Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ


Ημερομηνία εορτής: 01/10/2015Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγια Σκεπη Της Υπεραγιας Θεοτοκου Εν Βλαχερνω



Σκέπῃ σου Ἁγνή, πιστοὺς ἅπαντας σκέπεις·
Σκέπη πέλεις γάρ, καὶ κόσμου σωτηρία·
Ἑνὶ πρώτῃ μαφόριον Ἁγνῆς ὑμνηπόλους σκέπασε.
Βιογραφία
Σύμφωνα με το συναξάρι, «Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου τοῦ ἐν τῇ σορῷ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὅτε ὁ ὅσιος Ἀνδρέας, ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, κατεῖδε ἐφηπλωμένην αὐτὴν ἄνωθεν, καὶ πάντας εὐσεβεῖς περισκέπουσαν».

Την γιορτή αυτή, η Εκκλησία της Ελλάδος, την έχει μεταθέσει στις 28 Οκτωβρίου, όπου η Ελλάδα γιορτάζει το μεγάλο γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως της από τον Ιταλογερμανικό ζυγό.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ Θεοτόκῳ οἱ Πιστοὶ νῦν προσπελάσωμεν, καὶ τὸ μαφόριον αὐτῆς κατασπασώμεθα, ἀναμέλποντες ἐφύμνια κατὰ χρέος. Σκέπη πέλει γάρ, πιστοὺς σκέπουσα ἅπαντας, καὶ φρουροῦσα ἐκ παντοίων περιστάσεων, τοὺς κραυγάζοντας, χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Ὁ Οἶκος
Ἄγγελοι οὐρανόθεν, καὶ βροτῶν πλήθη γῆθεν, συμφώνως ἀνυμνήσωμεν πόθῳ, τὴν ὑπέρφωτον Σκέπην Μητρὸς Θεοῦ, ἣν Ἀνδρέας ὁ κλεινὸς κατεῖδε, καὶ πρὸς αὐτὴν ἐφύμνια προσείπωμεν ἀναβοῶντες,

Χαῖρε ἡ Σκέπη Μητρὸς Κυρίου,
Χαῖρε μαφόριον τῆς Πανάγνου.
Χαῖρε ἡ πάντας τοὺς πιστοὺς περισκέπουσα,
Χαῖρε ἐναντίους ἐχθροὺς καταθραύουσα.
Χαῖρε ὅτι τοὺς σοὺς πρόσφυγας περισκέπεις φεραυγῶς·
Χαῖρε ὅτι τοὺς καλοῦντάς σε, διασώζεις ἐναργῶς.
Χαῖρε στῦλε ὄντως πύρινε, ὁδηγοῦσα τοὺς πιστούς,
Χαῖρε κλῖμαξ ἐπανάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανούς.

Χαῖρε Σκέπη Πανάγνου, εὐσεβῶν σωτηρία,
Χαῖρε Μήτηρ Κυρίου, μοναστῶν προστασία.
Χαῖρε δι' ἧς ἡ χάρις ἐπέλαμψε,
Χαῖρε ὑφ' ἧς ἡ λύπη κατέπαυσε.
Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.




Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου

Όλοι βγαίνουν, εμείς (ξανα)μπαίνουμε

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η μείωση των ποσοστών ανεργίας στην Κύπρο και η νέα αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητάς της από τον διεθνή οίκο Standard and Poor's στο "ΒΒ-", από "Β+", λόγω της άρσης των ελέγχων στη διακίνηση κεφαλαίων και της ισχυρής δημοσιονομικής απόδοσης, έρχονται να αποδείξουν ότι τελικά η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, από εκείνες που υπέστησαν τα δεινά της κρίσης, που ετοιμάζεται να μπει σε ένα ακόμη μνημόνιο.
Μία μία όλες οι χώρες ολοκληρώνουν τις αξιολογήσεις τους, επιστρέφουν στην κανονικότητα, ανακτούν την αξιοπιστία τους, αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους. 
Μάλιστα, η Κύπρος τα κατάφερε παρά το γεγονός ότι το χρηματοπιστωτικό της σύστημα παραμένει προβληματικό.
Κι’ αυτό, διότι υπήρξε αντίβαρο χάρη στη δημοσιονομική εξυγίανση και την βελτίωση των οικονομικών προοπτικών, με αποτέλεσμα να προβλέπεται πλέον ότι το μέσο καθαρό χρέος της γενικής Κυβέρνησης την περίοδο 2015-2017 θα είναι περίπου στο 90% του ΑΕΠ.
Την ίδια ώρα, ανακοινώθηκε ότι και το ποσοστό της ανεργίας έπεσε κάτω από το φράγμα του 15%, δηλαδή στο 14,7%, ποσοστό που για την Κύπρο παραμένει υψηλό, αλλά η μείωσή του δείχνει ότι η χώρα βρίσκεται σε δρόμο ανάκαμψης.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με το ΔΝΤ η Κύπρος κατέχει το υψηλότερο ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων, πιστεύεται πως και αυτό το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί, αφού η χώρα βγαίνει από την ύφεση.
Η Ελλάδα θα είχε βγει από την περιπέτεια εδώ και τουλάχιστον έξι μήνες.
Αντ’ αυτού, έκανε την εμφάνισή του ο κ. Τσίπρας με τα ψέματα και τους δήθεν ηρωισμούς του και… ηρωικά, μέσω του περίφημου «Όχι» που ο ίδιος έσπευσε να μετατρέψει σε «Ναι», μας οδήγησε σε ένα τρίτο μνημόνιο, υπό την απειλή της εξόδου από το ευρώ και της άτακτης χρεοκοπίας. 
Εντάξει, αλλά ξαναψηφίστηκε, λένε πολλοί.
Η απάντηση και η ανάλυση είναι γνωστές: Ο δημαγωγός ολοκληρώνει το καταστροφικό του έργο.
Και στο μεταξύ, ας ψηφίζει και ας εφαρμόζει μόνος μαζί με τον συνεταίρο του…

http://www.elzoni.gr/html/ent/834/ent.57834.asp

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Μητρ. Πειραιώς: H εθνική μας παιδεία στο στόχαστρο της "Ένωσης Άθεων Ελλάδας"

Μητρ. Πειραιώς: H εθνική μας παιδεία στο στόχαστρο της "Ένωσης Άθεων Ελλάδας"
Παίρνει θέση στο θέμα που έχει απασχολήσει τις τελευταίες μέρες  και σχετίζεται με τις δηλώσεις που έκανε η αναπληρώτρια Υπουργός Σία Αναγνωστοπούλου με το μάθημα των θρησκευτικών, αλλά και στις κινήσεις της "Ένωσης Άθεων Ελλάδας" την τελευταία χρονική περίοδο, το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Μητρόπολης Πειραιώς σε ανακοίνωσή του.
Μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση της Ι.Μ. αναφέρεται "Εν μέσω του θέρους και του «θερμού» πολιτικού και κοινωνικού «κλίματος», που βιώνει η πατρίδα μας, οι άθεοι, μια ασήμαντη μειοψηφία, βρήκαν την ευκαιρία να απαιτήσουν και να επιβάλουν τις δοξασίες και αρχές τους στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού" .Αναλυτικά:

Η λεγομένη «Ένωση Αθέων Ελλάδας» κατόρθωσε να «βάλει πόδι» και στο πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενη την ανάδειξη αριστερής κυβερνήσεως με επίσημο αθεϊστικό προφίλ,προκειμένου, όχι απλά να εκθέσει τις απόψεις της, αλλά να απαιτήσει «εδώ και τώρα» την υιοθέτηση των αρχών της!
Εν μέσω του θέρους και του «θερμού» πολιτικού και κοινωνικού «κλίματος», που βιώνει η πατρίδα μας, οι άθεοι, μια ασήμαντη μειοψηφία, βρήκαν την ευκαιρία να απαιτήσουν και να επιβάλουν τις δοξασίες και αρχές τους στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Στην εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ» (φύλλο 14-8-2015) δημοσιεύτηκε άρθρο με θέμα: «ΕΝΩΣΗ ΑΘΕΩΝ: ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ».
Σύμφωνα με αυτό, ομάδα αθέων έγιναν δεκτοί από τον προηγούμενο Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας κ. Τ. Κουράκη και εξέθεσαν τα αιτήματά τους. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Ένωσης Αθέων: «Σημαντικό μέρος της συνάντησης αποτέλεσε η συζήτηση για τα προβλήματα που απορρέουν από την τελευταία εγκύκλιο για την απαλλαγή από το ομολογιακό μάθημα των θρησκευτικών καθώς και από την αναγραφή του θρησκεύματος στα απολυτήρια και στα δελτία μαθητών, η οποία εξακολουθεί να γίνεται λόγω άρνησης συμμόρφωσης με την σχετική (ΑΡ.77Α/2002-ΑΠ:1143Α/25/06/2002) Απόφαση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, θέματα για τα οποία ο υπουργός εξέφρασε την πρόθεσή του να επιλυθούν το συντομότερο δυνατόν».

