή με το κεντρί του θανάτου και την έχει πείσει πως οι ψευτοχαρές του –οι λίγες, οι προσωρινές και οι τόσο φτηνές- αποτελούν τη μόνη σιγουριά αυτής της ζωής.

Αυτή η περιγραφή ίσως και να μοιάζει πως υποκύπτει στην ευκολία του «άσπρο-μαύρο». Πράγματι, η ζωή είναι πιο περίπλοκη και τα διλήμματα της πολλές φορές βασανιστικά. Ο εχθρός δε είναι πάντα εμφανής και μάλιστα γίνεται ακόμη λιγότερο εμφανής όταν φωλιάζει μέσα μας, όταν είναι κομμάτι του εαυτού μας. Τα πάθη, οι αδυναμίες, οι μικροί ή μεγάλοι συμβιβασμοί δεν είναι εύκολο να διαγνωστούν, όταν έχουν γίνει ένα δεύτερο «εγώ», σάρκα από τη σάρκα μας, που δεν μπορεί να αποκολληθεί, παρά μόνο με πολύ πόνο.

Γενικά δεν τον θέλουμε τον πόνο. Λογικό και ανθρώπινο. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, στη ζωή αυτή, τα μεγάλα και τα αιώνια έχουν κόστος. Ο κόσμος μάς έπεισε, πως όσο λιγότερος πόνος, τόσο καλύτερη ζωή. Όπως όμως η έλλειψη πόνου στερεί τον άνθρωπο από μια βασική προειδοποίηση για μια αρρώστια, έτσι και κάθε άνθρωπος που βαδίζει τον δρόμο της ποιοτικής ζωής, δηλ. της πνευματικής ζωής, γνωρίζει πως κάθε βήμα προόδου δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τον πόνο του χωρισμού, χωρισμού από τα πικρά θέλγητρα της κοσμικής τάξης των πραγμάτων
Ο Απόστολος Παύλος, όταν γράφει την Β΄ προς Τιμόθεο επιστολή του, στην οποίαν ανήκει η σημερινή περικοπή, έχει γνωρίσει καλά το κόστος της σύγκρουσης με τον κόσμο, όπως και το κόστος της εσωτερικής αλλαγής. Όταν το χέρι του χαράζει τις γραμμές της επιστολής αυτής, είναι βαρύ από τις αλυσίδες της τελευταίας του αιχμαλωσίας. Ξέρει πως δεν έχει περισσότερη επίγεια ζωή. Δεν έχει όμως αιφνιδιαστεί. Ήξερε πως θα έφτανε αυτή η ώρα, όπως έφτασε κάποτε και η ώρα Εκείνου που γνώρισε και αγάπησε εκείνο το μεσημέρι στη Δαμασκό. Έχει όμως αποκτήσει μακρόχρονη σοφία και ξέρει πως η ανθρώπινη ιστορία πορεύεται μέσα από τη διαρκή σύγκρουση της ζωής με τον Θάνατο. Πιστεύει βέβαια στη νίκη της ζωής. Έχει υποστεί όμως όλα τα τραύματα της μάχης. Και προειδοποιεί τον αγαπημένο του Τιμόθεο, πως ο δρόμος που διάλεξε είναι δρόμος οδύνης, όμοιος με τις οδύνες της γέννας, γέννας ενός νέου κόσμου.
http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4277:i-pisti-pou-stoixizei&catid=33&Itemid=146

Ἡ ἀληθινή μετάνοια δέν εἶναι μιά κακομοιριά…

a7Ἡ µετάνοια δέν εἶναι
μιά στατική ἐσωτερική
κατάσταση αὐτολύπησης
ἤ βελτίωσης τῆς εἰκόνας μας,
ἀλλά εἶναι μιά διαδικασία
ἐπιστροφῆς καί
ἀποκατάστασης
τῆς σχέσης μας με το Θεό.


π. Βαρνάβα Γιάγκου
Στό εὐαγγελικό της ἀνάγνωσµα την Κυριακή ἡ Ἐκκλησία μας διαβάζει τήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου συνεχίζοντας τήν προετοιµασία μας γιά τή Μεγάλη Σαρακοστή, πού εἶναι κατ’ ἐξοχήν περίοδος µετανοίας. Ἡ µετάνοια σ’ αὐτήν τήν παραβολή ἔχει ὡς στοιχεῖο τήν ἔννοια τῆς ἐπιστροφῆς. 

