ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ , ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΑΙ ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

«Ώ Εκκλησία, γλυκειά μας Μάννα! Σύ χύνεις μέσα στην καρδιά μας χίλιες χρυσές ελπίδες»

Ἀπόσπασμα «ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗΣ 17/2/1945, αρ. φυλ. 7
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ μας είναι:
1. Υπεράνω ὅλων=Βασιλεία του Χριστοῦ επί τῆς γῆς.
2. Γι’ όλους «Ἐλθέτω η Βασιλεία Σου»…

1. Η Εκκλησία είναι υπεράνω όλων. Η Εκκλησία, ως πνευματικός οργανισμός με Αρχηγόν τον Χριστόν, δεν συνταυτίζει την τύχην της με Πολιτικά, Κοινωνικά, Οικονομικά συστήματα. Αυτά, ως ανθρώπινα κατασκευάσματα, έχουν τὶς ατελεῖες τους, υπόκεινται εις ποικίλες αλλοιώσεις και μεταβολές, έρχονται και παρέρχονται. Σήμερον είναι, αύριον δεν είναι. Όλα και όλοι αποθνήσκουν. «Πάντα ρεῖ» κατά τον φιλόσοφον Ηράκλειτο, ένα μόνον μένει και επιπλέει ως κιβωτός σωτηρίας εν μέσω του κατακλυσμού του κόσμου: η Εκκλησία. Δι’ αυτήν ποτέ δεν θα πει κανείς ότι απέθανε. Έζησε, ζει και θα ζήσει. Διότι έχει όχι άνθρωπον, αλλά Θεόν ιδρυτήν, κατέχει όχι θρύψαλα αληθείας, αλλά την αλήθειαν. Το είπε εκείνος και η ιστορία 20 αιώνων, η πείρα 60 γενεών της ανθρωπότητος, το αποδεικνύει αληθινό: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη πρέλθωσιν». Τα άνω θα γίνουν κάτω. Τα άστρα θα πέσουν. Ο χάρτης της Ευρώπης θα αλλάξει 100 φορές. Αλλά η Εκκλησία, η οποία κηρύτει την αλήθειαν του Χριστού, θα παραμείνει αιωνία.

2. Η Εκκλησία είναι γι’ όλους. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός. Χωρίς δε Χριστόν, χωρίς Θεόν, δεν μπορούν να ζήσουν ούτε τα άτομα ούτε αι οικογένειαι ούτε αι κοινωνίαι. Ή, εάν ζουν, θα φυτοζωούν, η ζωή των θα είναι ή κωμωδία ή τραγωδία.

Αναγκαίος ο Χριστός για τον πτωχόν, αλλά και για τον πλούσιον, για τον αγράμματον, αλλά και για τον επιστήμονα, για τον εργάτην αλλά και για τον εργοδότην. Αναγκαίος δια την γυναίκα, αλλά και δια τον άνδρα, δια τον μαύρον αλλά και δια τον λευκόν. Δι’ όλους ανεξαιρέτως. Το να ζει κανείς κοντά εις τον Χριστόν είναι γλυκύς παράδεισος, το δε να ζει κανείς μακράν του Χριστού, και όταν ακόμη έχει λύσει το οικονομικόν του πρόβλημα, είναι αφόρητος αγωνία, Ταντάλειος δείψα, κόλασις. Οι τραγικοί ήρωες του μεγάλου Ρώσσου φιλοσόφου Ντοστογιέφσκυ αναζητούν την λύσιν του δράματος της ζωής των εις τον Χριστόν. Γράφει: «Η αληθινή τραγωδία είναι καθαρά ηθική, υπερτάτη. Γίνεται εις τα κατάβαθα της ψυχής. Οι ήρωες θέλουν το άπειρο, τη σιγουριά. Θέλουν το Θεό. Να η ομολογία της πίστεώς μου: Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι πιο ωραίο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο τέλειο, πιο λογικό, πιο θαρραλέο από το Χριστό. Όχι μόνον δεν είναι τίποτε άλλο, αλλά και το λέγω με ζηλιάρικην αγάπην: δεν μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο. Κι ακόμα: Αν κανένας μου απόδειχνε πως ο Χριστός είναι έξω από την αλήθεια κι αν πραγματικά αποδειχνόταν πως η αλήθεια είναι έξω από το Χριστό, θα προτιμούσα νάμαι με το Χριστό παρά με την αλήθεια». Αυτά ο Ντοστογιέφσκυ, αλλά κάτι παρόμοιον και ο ιδικός μας Όμηρος σχετικώς με την ανάγκην του θείου: «Πάντες δε Θεόν χατέουσι άνθρωποι ( Σφοδρώς όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν τον Θεόν)» (Οδύσσεια 3,48), ο δε στίχος ούτος εθεωρήθει από φιλοσόφους της ολκής ενός Μελαγχύωνος ως ο ωραιότερος εις όλον τον Όμηρον. Αλλά και ο σύγχρονος μέγας βιολόγος Αλέξ. Καρρέλ, εις το παγκοσμίως γνωστόν έργον του «Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος», θεωρεί την θρησκείαν του Χριστού ως πρώτιστον παράγοντα της αναγεννήσως του κόσμου: ο άνθρωπος που η καρδιά του έμεινε απλή, μπορεί και νιώθει το Θεό το ίδιο όπως νιώθει τη ζεστασιά και την καλωσύνη ενός φίλου. Ο δε Ρενάν λέγει ότι, και εάν εις άλλους πλανήτας κατοικούν άνθρωποι, δεν εἶναι δυνατὸν να ποθήσουν άλλην ωραιοτέραν θρησκείαν από την θρησκείαν του Ιησού.

πηγη