Ωστόσο, σύμφωνα με το δημοσίευμα, δεν ήταν μόνο το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών και ο χαρακτήρας του, καθώς και η αναγραφή του θρησκεύματος στους τίτλους σπουδών. «Οι εκπρόσωποι των αθέων ζήτησαν επίσης μέσω υπομνήματος που κατέθεσαν, την κατάργηση αγιασμών, εκκλησιασμών, εικόνων στα σχολεία, της αναφοράς των Τριών Ιεραρχών, αλλά και του ιδίου του μαθήματος των Θρησκευτικών σε δημοτικό και γυμνάσιο, προτείνοντας την αντικατάστασή του με μάθημα φιλοσοφίας των θρησκειών μόνο σε μια τάξη του Λυκείου, με αμερόληπτη παρουσίαση όλων των θρησκευμάτων καθώς και της αθεϊστικής προσέγγισης»!
Επίσης ζήτησε και τη διευθέτηση ενός άλλου «φλέγοντος προβλήματος», την κατάργηση της αεροπορικής μεταφοράς του Αγίου Φωτός, το Μεγάλο Σάββατο, με «έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου», για λόγους … οικονομίας. Επίσης απαίτησαν όπως «η χρηματοδότηση των θρησκευτικών οργανισμών θα πρέπει να γίνεται από τους ίδιους τους θρησκευτικούς οργανισμούς για τις υποθέσεις τους», υπονοούντες προφανώς την κατάργηση της μισθοδοσίας του κλήρου από το κράτος, αγνοώντας ότι στην περίπτωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας η μισθοδοσία του κλήρου είναι συμβατική υποχρέωση του κράτους για την περιουσάι της Εκκλησίας που απαλλοτρίωσε, ή δήμευσε.

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην φύση και στη δράση του αθεϊσμού. Άλλωστε δεν είναι καινούργια αυτά τα αιτήματα, αλλά παμπάλαια, τα οποία ανάγονται ως την … Γαλλική Επανάσταση!
Ο αθεϊσμός θέλει να παρουσιάζεται με ένα διαφορετικό προσωπείο από αυτό που είναι. Θέλει να παρουσιάζεται ως ένας φιλελεύθερος ανθρωπισμός, ο οποίος αποζητά να ελευθερώσει τον επί αιώνες «καταπιεσμένο» από την πίστη στο Θεό άνθρωπο. Να εκφράσει και να προστατέψει τον άνθρωπο από αυτή τη πίστη, την οποία θεωρεί «ανασταλτικό παράγοντα προόδου» και «ανασταλτικό παράγοντα χαράς της ζωής», «χίμαιρα μιας ανύπαρκτης μελλοντικής ευτυχίας» και «απωθητικό της επιστήμης, η οποία μόνη αυτή μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και να του χαρίσει την ευτυχία».
Θέλει να δείξει πως, μόνο ο αθεϊσμός, σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο, τις ελευθερίες του και τα δικαιώματά του και πως μόνο αυτός εκφράζει τη δημοκρατία, την οποία δήθεν καταπατεί η πίστη στο Θεό και η θρησκεία.
Όπως έχουμε αποδείξει κατ’ επανάληψη σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, ο αθεϊσμός είναι βαθύτατα συνυφασμένος με την πλέον στυγνή ανελευθερία και την πλέον ωμή καταπάτηση των ανθρωπίνων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Υπενθυμίζουμε τα εκατομμύρια των θυμάτων της Γαλλικής Επανάστασης με τα επίσης πολλά εκατομμύρια θύματα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, με ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, που ξεκίνησαν σε ευρωπαϊκό έδαφος και εξελίχθηκαν παγκοσμίως.
Υπενθυμίζουμε επίσης τον άθεο μαρξιστικό «παράδεισο», που επιβλήθηκε διά της βίας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και εγκαθίδρυσε επί εβδομήντα χρόνια ένα άνευ προηγουμένου καταπιεστικό και τυραννικό καθεστώς και επιδόθηκε σε ένα πρωτοφανή διωγμό κατά της Εκκλησίας, στέλνοντας στα κάτεργα της Σιβηρίας και σφάζοντας αθώους ανθρώπους, που το μόνο «αμάρτημά» τους ήταν ότι ομολογούσαν την ορθόδοξη πίστη τους.
Με τους μετριότερους υπολογισμούς τα θύματα του μαρξιστικού «παραδείσου» τον 20ο αιώνα ξεπέρασαν τα 100.000.000! Και γενικά μπορούμε να πούμε ότι η ευρωπαϊκή ιστορία, στην οποία κυριάρχησε ο άθεος ευρωπαϊκός Ουμανισμός από τον 18ον αιώνα μέχρι σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συνεχές θέατρο πολεμικών συγκρούσεων και γενοκτονιών με εκατόμβες αθώων θυμάτων.

Όλα αυτά θέλει να τα αγνοεί η «Ένωση Αθέων», η οποία εκπροσωπούσα μια χούφτα ανθρώπων συνειδητά αθέων, έχει την αξίωση να ικανοποιηθούν τα αιτήματά της σε βάρος των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Θέλει να αγνοεί επίσης, ότι το δημοκρατικό μας Σύνταγμα και οι νόμοι της Πολιτείας μας έχουν μεριμνήσει να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Εν προκειμένω, τα παιδιά των αλλοθρήσκων και αθέων, με μια απλή υπεύθυνη δήλωση των γονέων, ή κηδεμόνων τους απαλλάσσονται από το μάθημα των Θρησκευτικών, όπως επίσης από την πρωινή Προσευχή, τον αγιασμό, τον εκκλησιασμό και κάθε άλλη σχολική εκδήλωση θρησκευτικού περιεχομένου.
Στους τίτλους σπουδών αναγράφεται το θρήσκευμα, ή ο αθεϊσμός, που δηλώνουν οι γονείς ή οι κηδεμόνες των μαθητών. Που λοιπόν καταπατώνται τα δικαιώματα των αθέων; Ασφαλώς πουθενά!

Ωστόσο όπως πληροφορούμεθα από το διαδίκτυο, «στην πρώτη της συνέντευξη ‘Στο Κόκκινο’ η αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας κ. Σία Αναγνωστοπούλου αναφέρθηκε και στο ζήτημα των απαλλαγών από τα Θρησκευτικά απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου. Η κ. Αναγνωστοπούλου προανήγγειλε αλλαγή του καθεστώτος κρίνοντας ως λανθασμένη την πρόβλεψη της ισχύουσας εγκυκλίου για την αναφορά σε ΥΥπεύθυνη Δήλωση του κηδεμόνα ότι δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος. Ανέφερε σχετικά η Αναπληρώτρια Υπουργός, ότι ‘δεν πρέπει να δηλώνει κανείς σε δημόσιο έγγραφο τι είναι, ή τι δεν είναι. Θα πρέπει να δηλώνει ένας γονιός ότι θα ήθελε το παιδί του να μην κάνει Θρησκευτικά’ χωρίς καμία αναφορά θετική ή αρνητική στο θρήσκευμα. Κατέληξε μάλιστα λέγοντας ότι ‘κακώς δεν το αλλάξαμε ως τώρα, θα το αλλάξουμε’»! Ωστόσο δεν κάνει τον κόπο η Αξιότιμος κ. Υπουργός να διαβάσει, ότι η ισχύουσα Εγκύκλιος Λοβέρδου, (23.1.2015), αναφέρει ρητά ότι στην υπεύθυνη δήλωση «θα αναφέρεται, ότι ο μαθητής δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος…χωρίς να είναι υποχρεωτική η αναφορά του θρησκεύματος, εκτός αν το επιθυμεί». Απομένει να δούμε και την ικανοποίηση και των άλλων απαιτήσεων των αθέων!