Ἡ µετάνοια δέν εἶναι μιά στατική ἐσωτερική κατάσταση αὐτολύπησης ἤ βελτίωσης τῆς εἰκόνας μας, ἀλλά εἶναι μιά διαδικασία ἐπιστροφῆς καί ἀποκατάστασης τῆς σχέσης μας μέ τό Θεό. Αὐτό πού εἶναι σηµαντικό εἶναι νά βροῦµε τίς προϋποθέσεις αὐτῆς τῆς ἐπιστροφῆς κι αὐτῆς τῆς σχέσης. 

Τά στοιχεῖα εἶναι δύο. Τό πρῶτο εἶναι ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας, πού μᾶς συγχωρεῖ καί μᾶς ἀγαπᾶ καί τά πάντα οἰκονοµεῖ, ὄχι πρός μιά ἐφήµερη ψυχική παράκληση ἀλλά πρός μία μόνιμη πορεία σωτηρίας τοῦ “προσώπου” μας. Δέν µπορεῖ δηλαδή νά ὑπάρξει λόγος µετανοίας ἤ ἄσκηση πνευµατική στήν ὁποία νά μήν εἶναι ξεκαθαρισµένο ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας. 

Αὐτό πού σώζει τόν ἄσωτο υἱό καί τοῦ δίνει τίς προϋποθέσεις ἐπιστροφῆς, σωτηρίας καί ἀποκατάστασης, εἶναι αὐτό πού δέν ξέχασε οὔτε στιγµή στή μακρινή χώρα, οὔτε τήν ὥρα τῆς ἁµαρτίας: ὅτι ὁ Θεός εἶναι σπλαχνικός Πατέρας. Ὅλος ὁ ἀγώνας μας τελικά κι ὅλη μας ἡ ἀναζήτηση εἶναι νά βεβαιωθοῦµε γιά τήν παρουσία καί τή μαρτυρία στή ζωή μας τοῦ Θεοῦ Πατρός. 
Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέ βεβαιωθεῖ γιά τήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δέν µπορεῖ νά ἀγωνίζεται. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν βεβαιώνεται γιά τήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δέν µπορεῖ νά θεολογεῖ. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν µπορεῖ νά βεβαιωθεῖ, νά τοῦ μαρτυρήσει ὁ Θεός ὅτι εἶναι Πατέρας του, δέν µπορεῖ νά ἔχει ζωή οὔτε νά κάνει κάτι οὐσιαστικό, δηλαδή κάτι πού νά ἔχει αἰώνια προοπτική, στή ζωή του. Διότι ἀκόµη καί ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν καί ἡ προσωπική του ἄσκηση δέν γίνονται γιά νά διαφυλάξει, νά περιφρουρήσει, νά ἐπαυξήσει, νά ἀναζητήσει αὐτή τή σχέση, ἀλλά γιά νά προσκυνήσει τόν ἑαυτό του. Ἔτσι παλεύει ὁ ἄνθρωπος, µεταξύ συντηρητισµοῦ καί φιλελευθερισµοῦ, µεταξύ ἠθικότητας καί ἀνηθικότητας, καί παιδεύεται. Ἀλλά καί τά δύο πλαίσια, τῆς ἠθικότητας καί τῆς ἀνηθικότητας, εἶναι κόλαση, εἶναι αἰχµαλωσία, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει βεβαιωθεῖ γιά τήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. 

Ὅλος λοιπόν ὁ ἀγώνας µόνο καί τότε µόνο µπορεῖ νά δικαιωθεῖ, ἄν ὁ ἄνθρωπος, πρίν φύγει ἀπό αὐτή τή ζωή, βεβαιωθεῖ γιά τήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Βεβαιωθεῖ ὅτι ὁ Θεός εἶναι Θεός ἀγάπης, συγχωρήσεως καί συγγνώµης. Εἶναι Θεός ὄχι δεδικαιωµένων ἀλλά Θεός µετανοούντων.

Τό δεύτερο στοιχεῖο εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἀποµάκρυνσης ἀπό αὐτή τή σχέση. Ἡ αἴσθηση τῆς ἔκπτωσης ἀπό αὐτή τή σχέση, πού δέν ἔχει νά κάνει μέ μιά στενή ἔννοια παράβασης ἐντολῆς καί νόµου, ἀλλά ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀπώλεια καί τήν προσβολή αὐτῆς τῆς σχέσης. 

Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει γευτεῖ αὐτή τή σχέση, δέν µπορεῖ νά ὁµιλεῖ περί ἠθικότητας ἤ ἀνηθικότητας. Δέν ἔχει ἀκόμα καταλάβει τήν ἀξία τῶν ἐντολῶν καί τῶν νόµων ὡς παιδαγωγῶν, πού τόν ὁδηγοῦν καί τοῦ ἀσφαλίζουν αὐτή τή σχέση. Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει γευτεῖ τή χαρά, δέν µπορεῖ νά αἰσθανθεῖ καί τήν ἀπώλεια. 
Ἡ ἀληθινή µετάνοια δέν εἶναι μιά κακοµοιριά, μιά αὐτολύπηση ὅτι ἀποτύχαµε, ἀλλά ἡ µετάνοια εἶναι ἡ αἴσθηση ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Εἶναι ἡ αἴσθηση ἀπώλειας τῆς πατρικῆς ἀγάπης. 

Ἄν ὁ ἄνθρωπος παραδεχτεῖ ὅτι ὁ θησαυρός του εἶναι αὐτή ἡ αἴσθηση, αὐτή ἡ Χάρις τῆς πατρικῆς ἀγάπης, τότε δέν πιέζεται ἀπό κανέναν καί δέν καταπιέζεται γιά νά τηρήσει τίς ἐντολές καί νά διαφυλάξει τήν ἀκεραιότητα τοῦ προσώπου του μακριά ἀπό τήν ἁµαρτία, ἀντίθετα ὁ ἴδιος προσπαθεῖ νά µήν προσβάλει καί νά µήν ἀπολέσει αὐτή τή χαρά κι αὐτή τή Χάρη. 
Ἡ αἴσθηση τῆς Χάριτος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ἡ αἴσθηση τῆς στέρησης καί τῆς ἀπώλειάς Του -ἐξ αἰτίας τῆς φυγῆς μας καί τῆς ἀποσύνδεσής μας ἀπό Αὐτόν- εἶναι τά δύο στοιχεῖα πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Ὁ,τιδήποτε ἔξω ἀπό αὐτό τό πλαίσιο, αὐτήν τήν ἐµπειρία κι αὐτό τό βίωµα, εἶναι κόλαση, ἔστω κι ἄν ὁ ἄνθρωπος φαινοµενικά εἶναι ἀναµάρτητος.

Ἄρα τό μέτρο ἠθικῆς, τό μέτρο ἀρετῆς, τό μέτρο ἁµαρτίας γιά τό Θεό δέν ἐξαντλεῖται σέ μιά σχολαστική τήρηση ἐντολῶν οὔτε σέ μιά σχολαστική ἐλεγκτική διερεύνηση δική μας ἤ τῶν ἄλλων γιά τό ποσοστό τῆς ἁµαρτίας μας, ἀλλά ἐξαντλεῖται κι ἐπικεντρώνεται στό ἄν διαφυλάξαµε αὐτή τή σχέση, ἄν πιστέψαµε σ’ αὐτή τή σχέση καί στή χαρά πού μᾶς δίνει. 
Ἄν ὁ ἄνθρωπος πραγµατικά πιστέψει ὅτι ἡ ζωή του ὅλη, τά πάντα, εἶναι ὁ Θεός-Πατέρας, τότε πραγµατικά ζεῖ τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ καί ὁδηγεῖται σέ μιά πορεία, πού δέν εἶχε προηγουμένως ὑποπτευθεῖ. Ἡ ἀρετή καί ἡ ἁµαρτία εἶναι αἰχµαλωσία, ἄν ὁ ἄνθρωπος εἴτε δέν ἔχει ἀναζητήσει εἴτε ἔχει ἀρνηθεῖ αὐτή τήν ἐµπειρία καί τή βεβαιότητα: ὅτι, δηλαδή, ὁ Θεός εἶναι σπλαχνικός Πατέρας. Ἐξάλλου ἔτσι χαρακτηρίζεται στήν παράδοσή μας τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα: «Παραβολή τοῦ εὐσπλαχνικοῦ Πατρός».
  
