Μπαμπά, μ’ αγαπάς; Μαμά, μ’ αγαπάς;
Επιστολή σε γονιό, που η έφηβη κόρη του είναι έγκυος
Θ. Ι. Ρηγινιώτης
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΟΟΔΕ: Οι άγιοι Πατέρες δεν εγκρίνουν το σεξ εκτός γάμου, όχι γιατί είναι "ηθικιστές", αλλά γιατί ξέρουν ότι δε βοηθάει τον άνθρωπο να φτάσει στον πιο σημαντικό -ή το μοναδικό σημαντικό- σκοπό που μπορεί να θέσει στη ζωή του, την ένωση με το Θεό. Μάλλον τον εμποδίζει, κλείνοντάς τον στον εαυτό του και στις ηδονικές επιδιώξεις του. Ζητούν λοιπόν από τον άνθρωπο να φέρει την ερωτική σχέση του ως δώρο στον ίδιο το Θεό, καθαγιάζοντάς την με το μέγα και άγιο μυστήριο του γάμου. Αυτό είναι κι ένα είδος εξετάσεων, για να δει ο καθένας κατά πόσο "αγαπάει πραγματικά" ή βολεύεται προσωρινά αποφεύγοντας τις ισόβιες δεσμεύσεις.
Όχι ότι ο γάμος λύνει με "μαγικό τρόπο" όλα τα προβλήματα - υπάρχουν πολλά, ένας ολόκληρος χριστιανικός αγώνας, που πρέπει να κάνει το ζευγάρι για να φτάσει στο πολυπόθητο "τέρμα", στο Θεό. Αλλά ο γάμος τοποθετεί αυτή την προσπάθεια στην αφετηρία.
Τι γίνεται όμως όταν, για τον α΄ ή το β΄ λόγο, εκτός γάμου, συμβεί όχι απλώς σεξουαλική σχέση, αλλά εγκυμοσύνη; Πόσο πρόθυμος είναι ιδιαίτερα ένας γονιός να αντιμετωπίσει με το χριστιανικό τρόπο, τον τρόπο της αγάπης, κι όχι με σκληρό ηθικισμό, μια τέτοια περίπτωση μέσα "στο ίδιο του το σπίτι";
Μπαμπά, μ’ αγαπάς;
Μαμά, μ’ αγαπάς;
Θα έρθει η στιγμή που θ’ ακούσεις αυτή την ερώτηση απ’ το παιδί σου.
Και ίσως αυτή η στιγμή να έχει έρθει ήδη.
Θα το ακούσεις με πόνο, γιατί το παιδί σου πονάει. Και πονάει περισσότερο, γιατί φοβάται πώς θα αντιδράσεις, όταν σου πει το πρόβλημά του. Φοβάται ότι θα αντιδράσεις βίαια και θα κάνεις το πρόβλημά του πολύ χειρότερο, πολύ πιο οδυνηρό. Φοβάται ότι θα του προκαλέσεις πόνο. Και, αν μπορούσε, δε θα σου έλεγε ποτέ το πρόβλημά του – θα σου το έκρυβε για πάντα. Επειδή φοβάται ότι θα στραφείς εναντίον του, χωρίς αγάπη, για να υπερασπιστείς τιποτένιες «αξίες»: το όνομά σου, την «αξιοπρέπειά σου», με δυο λόγια: τον εγωισμό σου.
Γι’ αυτό, αδελφέ μου, γι’ αυτό, αδελφή μου, πρέπει να σε ρωτήσω κι εγώ:
Ποιον αγαπάς περισσότερο, το παιδί σου ή τον εαυτό σου; Το παιδί σου ή τις ηθικές αρχές σου;
Πρόσεξε, γιατί από την απάντησή σου θα κριθούν οι ίδιες οι ηθικές αρχές σου.