Εις ό,τι αφορά τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως σχέσεις συναλληλίας, είναι καθορισμένες από το ισχύον Σύνταγμά μας και προσδιορίζουν με ακρίβεια τους απόλυτα διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και Πολιτείας. Επομένως κανένας υπουργός δεν μπορεί να τις τροποποιήσει, παρά μονάχα η ειδική Εθνική Αντιπροσωπία, (Συντακτική Βουλή) και πάντοτε επί τη βάσει του ιδίου του Συντάγματος. Επίσης η παιδεία μας σύμφωνα με το Σύνταγμα έχει ως βάση την ελληνορθόδοξη Παράδοση και για να αλλάξει ο ελληνορθόδοξος χαρακτήρας της θα πρέπει να υπάρξει συνταγματική αναθεώρηση.

Όσον αφορά στη μεταφορά του Αγίου Φωτός «με έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου», θέλει να αγνοεί η «Ένωση Αθέων», ότι εδώ και οκτώ χρόνια δεν υπάρχει κρατικός αερομεταφορέας στη χώρα μας. Η μεταφορά γίνεται με την ευγενική προσφορά της ιδιωτικής αεροπορικής εταιρείας AEGEAN, με τροποποίηση απλά του δρομολογίου της! Που βλέπουν λοιπόν την δήθεν επιβάρυνση του ελληνικού λαού για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός; Και εν πάσει περιπτώσει, ποιος τους κατέστησε διαχειριστές του δημοσίου χρήματος;

Έχουμε τονίσει για πολλοστή φορά, ότι το πρόβλημα των διαχρονικά αθέων δεν είναι οι παραπάνω «λεπτομέρειες», αλλά το απύθμενο σατανικό μίσος τους κατά του Θεού. Ακούν για Θεό και δαιμονίζονται!Δεν αρκούνται να αποκηρύσσουν το Θεό και κάθε θρησκευτική πρακτική στον εαυτό τους και την οικογένειά τους, αλλά επιζητούν να αποστερήσουν και από τους πιστούς τις θρησκευτικές ελευθερίες του δημόσιου και κοινωνικού βίου, που δικαιούνται να έχουν ως ισότιμοι πολίτες αυτής της χώρας!
Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θέλει η πίστη του στο Θεό να είναι φανερή, να μην είναι «ιδιωτική υπόθεση», όπως θέλουν οι άθεοι, αλλά να έχει προεκτάσεις και στην κοινωνική και εθνική ζωή. Κανένας άλλος δεν έχει θέσει τέτοια «προβλήματα» στην ελληνική κοινωνία, παρά μόνον οι λιγοστοί άθεοι! Αυτός είναι ο «σεβασμός» τους προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία «κόπτονται»! Αυτή είναι η «δημοκρατική τους ευαισθησία», η οποία εξαντλείται στην ικανοποίηση των δικών τους ιδεοληψιών! Άλλωστε η ιστορία του σύγχρονου αθεϊσμού έχει να μας διδάξει πολλά, για τις «δημοκρατικές ευαισθησίες» και τον «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» από μέρους των αθεϊστών στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στην σημερινή Βόρεια Κορέα!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
http://www.agioritikovima.gr/mitropoleis/item/67909-%CE%B1%CE%B8%CE%B5

Να γίνουν οι Γεωγραφίες, οι Ιστορίες και οι Γραμματικές, κηρύγματα λευτεριάς

Ήρωες του 1821 - Η Αχαριστία της ΠατρίδαςΝατσιός την Δημήτρης 
Δάσκαλος, Κιλκίς
«Είμασταν σχολιαρούδια και ο τόπος μας ακόμα σκλαβωμένος στην Τουρκία. Και Σχολάρχης μας, ο αξέχαστος εκείνος Σπύρος Αναγνώστου. Από τους δασκάλους του υποδουλωμένου Γένους, που συντηρούσαν μέσα στην καρδιά των παιδιών την ιερή φωτιά της Μεγάλης Ιδέας, και ένιωθαν τούτη την αποστολή σαν την πιο σπουδαία της καριέρας των της παιδαγωγικής. Αφορμές για την εθνική διαπαιδαγώγηση του 'διναν όλα τα μαθήματα που μας δίδασκε. Μας έκαμε Γεωγραφία του νησιού μας, και σιγά-σιγά το χέρι του περνούσε το Αιγαίο, όπου τα νησιά μας ήταν κίτρινα όπως όλη η Τουρκία και η κοντινή μας Μικρασία, και έφτανε στην Ελλάδα, την ελεύτερη την Ελλάδα. Αυτή ήταν τριανταφυλλιά. Ένα μικρό τριανταφυλλί σημάδι πάνω στο μεγάλο χάρτη της Ευρώπης. Εκεί σταματούσε το δάχτυλο του Αναγνώστου, κίτρινο από το αδιάκοπο κάπνισμα. Σταματούσε δισταχτικό και έκαμε αργά-αργά τον περίπατό του γύρω στα σύνορα του ελεύθερου κράτους. Τα σύνορα ήταν κοντινά, ο περίπατος σύντομος.
Τότες ο Αναγνώστου πήγαινε και κλείδωνε από μέσα την πόρτα της τάξης, και μεις αναστενάζαμε με αγαλλίαση. Για δύο λόγους. Πρώτα γιατί θα ξεφεύγαμε από το ανιαρό μάθημα της Γεωγραφίας, που ήταν μόνο ονόματα και αριθμοί, και δεύτερο γιατί ξέραμε πως θα μας μιλούσε για την Ελλάδα και για τη Μεγάλη Ιδέα. Αυτές τις δύο λέξεις τις πρόφερνε πιο σιγά, και αυτό μας έκανε να νιώθουμε την ιερότητα της Ιδέας σαν μία θρησκευτική αποκάλυψη, που έπρεπε να τη φυλάξουμε στα άδυτα της ψυχής μας, και να την προφυλάγουμε από τους καταχτητές σαν ένα μυστικό θησαυρό, ή σαν ένα βαρέλι μπαρούτη που κάποτε εμείς θα της ανάβαμε το φιτίλι ».
(Στρατή Μυριβήλη, «Απ 'την Ελλάδα», εκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 11-12). 
Τότε, όταν το Ισλάμ αφάνιζε το Γένος, μιλούσαν οι καρδιές, τώρα μιλούν τα πουγκιά, τα χρήματα. 
Τότε οι δάσκαλοι έριχναν προσανάμματα στις ψυχές των μαθητών τους, συντηρούσαν την «ιερή φωτιά της Μεγάλης Ιδέας», της ελευθερίας, τώρα σβήνουν τις «φωτιές τις πλάστρες». Τώρα «κάνουν δράσεις» για τον ρατσισμό και την διαφορετικότητα. 
Μεγάλη Ιδέα της παιδείας η ποινικοποίηση της φιλοπατρίας και της ορθόδοξης πίστης μας. (Για τους νέους υπουργούς Φίλη και ... CIA, τι να πω? Και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.
Τότε κλείδωναν τις τάξεις από μέσα, οι σπουδαίοι εκείνοι δάσκαλοι, και μεταμόρφωναν τις Γεωγραφίες, τις Ιστορίες και τις Γραμματικές σε κηρύγματα λευτεριάς. Έκλινε ο δάσκαλος τα βλοσυρά και δύσπεπτα τριτόκλιτα «Θραξ-Θρακός» και «Κρης-Κρητός» και μ 'αυτά έφτιαχνε μπαρουτοβάρελα που κάποτε «εμείς τα παιδιά θα ανάβαμε το φιτίλι». 
Ενώ τώρα ... Φέτος ανέλαβα Ε' δημοτικού. Πρώτο κεφάλαιο στο βιβλίο της Γλώσσας? Ένα κείμενο για την πατρίδα σαν αυτό του Μυριβήλη? Ένα ποίημα ευωδιαστό του Σολωμού, του Δροσίνη, του Βρεττάκου, του Πολέμη? Όχι βέβαια. Δύο-τρεις έντυπες ευτέλειες, άχαρες και άψυχες φλυαρίες, οικολογικού περιεχομένου. Ζούμε σε μία χώρα, «Πάσχα των ματιών», δεν υπάρχει λογοτέχνης που να μην μαστόρεψε κείμενο για να εξυμνήσει το κάλλος της και τούτοι οι αμαθέστατοι, οι εθνοκτόνοι γέμισαν τα βιβλία με αποκόμματα εφημερίδων. (Μόνο από τις ... προοδευτικιές ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).
Έχουμε χρέος, εμείς οι δάσκαλοι, όσοι αντικρίζουμε με «πόνο και αγάπη» την καταβαράθρωση της πατρίδας μας και ελπίζουμε στον Χριστό μας, να κλειδώνουμε την αίθουσά μας και να διδάσκουμε εκείνο το παλιό μάθημα: την πατριδογνωσία. Εσχάτη ώρα εστί. Οι Φράγκοι μας ποδοπατούν, το Ισλάμ ξανάρχεται για να μείνει στην πατρίδα, οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι είναι ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος της ιστορίας μας. Θέλει χέρια γερά ο Ελληνισμός, τα παντοειδή ανδρείκελα τα 'χουν κατεβασμένα. 
Να κλείσω με την διήγηση για μία άλλη δασκάλα, όταν στέναζε και μάτωνε η Ελλάδα κάτω από την ναζιστική θηριωδία. 
«... Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς , άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. Ήταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου?" Λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο?» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσε ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.
Ώσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. "Γλυκόζη" το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους. Ένα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Τι συμβαίνει παιδί μου?" Ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.
Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. "Σκαρώνουμε κάτι?" Άκουσε έναν από τους συμμαθητές του- "πειραχτήρης" ήταν το παρατσούκλι του- να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε «ναι». Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ 'αυτί, κρυφογέλασαν οι δύο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στην στιγμή. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. Ύστερα τ 'αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλαβαίνεις πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δύο μαύροι κύκλοι. Όταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεισε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα. Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι. "Μα τι κάνει η κυρία εκεί?» Ρώτησε παρεξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, γιατί τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα. "Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη», χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε». Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι. Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της ... Ύστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. «Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ 'όνομα του Θεού!», Είπε ξέπνοα. "Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μία σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Αμαρτία Είν '! ». Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε ... 
Μαζεύτηκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό, κυρία, να πάρετε λίγο!». 
Ούτ 'ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε ... ».
(Από το βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς, «Ο καιρός της σοκολάτας»).


πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2015/09/%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1.html#ixzz3nA7Ag9by

Έτσι με κατάντησαν δημόσιο υπάλληλο


(Κείμενο καθηγητή που υπογράφει ως  Διονύσης)
"Ο κόσμος λέει πολλά για τους δημοσίους υπαλλήλους (ΔΥ). Μιλάνε για βλακεία, τεμπελιά, ανευθυνότητα, αναλγησία και γενικά δεν μιλάνε καθόλου κολακευτικά. Ως δημόσιος υπάλληλος οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά που λέγονται για μας είναι 100% αλήθεια όμως θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Σαν κι εμένα υπάρχουν πολλοί άλλοι, χιλιάδες. Πριν διοριστώ εργαζόμουνα για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Ήμουνα καλός στην δουλειά μου αλλά έβλεπα ότι δεν είχε μέλλον, ενώ ταυτόχρονα έβλεπα ότι οι ΔΥ είχανε ένα σωρό κεκτημένα με λιγότερα προσόντα και πολύ λιγότερο κόπο. Έτσι αποφάσισα να αγωνιστώ για μια καλύτερη δουλειά, ακριβώς όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος με ικανότητες. Έδωσα εξετάσεις στον ΑΣΕΠ και διορίστηκα καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Η αναλογία διοριστέοι/υποψήφιοι στον κλάδο μου ήταν 1:15, έτσι δικαιούμαι να λέω ότι είμαι ένας από τους καλύτερους στο αντικείμενό μου. 
Ίσως γι' αυτό να ξεκίνησα με αίσθημα ευθύνης και με διάθεση να προσφέρω στα παιδιά γνώσεις υψηλού επιπέδου και όχι μόνο.
Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε κι έχω δει πολύ καλά τι συμβαίνει στην εκπαίδευση, ενώ είμαι βέβαιος ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει κι αλλιώς αφού ολόκληρη η χώρα είναι έτσι. Συγκεκριμένα:
α) Λαϊκισμός
Ένας Έλληνας πολιτικός γνωρίζει πολύ καλά ότι θα προωθήσει καλύτερα την καριέρα του όχι αν αφήσει έργο αλλά αν ευχαριστήσει τον όχλο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην εκπαίδευση. Έχουν περάσει ένα σωρό νόμους για να μπορεί ο κάθε μαθητής να περνάει τις τάξεις χωρίς να διαβάζει καθόλου και με αναρίθμητες απουσίες. 
Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό παίζει και μια μεγάλη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας που είναι τα "κοινωνικά κριτήρια". Αυτό είναι το καλύτερο βοήθημα στον πολιτικό για να αυξήσει την πελατεία του, ενώ στην εκπαίδευση το λέμε "παιδαγωγικοί λόγοι". 
Αν βρεθεί ένας τρελός καθηγητής που επιχειρήσει να κάνει την δουλειά του υπεύθυνα, δέχεται αφόρητες πιέσεις, άσε που αν βάζει χαμηλούς βαθμούς θα του πουν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν σε αυτόν ενώ αντιθέτως οι καθηγητές που χαρίζουν βαθμούς είναι καλοί και τα παιδιά... μαθαίνουν! Εδώ φτάσανε στο σημείο να μπορεί ο καθένας να συνεχίζει και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! ενώ η βάση του 10 πολεμήθηκε ανελέητα (για παιδαγωγικούς λόγους) και τελικά καταργήθηκε. 
Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης εξακολουθούν να υπάρχουν σχολές-φαντάσματα, ενώ ακόμα και οι αιώνιοι φοιτητές που με μεγάλη καθυστέρηση και πολλές υπαναχωρήσεις τελικά διαγράφηκαν, τώρα επανεγγράφησαν!
β) Σαπίλα
Όπως σε ολόκληρη τη χώρα, έτσι και στην εκπαίδευση το φακελάκι και το μέσο οργιάζουν. Οι "παιδαγωγικοί λόγοι" ενεργοποιούνται πιο εύκολα όταν οι γονείς του μαθητή έχουν γνωστό κάποιον καθηγητή του σχολείου ή είναι σε θέση που μπορούν να πιέσουν ή να πληρώσουν για ιδιαίτερο. Η πίεση μπορεί να είναι είτε άμεση στον εκπαιδευτικό είτε ιεραρχικά (ιδιαίτερα αν πέσουν σε ξεροκέφαλο που θέλει να κάνει το σωστό). 
Επίσης υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί που όταν μιλάνε για συναδελφικότητα εννοούν όχι αλληλοϋποστήριξη αλλά ιδιαίτερη μεταχείριση στα παιδιά τους. Το λένε, το πιστεύουν και θεωρούν αυτονόητο (κεκτημένο ας πούμε) ότι θα την έχουν! Προσωπικά ονομάζω αυτό το φαινόμενο "τυπική ελληνική σαπίλα" και τους συγχαίρω που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους σωστά ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν σε αυτήν τη χώρα.