01Από το βιβλίο
«ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» 
π. Βαρνάβα Γιάγκου,
που πρόσφατα κυκλοφορήθηκε 
από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»
(τηλ.: 210 9310605).
 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4278:lithini-metanoia-den-e-nai-mia-kakomoiria&catid=34&Itemid=147

Πρέπει να πολεµά κανείς µε όλες του τις δυνάµεις και παντοτεινά και γενναία.

agios_nikodimos_agioreitis_14_7aΕάν θέλης να νικάς τους εχθρούς σου πιό γρήγορα και εύκολα, είναι ανάγκη να πολεµάς, αδελφέ και για πάντα και γενναία, εναντίον όλων σου των παθών, περισσότερο όµως και ειδικά εναντίον της φιλαυτίας σου, δηλαδή της υπερβολικής αγάπης του εαυτού σου, συνηθίζοντας να έχης για φίλους σου αγαπητούς τις περιφρονήσεις και τις θλίψεις, που µπορεί ποτέ να σου δώση ο κόσµος· γιατί, µε το να µη γνωρίζει κάποιος αυτό τον πόλεµο του εαυτού του και µε το να τον υπολογίζη λίγο, συνέβηκε και συµβαίνει πάντα να είναι οι νίκες δύσκολες, σπάνιες, ατελείς και ανύπαρκτες.
Λοιπόν, αυτός ο πόλεµος πρέπει να γίνεται πάντοτε, ασταµάτητα, δηλαδή συνεχώς, ως την ώρα του θανάτου σου και µε γενναία ψυχή, την οποία εύκολα θα αποκτήσης εάν την ζητήσης από τον Θεό· εάν όµως σκεφθής την µανιασµένη ορµή και το παντοτεινό µίσος, που έχουν εναντίον σου οι εχθροί δαίµονες και το µεγάλο πλήθος των παρατάξεων και στρατευµάτων του, σκέψου όµως απο την άλλη πλευρά και οτι είναι πολύ µεγαλύτερη η δύναµι του Θεού και η αγάπη που σου έχει και ότι πολλοί περισσότεροι είναι οι Άγγελοι του ουρανού και οι προσευχές των Αγίων, που πολεµούν κρυφά µε το µέρος µας, όπως γράφτηκε για τον Αµαλήκ· «Με µυστικό και αόρατο χέρι πολεµά ο Κύριος» (Έξοδ. 17,16). Γι’ αυτό και απο αυτήν την σκέψι παρακινήθηκαν τόσες γυναίκες και τόσα ανήλικα παιδιά και κατέκτησαν και νίκησαν όλη τη δύναµι και σοφία του κόσµου, όλες τις προσβολές του εχθρού διαβόλου και όλη τη µανία του.
Οπότε, δεν πρέπει να φοβηθής ποτέ, αν και σου φαίνεται ότι ο πόλεµος των εχθρών είναι δυνατός κατά πολύ, ότι θα παραµείνη για όλη σου την ζωή και ας σε φοβερίζη µε πτώσεις από διάφορα µέρη. Γιατί, κάθε δύναµι και γνώσι των εχθρών µας, βρίσκεται στα χέρια του θείου µας Αρχιστρατήγου Ιησού Χριστού, για του οποίου την τιµή πολεµείσαι. Ο οποίος, επειδή µόνος του σε προσκαλεί µε πίεση στον πόλεµο, είναι φανερό, οτι όχι µόνο δεν θα αφήση ποτέ να υπάρξει σε βάρους σου κάποια εξουσία και νίκη από τους εχθρούς (γιατί αυτό το θεωρεί ως προσβολή του)· αλλά πολεµώντας αυτός για σένα, θα τους δώση στά χέρια σου νικηµένους, οταν του φανή ευχάριστο, όπως γράφτηκε «Ο Κύριος ο Θεός σου πηγαινοέρχεται µέσα στο στρατόπεδό σου για να σε προστατεύση και για να συλλάβη τους εχθρούς σου και να τους παραδώση στα χέρια σου» (∆ευτερ. 23,14).
Εάν όµως και αυτός αργοπορήση µέχρι την τελευτία µέρα της ζωής σου, να κάνης αυτή την νίκη, αυτό θα είναι για µεγαλύτερο κέρδος σου· µόνον εσύ, αυτό πρέπει να κάνης, το να πολεµάς µεγαλόψυχα· και αν πολλές φορές µείνης πληγωµένος στον πόλεµο, µην αφήσης ποτέ σου τα όπλα, ούτε να φύγης· τέλος πάντων, για να παρακινήσαι να πολεµάς γενναία, πρέπει να γνωρίζης, ότι αυτόν τον πόλεµο δεν µπορεί να τον αποφύγη κανένας άνθρωπος, είτε στη ζωή είτε στο θάνατο· και όποιος δεν πολεµάει για να νικήση τα πάθη και τους εχθρούς του, αναγκαστικά πρέπει να συλληφθή απο εδώ ή απο εκεί και να πεθάνη.
Γι΄αυτό, πρέπει να πολεµάµε γενναία και πάντα, γιατί έχουµε να κάνουµε µε τέτοιους εχθρούς, οι οποίοι τόσο πολύ µας µισούν, που δεν είναι δυνατόν να ελπίζουµε ποτέ από αυτούς ούτε ειρήνη, ούτε διωρία ή καµµία ανακωχή και κατάπαυσι του πολέµου. Γιατί καλό ήταν από την αρχή να µην ανοίξουµε πόρτα και να βάλουµε τους εχθρούς και τα πάθη µέσα στην ψυχή και καρδιά µας· αφού όµως τους βάλαµε µία φορά, δεν µπορούµε πιά να αδιαφορήσουµε, αλλά πρέπει να πολεµάµε για να τους βγάλουµε, επειδή αυτοί είναι αναιδείς και αδιάντροποι, δεν βγαίνουν µε άλλον τρόπο παρά µε τον πόλεµο.
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
«Αόρατος Πόλεμος», κεφάλαιο ΙΕ΄