Ξέρω κάποιον γνωστό σου, που έδωσε ξεκάθαρη απάντηση σ’ αυτό το πρόβλημα: ότι αγαπάει μόνο το παιδί του, όχι τον εαυτό του, ούτε το όνομά του, ούτε νοιάζεται για τις ηθικές αρχές του ή για την «αξιοπρέπειά του», όταν το παιδί του κινδυνεύει, ακόμη κι αν εκείνο, με λάθη και ανωριμότητα, έχει προκαλέσει μόνο του τη συμφορά του. Δεν τον νοιάζει η γνώμη «της κοινωνίας» για τις πράξεις του, ενώ ο ίδιος νοιώθει όμορφα και αξιοπρεπής όταν σωθεί το παιδί του από τα προβλήματα που το ίδιο έχει προκαλέσει στον εαυτό του. Και ξέρει ένα μόνο τρόπο να το σώσει: να το σφίξει στην αγκαλιά του και να το φροντίσει, χωρίς να το ρωτήσει τίποτα, χωρίς να του ζητήσει τίποτα, χωρίς να το κρίνει για τίποτα.
Αυτός ο γνωστός σου –πολύ γνωστός σου– είναι ο Χριστός. Έδωσε αυτή την απάντηση, όχι μόνο συγχωρώντας τους σταυρωτές Του πάνω στο σταυρό, αλλά και διδάσκοντας την παραβολή του ασώτου υιού. Σ’ αυτή την παραβολή, ο Πατέρας (που είναι ο ίδιος ο Χριστός) όχι μόνο ανοίγει την πόρτα του στο γιο του, που επιστρέφει σε κακά χάλια από δικές του ανοησίες (έφαγε το μερίδιό του από την πατρική περιουσία και μετά πέθαινε απ’ την πείνα), αλλά και βγαίνει ο ίδιος να τον αγκαλιάσει και να τον πάρει στο σπίτι, μόλις τον βλέπει από μακριά να πλησιάζει.
Ξέρω ότι η στάση αυτή σκανδαλίζει πολλούς, που νομίζουν πως είναι πιο δίκαιοι ή πιο σοφοί απ’ το Χριστό, δηλαδή το Θεό. Αυτοί θα έκλειναν την πόρτα στο παιδί τους – είναι εκείνοι που λένε τα απάνθρωπα και εγκληματικά λόγια: «Εγώ σε προειδοποίησα. Αν χρειαστείς βοήθεια, να μην έρθεις σε μένα».
Δε φαντάζομαι να είσαι κι εσύ απ’ αυτούς. Αν όμως είσαι (σκέψη που με πικραίνει βαθύτατα), τότε κακώς έγινες γονιός. Κακώς ο Θεός σού εμπιστεύτηκε το παιδί σου, ή τα παιδιά σου. Δεν το άξιζες, γιατί δεν ξέρεις να αγαπάς. Ή μάλλον ξέρεις να αγαπάς τον εαυτό σου, αλλά όχι τα παιδιά σου.
Δεν είσαι τέτοιος γονιός, ελπίζω. Είσαι από τους γονιούς που αγαπούν το παιδί τους πιο πολύ από την ηθική τους, πιο πολύ από το όνομά τους και τη γνώμη των άλλων γι’ αυτούς, πιο πολύ ακόμη και από την αξιοπρέπειά τους και φυσικά πιο πολύ από τον εαυτό τους. Έτσι είναι;
Πάντως, ό,τι κι αν είναι, ήρθε η ώρα να το δείξεις. Τώρα η κόρη σου σε χρειάζεται πιο πολύ από κάθε φορά. Πολύ περισσότερο απ’ όσο σε χρειάζεται για να της πληρώνεις τα φροντιστήρια ή τις ξένες γλώσσες ή το κολυμβητήριο. Τώρα δεν παίζεται η εισαγωγή της στο πανεπιστήμιο, αλλά κάτι αφάνταστα πιο σημαντικό, κάτι πραγματικά σοβαρό: η ζωής της και η ζωή του παιδιού της.