γ) Γραφειοκρατία

Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας το δημόσιο εξακολουθεί να δουλεύει με χαρτομάνι. Α, ναι καταγράφονται τα πάντα στον computer, όμως η χαρτούρα παραμένει. Έτσι ενώ όλοι οι βαθμοί περνιούνται στον computer, τον περασμένο Σεπτέμβριο παρακολούθησα στο σχολείο μου έναν πανικό που διήρκησε σχεδόν 20 λεπτά. Τρεις συνάδελφοι προσπαθούσαν να βρουν με τι χρώμα έπρεπε να περάσουν τους βαθμούς των εξετάσεων του Σεπτεμβρίου στην καρτέλα του μαθητή. Ένας έψαχνε στο Internet για νόμους ενώ 2 άλλοι ψάχνανε πυρετωδώς καρτέλες περασμένων ετών. Έλα όμως που κανένας δεν μπορούσε να μείνει στο λύκειο με τη νομοθεσία που υπήρχε τότε, την οποία επανέφερε ο υπουργός παιδείας που χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά. Βρήκανε κάποιες καρτέλες για το Γυμνάσιο, αλλά είναι ίδια τα χρώματα και για το Γυμνάσιο και για το Λύκειο; Βλέπεις υπάρχουν πολλά και εύκολα μπερδεύεσαι: Με μπλε οι βαθμοί των 4μήνων, με μαύρο οι μέσοι όροι των 4μήνων, με πράσινο οι εξετάσεις του Ιουνίου και με κόκκινο ο τελικός βαθμός. Δεν πρόσεξα τελικά ποιο είναι το χρώμα για τον Σεπτέμβριο (ίσως κάποιο 5ο) γιατί δεν με ενδιαφέρει να το μάθω κι ελπίζω να μην καταστραφεί ο κόσμος αν ποτέ χρησιμοποιήσω λάθος χρώμα.
δ) Πολυνομία, ανασφάλεια και ανελέητη παρέμβαση του κράτους

Η εκπαιδευτική νομοθεσία αλλάζει πιο συχνά και από τη φορολογική. Το υπουργείο κάθε χρόνο καθορίζει την εξεταστέα ύλη και τις αναθέσεις μαθημάτων για ΟΛΕΣ τις τάξεις και ποτέ δεν είναι ολόιδια με την προηγούμενη χρονιά. Πολλές φορές μάλιστα οι αλλαγές γίνονται κατά την διάρκεια του σχολικού έτους. Ενώ όλοι συμφωνούν ότι το περιεχόμενο και η μέθοδος διδασκαλίας πρέπει να προσαρμόζονται στις ανάγκες και τις δυνατότητες του μαθητή, υπάρχει πάντα ένας σοφός υπουργός κι ένα μάτσο σοφοί σύμβουλοι που αποφασίζουν πόσο πρέπει να επιμείνει ο καθηγητής στην κάθε ενότητα (ω, ναι κρατάνε τα προσχήματα με μια φράση ότι είναι απλώς ενδεικτικό), ποιες ασκήσεις θα πρέπει να μην διδαχθούν, τι να αξιολογηθεί από κάθε άσκηση, πως θα πρέπει να γίνει η αξιολόγηση των μαθητών ενώ ακόμα και οι διδακτικοί στόχοι για την κάθε ενότητα γράφονται στην εφημερίδα της κυβέρνησης! Και το αμίμητο: "...το δεύτερο θέμα πρέπει να αποτελείται από 2 υποερωτήματα. Το πρώτο υποερώτημα πρέπει να βαθμολογείται με 13 μονάδες και το δεύτερο με 12..." γραμμένο στην εφημερίδα της κυβέρνησης.
Τους είναι βλέπεις αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρξει κάποια λεπτομέρεια για την οποία δεν θα αποφασίζουν αυτοί. Είναι πλέον τόσο ισχυρά παγιωμένη η αντίληψη ότι πρέπει τα πάντα να αποφασίζονται κεντρικά ώστε μπορεί τα τελευταία 30 χρόνια να έχει αλλάξει πάρα πολλές φορές το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ούτε καν έχω ακούσει την άποψη ότι θα πρέπει η κάθε σχολή να είναι αυτή που θα ορίζει σε ποια μαθήματα θα πρέπει να εξετάζονται οι μελλοντικοί φοιτητές της. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες. Ακόμα και συνάδελφοι που κάνουν προσωπικές σκέψεις γι' αυτό το θέμα δεν λένε κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα τέτοιες απόψεις είναι πλέον πέραν κάθε εμπειρίας ακόμα και φαντασίας!
ε) Ανελέητος πόλεμος κατά της αξιοκρατίας
Δεν γίνεται να έχεις και "κοινωνικά" κριτήρια και αξιοκρατία. Φυσικά η πολιτική πελατεία υπάρχει στα πρώτα και γι' αυτό και συνεχώς προωθούνται. Κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο και δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ. Όμως σιγά-σιγά παρακάμπτεται και μάλιστα ο υπουργός παιδείας που χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά δήλωσε ότι θα τον καταργήσει τελείως, όπως άλλωστε και τα πρότυπα και οτιδήποτε άλλο που θα δυσαρεστεί τους πολλούς που θα ζηλεύουν βλέποντας το παιδί του γείτονα να τα καταφέρνει καλύτερα.
Πώς να μην βλακέψει όποιος είναι στο δημόσιο; Πώς να μην αρχίσει να τα γράφει όλα, όταν βλέπει ότι ακριβώς όπως και στον στρατό όποιος είναι υπεύθυνος βρίσκει τον μπελά του ενώ όποιος είναι άχρηστος περνάει καλά; 
Πως πρέπει να αντιδράσω όταν βλέπω ένα σωρό "συναδέλφους" να ακολουθούν την αρχή το παίζω στριμμένος και απαυτώνω την κοινωνία και μάλιστα όχι μόνο να μην απολύονται αλλά να τους περνάει; 
Κι επειδή η συνήθεια γίνεται δευτέρα φύση, έχω καταντήσει κι εγώ δημόσιος υπάλληλος. Μπαίνω στην τάξη και με ενδιαφέρει μόνο να τελειώσει η ώρα (και ο μήνας). Άλλωστε πλέον έχω μάθει ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τον βούρκο. Κάθε προσπάθεια να προσφέρεις αληθινό έργο χτυπιέται από 
α) μαθητές και γονείς που βλέπουν χαμηλούς βαθμούς ή ότι ο κακόμοιρος ο κανακάρης τους δυσκολεύεται και δεν έχει χρόνο για βόλτα, 
β) προϊσταμένους που δεν θέλουν να τους ζαλίζουν οι γονείς, 
γ) συναδέλφους που καταλαβαίνουν ότι κάνεις σοβαρή δουλειά και ανησυχούν ότι θα χαλάσεις την πιάτσα.
Μας είπανε κάποτε για αξιολόγηση και με κάνανε να σκάσω στα γέλια. Με τι κριτήρια θα γίνει; Θα αποφασίσει ο όχλος και θα επιλέξει όσους βάζουν βαθμούς; Η πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται μόνο να ικανοποιήσει τον όχλο; Ή μήπως οι προϊστάμενοι που θέλουν να ικανοποιούν και τον όχλο και την πολιτική ηγεσία;
Έτσι από ένας επιστήμονας μέσα στο top 6% κατάντησα κι εγώ δημόσιος υπάλληλος με τα όλα μου. Έχω μονιμότητα, έχω κεκτημένα και δεν σκάω για τίποτα. Και όπως είπα στην αρχή, σαν κι εμένα υπάρχουν 1000δες άλλοι. Επειδή όμως έχω ακόμα κάποια ίχνη ηθικής γράφω αυτό το γράμμα και έχω να συνοψίσω σε μία μόνο φράση:
Το δημόσιο ούτε το εξυγιαίνεις ούτε το αξιολογείς γιατί απλούστατα δεν μπορείς. Το δημόσιο το ΞΗΛΩΝΕΙΣ!"

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/09/blog-post_205.html

Άγιος Μαλαχίας ο Νέος Οσιομάρτυρας από τη Ρόδο


Ημερομηνία εορτής: 29/09/2015
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 29 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Μαλαχιας Ο Νεος Οσιομαρτυρας, Απο Τη Ροδο (; - 1500)



Βιογραφία
Ο Άγιος Μαλαχίας ήταν γιος Ιερέα από τη Ρόδο. Κάποτε πήγε στα Ιεροσόλυμα και συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους, ότι έβρισε τον Μωάμεθ. Αμέσως συλλήφθηκε και οδηγήθηκε στις αρχές, που τον εκβίαζαν να εξωμόσει. Ο Μαλαχίας έδειξε μεγάλο θάρρος, με το όποιο εξήγειρε την οργή των Τούρκων, οι όποιοι αφού τον μαστίγωσαν, τρύπησαν τους αστραγάλους του και τον έδεσαν πίσω από ένα άγριο άλογο. Μετά από μία σειρά φρικτών βασανιστηρίων, οδηγήθηκε ο μάρτυρας έξω από την πόλη, όπου σουβλίστηκε και κάηκε πάνω σε αναμμένη φωτιά. Έτσι παρέδωσε την Αγία του ψυχή στις 29 Σεπτεμβρίου 1500 μ.Χ.