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/02/3020331.html#ixzz41Z9T2vVw

Μάθετε στα παιδιά σας να προσεύχονται

Μάθετε στα παιδιά σας να προσεύχονται
Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά! Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο. Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν. Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα για το πρόσωπό σας.
 Κάποιο Σάββατο θελήσατε να πάτε στο κοιμητήριο για να κάνετε τρισάγιο στο μεγαλύτερο γιό σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το ανακοινώσατε στα παιδιά σας μα εκείνα δεν ακολούθησαν στο τρισάγιό σας αλλά από το κρεββάτι κάθισαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν.
-Παιδιά, τους είπατε, σήμερα δεν τραγουδάμε, σήμερα έχουμε το μνημόσυνο του μακαρίτη του Μίρκο.
-Μα να, εμείς του παίζουμε το πένθιμο εμβατήριο! Απάντησαν και γέλασαν δυνατά.
Και εσείς πήγατε μόνη, όπως γράφετε από το ένα νεκροταφείο στο άλλο νεκροταφείο, κλαίοντας και θρηνώντας σε όλο το δρόμο.
Ας είχατε φροντίσει στον καιρό τους, να πάρετε για τα παιδιά σας, ιδιαίτερο παιδαγωγό που θα τα δίδασκε νασυμπεριφέρονται κατά το νόμο του Θεού!
Θα είχατε τώρα παιδιά και όχι μαϊμούδες και παπαγάλους. Γιατί και οι μαϊμούδες μαθαίνουν να παίζουν πιάνο και οι παπαγάλοι να μιλούν, αλλά αγωγή κατά το νόμο του Θεού μπορούν να μάθουν μόνο οι υιοί και οι θυγατέρες των ανθρώπων.

Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει. Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».
Στα παιδιά λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ότι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία. Αν όμως δεν διδαχτούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς!
Ο αγαθός Θεός ας είναι βοηθός σας. Τώρα είναι δύσκολο να σας δώσω συμβουλή. Όταν η καρδιά θολώσει, είναι δυσκολότερο να την καθαρίσεις ακόμη και από το πιο θολωμένο χείμαρρο. Υπομείνετε και προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά σας. Με την υπομονή, λίγο-λίγο ίσως καταφέρετε να τα φέρετε σε ντροπή και με την προσευχή θα ζητήσετε τη βοήθεια του Παντοδυνάμου να καθαριστεί η καρδιά των παιδιών σας. Μα πριν απ' όλα, να μετανοήσετε ενώπιόν Του, επειδή πρωτίστως στα παιδιά σας δεν μάθατε το νόμο Του.
Άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη, ότι Κύριος ελάλησεν, υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν (Ησ. 1, 2).
Προσευχή για τα παιδιά και παράδειγμα απο τους γονείς. . . συμβουλές απο τον Γέροντα Ζωσιμά...
Όταν έρχονταν γονείς και ζητούσαν από τον Γέροντα να κάνει προσευχή για τα παιδιά τους για να τα φωτίσει ό Θεός, γιατί ήταν πολύ ανυπάκουα, αμέσως ό Γέροντας κατα­λάβαινε πώς πρώτα πρέπει να κάνει προσευχή να γίνουν καλοί χριστιανοί οι ίδιοι οι γονείς και βλέποντας τον αγώνα τους ό Θεός θα φωτίζει και θα καθοδηγεί και τα παιδιά τους Πάντα συμβούλευε τούς γονείς λέγοντας τους:
– Για να γίνει αυτό πού θέλουμε, δηλ. τα παιδιά μας να είναι υπάκουα και φρόνιμα αυτό εξαρτάται από τον δικό μας αγώνα. Όταν φέρουμε παιδιά στον κόσμο, δεν τα φέ­ρουμε μόνο και μόνο για να τα φέρουμε και ή υποχρέωση μας δεν είναι μόνο να φροντίσουμε να μην τούς λείπει τίποτα και να τούς παρέχουμε τα υλικά αγαθά και την κο­σμική μόρφωση. Έχουμε μεγάλη ευθύνη για την διαπαι­δαγώγηση της ψυχής τους. Ό κάθε γονιός είναι υπεύθυ­νος για την ψυχή του παιδιού του και, όταν θα πάει στον άλλο κόσμο, θα δώσει λόγο στον Θεό για το αν αγωνίστηκε να μάθει στο παιδί του να είναι καλός χριστιανός. Τα παιδιά είναι του Θεού και οι γονείς λειτουργούν σαν εκπαιδευτές της ψυχής τους και αυτό πρέπει να γίνει από την μικρή ηλικία των παιδιών. Στους βίους των Αγίων συ­ναντάμε πολλά παραδείγματα πού μικρά παιδιά μαρτύρη­σαν για την αγάπη του Χριστού, γιατί από βρέφη γαλου­χήθηκαν πάνω από όλα να αγαπάνε τον Χριστό. Τα παι­διά μοιάζουν με τα μικρά δεντράκια πού, όταν τα φυτεύσεις, είναι αδύνατα και χρειάζονται να τα στηρίξεις. Με το πότισμα και την κατάλληλη φροντίδα, όσο μεγαλώ­νουν, δυναμώνουν και γίνονται γερά. Έτσι και τα μικρά παιδιά πρέπει με το πού θα γεννηθούν και σαραντίσουν να βαπτίζονται και με την συχνή Θεία Κοινωνία να δυ­ναμώνουν. Δεν πρέπει να στερούμε τον Χριστό από τα παιδιά, είναι μεγάλη αμαρτία αυτό. Από μωρά πρέπει να τα έχετε κοντά στον Θεό με νηστεία, εξομολόγηση και τακ­τικό εκκλησιασμό. Φέρουμε παιδιά στον κόσμο και αντί να τα ετοιμάζουμε για τον Παράδεισο, τα ετοιμάζουμε για την κόλαση.