Άγιοι Τρεις Νεομάρτυρες εν τω Βραχωρίω Αγρινίου


Ημερομηνία εορτής: 29/09/2015
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 29 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιοι Τρεις Νεομαρτυρες Εν Τω Βραχωριω Αγρινιου1

1Δεν είναι διασταυρωμένη η ύπαρξη του Αγίου, ή τα βιογραφικά στοιχεία του ή η ημερομηνία εορτής του



Βιογραφία
Οι Άγιοι Τρεις Νεομάρτυρες εν τω Βραχωρίω Αγρινίου ήταν Πελοποννήσιοι και πραγματεύονταν στα μέρη των Ιωαννίνων, όπου έμαθαν να μιλούν και τα τούρκικα. Το 1786 μ.Χ. αποφάσισαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους τον Μωρία.

Στο δρόμο, όταν έφτασαν στο Βραχώρι της Αιτωλίας, υπήρχαν φοροεισπράκτορες Τούρκοι, πού εισέπρατταν τον φόρο. Οι τρεις Μάρτυρες για ν' αποφύγουν το χαράτσι τους χαιρέτισαν τούρκικα και πέρασαν ελεύθερα στην πόλη, διότι τους πέρασαν για Τούρκους.

Κατόπιν όμως τους ανακάλυψαν, τους συνέλαβαν και τους βασάνισαν για ν' αρνηθούν τον Χριστό. Αυτοί όμως, έμειναν σταθεροί στην πίστη τους και έτσι πήραν το στεφάνι του μαρτυρίου με απαγχονισμό.

Άγιοι Μάρτυρες «Οἱ ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντες»


Ημερομηνία εορτής: 29/09/2015Άγιοι Μάρτυρες «Οἱ ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντες»
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 29 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιοι Μαρτυρες «οι Εν Στροφασιν Αναιρεθεντεσ»



Βιογραφία
Οι Άγιοι Μάρτυρες «Οἱ ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντες» μαρτύρησαν το 1530 μ.Χ. (ή 1537 μ.Χ.).

Για τους Αγίους αυτούς, μαθαίνουμε από την Ακολουθία τους, ποίημα του Παχωμίου Ρουσσάνου, που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο: «Ἀκολουθία ψαλλομένη εἰς τοὺς ὁσίους πατέρας τοὺς ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντες καὶ εἰς ἅπαντος τοὺς παραπλήσιον τέλος λαχόντας».

Επίσης, από τον Μπανατιώτη ιστοριογράφο Παναγιώτη Χιώτη δημοσιεύτηκε «μικρά χρονική σημείωσις σωζομένη εν ταις χερσί των καλογήρων», κατά την οποία «....εστάθηκε το άνωθεν Μοναστήριον εις την κατάστασίν του έως εις τους 1537 Ιουλίου 29. Εις τον οποίον καιρόν απέρασεν η αρμάδα των Τούρκων από την Ζάκυνθον, και δεν έκαμε βλάψιμον. Και γυρίζοντας έπειτα εις τα Στροφάδια η αυτή αρμάδα τα έκαψε, και τα ερήμωσεν....».

Ἀπολυτίκιον
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Εν μονή των Στροφάδων θεαρέστως βιώσαντες και της εν Χριστώ απαθείας εποφθέντες κειμήλια υπέστητε βαρβάρων την ορμήν, Πατέρες, και μαρτύρων κοινωνοί ανεδείχθητε ως άρνες στυγνώς σφαγιασθέντες, οσιόαθλοι. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω δωρουμένω δι' υμών πιστοίς τα κρείττονα.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.
Των αρετών τα τιμαλφέστατα κειμήλια και τα λαμπρότατα αθλήσεως αλάβαστρα, εν τη νήσω της Στροφάδος χειρί βιαία τους κτανθέντας ασκητάς ανευφημήσωμεν ως Πατέρων ιερόν και θείον σύλλογον ανακράζοντες: Χαίροις, Άγιον άθροισμα.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις, των Πατέρων σεπτός χορός, των αναιρεθέντων εν Στροφάσιν ανηλεώς, χαίροις, συστοιχία λαμπρέ οσιοάθλων, οφρύν η των βαρβάρων καταπατήσασα.




Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Τοιχογραφία στο Ναό Φανερωμένης Μπανάτου, δια χειρός Νικολάου Μπιάζη Σεντή, 2002 μ.Χ.
Τοιχογραφία στο Ναό Φανερωμένης Μπανάτου, δια χειρός Νικολάου Μπιάζη Σεντή, 2002 μ.Χ.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Μεταναστευτικό: η παράνοια ως εθνική πολιτική

Napoleon Linardatos




Ναπολέων Λιναρδάτος

Υπό τον μανδύα της ανθρωπιστικής κρίσης η κυβέρνηση προχωρά στην μαζική εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων στην Ελλάδα. Τα ΜΜΕ, έχοντας πλήρως υιοθετήσει το δόγμα της πολυπολιτισμικότητας, συνεπικουρούν την κυβέρνηση βαπτίζοντας το νέο κύμα λαθρομετανάστευσης προσφυγικό.

Μπορεί το ποσοστό των ανδρών ηλικίας 18-45 να ξεπερνά το 70% των ατόμων που εισβάλουν καθημερινά στην Ελλάδα, αλλά στις φωτογραφίες και τα πλάνα των ΜΜΕ βλέπουμε συνεχώς τις εξαιρέσεις του κανόνα, δηλαδή παιδιά και γυναίκες. Θα αναρωτιέστε γιατί είναι αναγκαία αυτή η παραπληροφόρηση του Έλληνα πολίτη και η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι για το βαθύ κράτος και τα ΜΜΕ το να μετονομάσουν το κύμα λαθρομετανάστευσης που δημιούργησαν προσφυγικό, τους απαλλάσσει από το να χρειασθεί να δώσουν έστω και μια τυπική δικαιολογία για την πολιτική των ανοιχτών συνόρων που έχουν επιβάλλει.

Αν κάτι πρέπει να είναι ξεκάθαρο εξ αρχής είναι το γεγονός ότι τίποτε από ότι συμβαίνει μέχρι στιγμής δεν ήταν αναπόφευκτο. Σε ότι αφορά την Ελλάδα, όλα άρχισαν όταν τον Φεβρουάριο η κυρά Τασία και οι συναρμόδιοι υπουργοί αποφάσισαν να εφαρμόσουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έχει ως αποτέλεσμα να δώσει το μήνυμα στα δίκτυα διακίνησης των λαθρομεταναστών ότι η Ελλάδα έγινα ξανά μια χώρα που δέχεται με ανοιχτές αγκάλες τους λαθρομετανάστες.

Μπορεί η κυρά Τασία να ήταν μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση που να ανάγκασε μια κυβέρνηση της άκρας αριστεράς να την αντικαταστήσει, αλλά η αντικατάσταση είχε να κάνει με την αλλαγή της επικοινωνίας και όχι της ουσίας της πολιτικής. Ο νέος υπουργός, Γιάννης Μουζάλας, είναι ο κλασσικός αριστερός ακτιβιστής, έτσι σε ρεπορτάζ-αγιογραφία στο «Έθνος» διαβάζουμε ότι «Όταν τον ρωτάμε πώς πήρε την απόφαση να μπει στην υπηρεσιακή κυβέρνηση, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος στο «Εθνος της Κυριακής», «ήθελα να το παλέψω από μέσα.» Λέει πολλά ο κ. Μουζάλας, άλλα ποτέ δεν θα τον ακούσετε να μιλά για ανάσχεση, αποτροπή ή φυσικά πάταξη της λαθρομετανάστευσης. Εξάλλου, όπως με υπερηφάνεια γράφει η δημοσιογράφος του «Έθνους»: «Ο Γιάννης Μουζάλας είναι ένας ιδεολόγος αριστερός, με φωτισμένη συνείδηση.»

Στην «φωτισμένη συνείδηση» του αριστερού ακτιβιστή-υπουργού δεν υπάρχουν όροι όπως εθνικό συμφέρον, εξωτερικοί κίνδυνοι και πολιτισμική συνοχή. Οτιδήποτε αντικρούει την πολυπολιτισμική ατζέντα αποβάλλεται από τον δημόσιο λόγο ως εκ των προτέρων ρατσιστικό και ξενοφοβικό. Έτσι και απλά δεδομένα, όπως το γεγονός ότι πάνω από το 70% των λεγόμενων προσφύγων είναι άνδρες συγκεκριμένων ηλικιών αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση. Πως θα μπορούσε να στηθεί η αφήγηση του προσφυγικού κύματος, όταν ο μέσος υποτιθέμενος πρόσφυγας έχει ακριβώς τα ίδια δημογραφικά χαρακτηριστικά του μέσου λαθρομετανάστη; Από ποιες πόλεις και χωριά έρχονται αυτοί οι «πρόσφυγες» όπου η ο πληθυσμός είναι 70% άνδρες ηλικιών 18-45 και το υπόλοιπο 30% του πληθυσμού γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι;

Αντίθετα από την δημοσιογραφία του «Έθνους», όταν ο δημοσιογράφος της Telegraph προσπάθησε να κάνει ένα πραγματικό ρεπορτάζ για το λεγόμενο προσφυγικό, οι του «προσφυγικού» πληθυσμού τον ενημέρωσαν ότι «Εδώ στην Ελλάδα μπορούμε να σε απαγάγουμε και κανείς να μην ξέρει πού είσαι
Οι θιασώτες την πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι αποφασισμένοι να επιβάλλουν την ουτοπία du jour ανεξάρτητα από τις συνέπειες που αυτό θα έχει για τον Έλληνα πολίτη. Όσα λιγότερα ξέρουν, όσα λιγότερα καταλαβαίνουν οι πολίτες τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς.  Οι «φωτισμένες συνειδήσεις» ανοίγουν Κερκόπορτες, γιατί όλα είναι επιτρεπτά, εκτός από την συνέχεια και πολιτισμική συνοχή του ελληνικού έθνους. 

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛ. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΜΕ



Ὁ Προφήτης Βαροὺχ ὁ Δίκαιος

π


Φιλαλήθης καὶ θαρραλέος ὁ Βαρούχ, ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα π.Χ. Ἦταν γιὸς τοῦ Νηρίου καὶ ὑπῆρξε ἀφοσιωμένος ἀκόλουθος καὶ γραμματέας τοῦ προφήτη Ἱερεμία.
Ὅταν ἦταν φυλακισμένος ὁ Ἱερεμίας, ὁ Βαροὺχ ἔγραψε μὲ ὑπαγόρευσή του προφητεῖες, μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ τὶς ἀναγνώσει στὸ λαὸ σὲ ἡμέρα νηστείας. Ἀλλὰ ὁ βασιλιὰς Ἰωακείμ, ὅταν πληροφορήθηκε αὐτό, ἀντὶ νὰ ἐπωφεληθεῖ ἀπὸ τὶς νουθεσίες τοῦ προφήτη, ἔριξε τὸ βιβλίο του στὴν φωτιά. Οἱ προφητεῖες ὅμως ἐκεῖνες, γράφηκαν καὶ πάλι.
Ὁ Βαροὺχ ὑπέστη καὶ φυλάκιση, διότι οἱ Ἰουδαῖοι τὸν μισοῦσαν γιὰ τὴ φιλαλήθη καὶ θαρραλέα του γλῶσσα. Τὸν κατηγοροῦσαν μάλιστα, ὅτι αὐτὸς παρακινοῦσε ἐναντίον τους τὸν προφήτη Ἱερεμία.
Ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι κατέφυγαν φοβισμένοι στὴν Αἴγυπτο γιὰ τὴν στάση τους κατὰ τοῦ βασιλιὰ τῆς Βαβυλῶνας, μαζὶ μὲ τὸν Ἱερεμία πῆγε ἐκεῖ καὶ ὁ Βαρούχ.
Ραβινιστικὴ παράδοση ἀναφέρει, ὅτι αὐτὸς μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἱερεμία ἐπανῆλθε στὴν Βαβυλῶνα. Ὁ Βαροὺχ στὸ ὁμώνυμό του βιβλίο μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, προλέγει καθαρὰ γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Προφητικῆς ἀξιωθεῖς λαμπηδόνος, Ἱερεμίᾳ τῷ κλεινῷ συνεδέθης, καὶ τούτῳ ὁμοδίαιτος ἐγένου σοφέ· ὅθεν προηγόρευσας, θεηγόρω σου γλώττῃ, τὴν τοῦ Λόγου κένωσιν, εἰς ἀνάπλασιν κόσμου· ἧς μετασχόντες πίστει ἀληθεῖ, Βαροὺχ Προφῆτα, ἐνθέως τιμῶμέν σε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.
Τὴν τοῦ Λυτρωτοῦ, κηρύττων οἰκονομίαν, ὡς προφητική, κινύρα προεμελῴδης· Ὁ Θεὸς ἡμῶν οὗτος, τεχθεὶς ὡς ηὐδόκησεν, ᾧ παρόμοιος οὐχ ἕτερος, ἐπὶ γῆς ὀφθεὶς ἐγνώρισεν, ἐπιστήμης θείας εἴσοδον, τοῖς προσκυνοῦσι Βαρούχ, τὴν παρουσίαν αὐτοῦ.

Μεγαλυνάριον.
Βάρος ἀπορρίψας τὸ χθαμαλόν, βαρύτητι βίου, ἐπτερώθης πρὸς οὐρανόν, Βαροὺχ θεηγόρε· διό σε ὡς Προφήτην, θεόληπτον ὑμνοῦμεν, καὶ μεγαλύνομεν.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Κυριακή Α΄ Λουκά, Ευαγγ. ανάγνωσμα: Λουκά 5, 1-11

Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ’ αὐτῶν ἀπέπλυνον τὰ δίκτυα.  ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους.  ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν.  καὶ ἀποκριθεὶς Σίμων εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον, καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά.  ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 

Νεοελληνική απόδοσις 
Καθώς τα πλήθη συνωστίζονταν κάποτε γύρω του για ν΄ ακούσουν το λόγο του Θεού κι εκείνος στεκόταν στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, είδε δύο ψαροκάικα στην άκρη της λίμνης. Οι ψαράδες είχαν κατεβεί απ΄ αυτά και έπλεναν τα δίκτυα. Εκείνος ανέβηκε σ΄ ένα από τα ψαροκάϊκα, σ΄ αυτό που ήταν του Σίμωνα, και τον παρακάλεσε να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά. Κάθισε στο ψαροκάικο και απ΄ αυτό δίδασκε τα πλήθη. Όταν τελείωσε την ομιλία του, είπε στο Σίμωνα: «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίκτυα σας για ψάρεμα». Ο Σίμων του αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτε, επειδή όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ». Αφού το έριξαν έπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα που άρχισε να σκίζεται το δίχτυ τους. Με νεύματα ειδοποίησαν τους συνεταίρους τους που ήταν στο άλλο πλοίο να έρθουν να τους βοηθήσουν. Εκείνοι ήρθαν και γέμισαν και τα δύο ψαροκάικα σε σημείο που να κινδυνεύουν να βυθιστούν. Όταν ο Σίμων Πέτρος είδε τι έγινε, έπεσε στα γόνατα του Ιησού και του είπε: «Βγες από το καΐκι μου, Κύριε, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός». Αυτά τα είπε γιατί είχε κυριευτεί από δέος, αυτός και όλοι όσοι ήταν μαζί του, για τα πολλά ψάρια που είχαν πιάσει. Το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά του Ζεβεδαίου, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που ήταν συνεργάτες του Σίμωνα. Ο Ιησούς τότε είπε στο Σίμωνα: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους». Ύστερα, αφού τράβηξαν τα ψαροκάικα στη στεριά, άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν. 