Όταν οι γονείς του έλεγαν και τι αμαρτίες έχουν τα παιδιά για να εξομολογηθούν; Εκείνος τούς έφερνε το πα­ράδειγμα του Γέροντα Σίμωνα πού, όταν πήγαιναν μικρά παιδιά στο κελάκι του για να εξομολογηθούν, τούς συμπε­ριφερόταν σαν να ήταν ενήλικες.
Ό π.Σίμωνας διαπαιδαγωγούσε τα παιδιά για να μά­θουν πόσο σημαντική είναι ή εξομολόγηση. Τα παιδιά έλε­γαν τις αταξίες τους και τις άνυπακοές τους στους γονείς τους κα! μετά τούς έβαζε το πετραχήλι και τα διάβαζε και έτσι τα παιδιά μάθαιναν τι θα πει αμαρτία και τί εξομολόγηση.
Αλλά για να μπορέσουμε να κατηχήσουμε καλά τα παιδιά μας πρέπει και εμείς να κάνουμε αυτό πού θέλει ό Χριστός. Πώς θέλουμε τα δικά μας παιδιά να μας υπακούουν, όταν εμείς δεν κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Ουρανίου Πατέρα μας και όταν λέμε να κάνουμε υπακοή, εννοούμε ότι πρέπει και εμείς να γίνουμε καλοί χριστιανοί και να τηρούμε τις εντολές του και είναι σίγουρο ότι τα παι­διά μας θα τα προσέχει και θα τα καθοδηγεί ό Ίδιος ό Θεός.
Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και έχουν διαπαιδαγω­γηθεί χριστιανικά και έχουν πάρει τις βάσεις, όσο και νααπομακρυνθούν από την εκκλησία ή συνείδηση τους θα τα ελέγχει. ‘Αν πάλι δεν μεγαλώσουν χριστιανικά, τότε είναι πολύ δύσκολα και χρειάζεται μεγαλύτερος αγώνας από τούς γονείς για να τα φωτίζει και να τα καθοδηγεί ό Χρι­στός μας. Εφόσον τα παιδιά δεν έμαθαν να αγωνίζονται για τον Χριστό, οι γονείς πρέπει να αγωνίζονται μέρα και νύχτα να προσεύχονται για αυτά και να μην εφησυχάζουν, γιατί τα παιδιά τους βρίσκονται μέσα στην δίνη της αμαρ­τίας και της ζωής. Έλεγε πάντα στους γονείς να μιμηθούν τον αγώνα πού έκανε ή μητέρα του ιερού Αυγουστίνου, ή Αγία Μόνικα.
ΖΩΣΙΜΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ (1937-2010) ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΙΜΩΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Όταν πάλι έρχονταν γονείς και έκαναν παράπονα και κατηγορούσαν παντού τα παιδιά τους, εκείνος τούς μάλω­νε και τούς συμβούλευε λέγοντας τους:
- Οφείλουμε να σκεπάζουμε τα παιδιά μας. Απαγο­ρεύεται να μιλάμε άσχημα για τα παιδιά μας, να τα κακο­λογούμε παντού και να αγανακτούμε γι’ αυτά. ‘Αν οι γονείς συμπεριφέρονται έτσι, τι καλό θα δει κα! ό Θεός για να τα βοηθήσει. Πρέπει μόνο να προσευχόμαστε με δάκρυα να τα φωτίσει ό Θεός να διορθωθούν και να έρθουν στον δρόμο Του.
Αλλά και στα παιδιά πού ήταν ατίθασα και δεν άκου­γαν τούς γονείς τους πολύ τα μάλωνε λέγοντας τους:
- «Ό κακολόγων πατέρα και μητέρα θανάτω τελευτάτω», άλλά και «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα ήτις εστίν εντολή πρώτη εν επαγγελία, Ίνα ευ σοι γένηται και έση μακροχρόνιος επί της γης». Οφείλεται να αγαπάτε κα! να σέβεσθε τους γονείς σας, είναι μεγάλη αμαρτία απέ­ναντι στον Θεό να συμπεριφέρεστε άπρεπα απέναντι τους. Εκείνοι, επειδή σάς αγαπούν, σάς συγχωρούν αυτό όμως δεν σημαίνει πώς δεν είναι αμαρτία ή άσχημη συ­μπεριφορά σας και τα άσχημα λόγια.
http://tilegrafima.gr/allcategories/arhontariki/item/20059-mathete-sta-paidia-sas-na-proseyxontai

Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω…

Saturdayofsouls1editedΨυχοσάββατο. Μέρα ξεχασμένη για τους πολλούς του κόσμου. Ο θάνατος είναι άλλωστε για τη νοοτροπία της εποχής μας το τέρμα. Οι κεκοιμημένοι μάς πονούν, αλλά πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Και το μνημόσυνο είναι μόνο ατομική υπόθεση. Όταν συμπληρώνονται οι μέρες, οι σαράντα, ο χρόνος, θυμόμαστε. Πάμε στο ναό. Έρχονται και όσοι μας αγαπούν και όσοι αγαπούσαν τον κεκοιμημένο. Και φτάνει. Γιατί άραγε όλοι μαζί, να έχουμε δύο ημέρες το χρόνο στις οποίες να θυμόμαστε πάντας τους κεκοιμημένους. Έτσι δεόμεθα υπέρ μακαρίας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως πάντων των απ” αιώνος κεκοιμημένων ορθοδόξων χριστιανών, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, μοναχών, γονέων, προγονέων, πάππων, προπάππων, διδασκάλων, αναδόχων ημών εν τη πίστει…
Κι όμως. Στο ψυχοχάρτι του Σαββάτου των Απόκρεω, πριν την Κυριακή της ανάμνησης ότι θα έρθει η τελευταία Κρίση, όπως και το Σάββατο πριν την Πεντηκοστή, πριν την Κυριακή του ξεκινήματος της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο, αποτυπώνεται όχι μόνο η μνήμη, αλλά και η ελπίδα. Μνήμη ότι οι αγαπημένοι μας ουκ απέθανον αλλά κοιμώνται. Μνήμη ότι η αγάπη δεν νικήθηκε από το θάνατο. Ότι μπορεί ένα κομμάτι μας να έφυγε μαζί του, να τάφηκε στο χώμα, κι όχι μόνο από όσους γνωρίσαμε, αλλά και από όλους όσους έζησαν πολύ πριν από εμάς, απ” αιώνος, όμως τίποτε δεν τελείωσε. Επειδή Χριστός Ανέστη ο θάνατος εσκυλεύθη. Επειδή Χριστός Ανέστη θα βρεθούμε ξανά με όλους όσους προηγήθηκαν. Κοντά στον Θεό των πνευμάτων και πάσης σαρκός. Εν τόπω φωτεινώ και χλοερώ και αναψύξεως. Και δεν θα είναι η συνάντησή μας μόνο εν πνεύματι. Δικό μας και δικό τους. Θα έρθει η ώρα που το σώμα τους και το δικό μας θα βγούνε από τις κρύπτες του θανάτου. Και θα ενωθεί η συμφυΐα, σε έναν τρόπο αιώνιο και χωρίς μετατροπή. Όπου ο έσχατος εχθρός θα καταργηθεί. Και θα είναι η ύπαρξη συνάντηση με το Φως και την γλυκύτητα της ωραιότητος του προσώπου του Χριστού και των Αγίων Του. Η Εκκλησία που δεν θα είναι μόνο μια πρόσκληση ένταξης στο σώμα του Χριστού, αλλά το ίδιο το Σώμα από το οποίο δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε.
Προγευόμαστε αυτή την χαρά να είμαστε μέλη του Σώματος κάθε φορά που τελούμε την Θεία Λειτουργία. Αυτήν στην οποία πιστεύουμε και ζούμε το διαρκές παρόν της Βασιλείας του Θεού. Της συνάντησης ζώντων και κεκοιμημένων, αγίων και αμαρτωλών, μελίσματος και μη διαίρεσης, βρώσεως και μη δαπανήσεως εν τω Χριστώ. Μόνο που τα δύο αυτά Σάββατα νιώθουμε τους κεκοιμημένους πιο κοντά μας. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε να θυμόμαστε. Αλλά όλο το σώμα του Χριστού. Και η μνημόνευση των ονομάτων, μακρόσυρτη υπό τον ήχο του «Κύριε ελέησον», μάς υπενθυμίζει ότι η αγάπη δεν είναι μόνο για τους οικείους και συγγενείς, αλλά για όλους που εν Χριστώ γίνονται οι κατεξοχήν οικείοι μας. Οι αδελφοί μας.
Ας βρεθούμε το απόγευμα της Παρασκευής και το πρωί του Σαββάτου στο ναό της γειτονιάς μας. Μεγαλύτεροι και μικρότεροι. Πρέπει να ζήσουμε, αυτό είναι δεδομένο. Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος για μας δεν είναι τέρμα, αλλά μια στάση και ένα πέρασμα, ένα Πάσχα. Τη στάση την περνάμε μόνοι μας, ακόμη κι αν έχουμε την ώρα του θανάτου κοντά μας αυτούς που μας αγαπούνε. Ο θάνατος είναι η προσωπική μας έξοδος, στην οποία κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, να καταλάβει, να συντροφεύσει. Μία ροπή όμως είναι η στάση. Και μπαίνουμε στο πέρασμα της ανάστασης. Συντροφευμένοι από όσους έχουν προηγηθεί και πρωτίστως όσους αγάπησαν το Θεό και τον άνθρωπο. Κι αυτοί θα μας οδηγήσουν στο να αναγνωρίσουμε Εκείνον που θανάτω τον θάνατον επάτησε.
Ας Τον παρακαλέσουμε λοιπόν. Και των κεκοιμημένων μνημόνευσον Σωτήρ μου, εν δόξη όταν έλθης. Των δικών μας και όλων των ανθρώπων. Να συναντιόμαστε στην αγάπη Σου!
Ψυχοσάββατο: να μην ξεχάσω…
…να δώσω τα ονόματα των νεκρών μου στην Εκκλησία,
για να μνημονευτούν
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/02/%cf%88%cf%85%cf%87%ce%bf%cf%83%ce%ac%ce%b2%ce%b2%ce%b1%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%ce%be%ce%b5%cf%87%ce%ac%cf%83%cf%89-2.html#ixzz41Z50GlRb