Σχόλιο
Οι ευαγγελικές περικοπές που όρισε η Εκκλησία μας να διαβάζονται στην θεία Λειτουργία από τα τέλη Σεπτεμβρίου, και συγκεκριμένα από την επόμενη Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα, είναι παρμένες από το ευαγγέλιο του Λουκά. Η πρώτη αυτής της σειράς περιέχει την κλήση των πρώτων τεσσάρων μαθητών του Ιησού στο αποστολικό έργο, του Πέτρου, Ανδρέα., Ιακώβου και Ιωάννου. Το γεγονός αυτό διηγούνται όλοι οι ευαγγελιστές. Ο Λουκάς αφηγείται συγχρόνως και το εκπληκτικό ψάρεμα που έγινε από τους παραπάνω μαθητές κατόπιν υπόδειξης του Ιησού, ψάρεμα το οποίο προκάλεσε «θάμβος» στον Πέτρο και τους συντρόφους του και τον οδήγησε στην παράκληση – ομολογία: «Έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί. Κύριε». Εάν διηγούνται οι ιεροί ευαγγελιστές το προσκλητήριο που απηύθυνε ο Χριστός στους πρώτους μαθητές του, δεν είναι γιατί ενδιαφέρονται να μας περιγράψουν σαν ιστορικοί το ξεκίνημα του Μεσσία στο επί γης έργο του και στην στρατολόγηση των συνεργατών του· αλλά γιατί στον τρόπο που δέχθηκαν οι τέσσερις ψαράδες την πρόσκληση και ανταποκρίθηκαν αμέσως σ’ αυτήν βλέπουν το τυπικό παράδειγμα και πρότυπο για το πως πρέπει να δέχεται ο άνθρωπος το θείο κάλεσμα.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, τόσο ο Πέτρος όσο και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, παράτησαν στην ακτή και τα πλοία τους και τα ψάρια και ακολούθησαν τον Χριστό, αποδεχόμενοι την πρόσκληση που τους έκαμε. Στην διήγηση αυτή βλέπουμε κάποια στοιχεία της προσωπικότητας των αγίων Αποστόλων, τα οποία όχι μόνο διέκρινε ο Χριστός προκειμένου να τους προσκαλέσει να γίνουν μαθητές Του, αλλά αποτελούν και απαραίτητες προϋποθέσεις για τον καθένα μας, προκειμένου να είναι και να λογίζεται χριστιανός. Και αυτά δεν είναι άλλα από την απλότητα της καρδιάς, την υπακοή στο θέλημα του Θεού, την πίστη και την προθυμία. Ο Χριστός ζητάει από τον Πέτρο να ρίξει πάλι τα δίκτυα στη θάλασσα. Ο απλός ψαράς της Γεννησαρέτ με απλότητα, χωρίς να προβάλλει αντιρρήσεις ότι είναι αδύνατον τέτοια ώρα να πιάσουν ψάρια, υπακούει στην προτροπή του Χριστού. Χωρίς να σκεφτεί τον κόπο, πρόθυμα «χαλάει» το δίχτυ και όταν βλέπει το μέγεθος του θαύματος, με πίστη πέφτει και προσκυνεί τον Χριστό. Η Πίστη του πάλι είναι που του υπαγορεύει, όπως και στους άλλους δύο φίλους του ψαράδες, πρόθυμα και χωρίς ενδοιασμό να εγκαταλείψουν τα πάντα και να ακολουθήσουν τον Διδάσκαλο. Αν κοιτάξουμε την ιστορία της Εκκλησίας θα διαπιστώσουμε ότι τα στοιχεία αυτά, η πίστη δηλαδή, η απλότητα, η υπακοή και η προθυμία, είναι κοινά σε όλους τους αγίους, σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έβαλαν πάνω από τον εαυτό τους το Χριστό και την Εκκλησία. Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που τους επέτρεψαν να ζουν και να κινούνται επάνω στη γη και παράλληλα να είναι πολίτες του Ουρανού. Είναι τα στοιχεία εκείνα που έχουμε όλοι μας ανάγκη προκειμένου να μη χάνουμε τον προσανατολισμό μας μέσα στον ωκεανό της ζωής και της βιοπάλης και να μην καταποντιζόμαστε από την καθημερινότητα. Η ζωή μας χρειάζεται πίστη. Χωρίς την πίστη στο Θεό, ο κάθε άνθρωπος τελικά μένει μόνος του επάνω στη γη, έρμαιο των περιστάσεων και των πειρασμών του βίου. Χωρίς την πίστη δεν έχει ούτε πυξίδα στη ζωή του, ούτε άγκυρα, δεν έχει δηλαδή ούτε προσανατολισμό αλλά ούτε και στήριγμα από το οποίο να παίρνει δύναμη. Και η πίστη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά η βεβαιότητα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μας, ο φίλος μας και ο αδελφός μας. Χωρίς πάλι την απλότητα της καρδιάς ούτε η πίστη μπορεί να εδραιωθεί ούτε το θαύμα στη ζωή μας να γίνει. Αν αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε και να διερωτόμαστε για τα μυστήρια του Θεού, αν προσπαθούμε με τα δικά μας μέτρα να κρίνουμε και να κατανοήσουμε το θέλημά Του, αν αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε ότι είναι δίπλα μας και ότι έχει τη δύναμη να πραγματοποιήσει το θαύμα στη ζωή μας, τότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Αν δεν έχουμε την παιδική απλότητα να δεχτούμε ότι για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά, τότε δυστυχώς και η ίδια μας η πίστη σταδιακά θα εξασθενεί και θα χαθεί. Η υπακοή και η προθυμία πάλι είναι αλληλένδετες. Ο Χριστός μάς καλεί όλους να Τον ακολουθήσουμε, να γίνουμε μαθητές Του, να ακούσουμε τον λόγο Του και να Τον μιμηθούμε στην πορεία Του μέσα στον κόσμο, που συχνά δεν Τον δεχόταν και δεν Τον δέχεται, να συσταυρωθούμε μαζί Του, να ζήσουμε τέλος μαζί Του το φως και τη χαρά της Ανάστασης. Δεν μάς υποχρεώνει, αλλά δείχνει το δρόμο σ’ αυτούς που θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Άρα η υπακοή στο θέλημα του Θεού μπορεί να εννοηθεί μόνο όταν γίνεται με προθυμία, όχι καταναγκαστικά, ούτε από φόβο, αλλά με ζέση ψυχής, με χαρά, με διάθεση αγωνιστική. Όλα αυτά τα στοιχεία, πίστη, απλότητα, υπακοή στο θέλημα του Θεού και προθυμία, είναι τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή μας. Είναι εκείνα που δεν θα μας αφήσουν να αποπροσανατολιστούμε μέσα στην κακία και τους πειρασμούς του κόσμου, και θα μας οδηγήσουν στο φώς του Χριστού. Αρκεί να θέσουμε τον Χριστό ως πρώτη επιλογή στη ζωή μας και να μιμηθούμε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, οι οποίοι «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».
 Η στάση όμως του αποστόλου Πέτρου μας δημιουργεί κάποιον προβληματισμό. Γιατί αντί να πανηγυρίσει για το μεγαλειώδες θαύμα, παρακάλεσε τον Κύριο να φύγει από το πλοίο του; Αυτός που από τα παιδικά του χρόνια περίμενε τον Μεσσία, τώρα Του ζητά να φύγει από τη ζωή του; Ασφαλώς το αίτημα του Πέτρου δεν εκφράζει μια διάθεση άρνησης και αποδίωξης του Χριστού. Αντίθετα. Ο άδολος αυτός ψαράς της Γαλιλαίας ένιωσε την ώρα εκείνη ένα φοβερό συγκλονισμό στην ψυχή του. Κατάλαβε μέσα στην ευλογία του θαύματος ότι δεν έχει μπροστά του έναν απλό άνθρωπο, αλλά ένα μοναδικό διδάσκαλο που έχει θεία δύναμη. Και αισθανόμενος το μεγαλείο του δεν αντέχει να ατενίσει το θεϊκό του πρόσωπο, αλλά πέφτει συντετριμμένος και Τον προσκυνά. Διότι αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο της παρουσίας του. Αισθάνεται του Χριστού την αγιότητα και τη δική του μικρότητα και αμαρτωλότητα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε κάθε πνευματικό άνθρωπο κάθε φορά που αισθάνεται ιδιαιτέρως έκδηλη την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Είναι ένα βίωμα που το νιώθουμε οι πιστοί καθώς βρισκόμαστε σε μία ιερή ώρα της λατρείας ή σε στιγμές που αισθανόμαστε τον Θεό ολοζώντανο στη ζωή μας, και αφυπνίζεται η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας. Μας συνέχει τότε ο φόβος του Θεού. Τρέμουμε, φοβόμαστε την παρουσία του Θεού, αλλά ταυτόχρονα και την ποθούμε και τη λαχταρούμε. Πώς να πλησιάσουμε τον πάναγνο Κύριο οι ρυπαροί και ανάξιοι; Αισθανόμαστε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και ότι δεν αξίζουμε των ευλογιών του Κυρίου. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουμε ίσως είναι ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, τόσο περισσότερο ελκύουμε το έλεος και την αγάπη του Κυρίου.
http://www.imconstantias.org.cy/2337.html