Ναι, καλά κατάλαβες: η κόρη σου είναι έγκυος.
Καλά θα κάνεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Είπες ότι την αγαπάς. Άρα δε θες να της προκαλέσεις πόνο. Δε θες να την «τιμωρήσεις». Δε θες να ...χειροτερέψεις το πρόβλημά της. Άλλωστε, αν τη στενοχωρήσεις, εσύ θα στενοχωρηθείς πιο πολύ. Αν την κάνεις να πονέσει, εσύ θα πονέσεις πιο πολύ. Αυτό δεν είναι η αγάπη;
Αυτό είναι και το κριτήριο, για να δεις αν πράγματι αγαπάς την κόρη σου πιο πολύ ή τον εαυτό σου: όταν βρέθηκες στην ανάγκη να την τιμωρήσεις, πόνεσες εσύ το ίδιο ή και πιο πολύ απ’ αυτήν; Αν ναι, τότε την αγαπάς. Αν ένιωσες ικανοποίηση, που «απέδωσες δικαιοσύνη» ή που «έκανες το καθήκον σου» και τη «συνέτισες» ως γονιός, τότε φοβάμαι πως πρέπει να την αγαπήσεις πιο πολύ. Δεν την αγαπάς αρκετά.
Τώρα, πάντως, ήρθε η ώρα να τη στηρίξεις. Αυτό είναι –μόνον αυτό– το καθήκον σου ως γονιού. Όχι να την κρίνεις, όχι να την κατηγορήσεις, όχι να τη «διορθώσεις» ή να τη «συνετίσεις», όχι όλες αυτές οι βλακείες. Είναι αργά πια. Τώρα η κόρη σου έχει ένα πρόβλημα. Και το καθήκον σου είναι να της συμπαρασταθείς – με το μόνο τρόπο που μπορεί κάποιος να συμπαρασταθεί στο συνάνθρωπό του, με την αγάπη.
Αγκάλιασέ την, στήριξέ την, άφησέ την να σου μιλήσει, να κλάψει κοντά σου, αν το έχει ανάγκη, πες της και δείξε της ότι την αγαπάς εξίσου με πριν, ότι δε νομίζεις ότι «σε πρόδωσε», «σε απογοήτευσε» κ.τ.λ. Όλοι κάνουμε λάθη. Αλλά οι αληθινά δικοί μας άνθρωποι μάς αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε, όχι γι’ αυτά που κάνουμε. Κι εμείς αγαπάμε τους άλλους, και τα παιδιά μας, γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτά που κάνουν. Και αυτό που είναι αξίζει πάρα πολύ την αγάπη μας, όσα λάθη κι αν έχουν κάνει ή εξακολουθούν να κάνουν.
Πρόσεξε όμως. Εδώ, εκτός από την κόρη σου, άλλος ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Ο άνθρωπος αυτός είναι το εγγονάκι σου.
Έχεις ένα εγγονάκι, ξέρεις. Η κόρη σου είναι έγκυος, κι αυτό σημαίνει ότι μέσα της άρχισε ήδη να ζει ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, πάρα πολύ ανθρώπινο, άνθρωπος όσο κι εσύ, όσο ο άλλος γονιός του παιδιού σου, όσο το ίδιο το παιδί σου. Κι αυτός ο καινούργιος άνθρωπος (δεν τον βλέπεις, ίσως δεν έχει ακόμη σχηματιστεί η καρδιά του, αλλά υπάρχει, ζει και έχει ανθρώπινη ψυχή, δώρο του Θεού, ψυχή αθάνατη, που δεν θα πεθάνει ακόμη κι αν το μικροσκοπικό σώμα του πεθάνει τώρα), αυτός λοιπόν ο καινούργιος άνθρωπος δεν είναι ξένος για την κόρη σου, δεν είναι ξένος για σένα, είναι σάρκα από τη σάρκα σου και αίμα από το αίμα σου. Είναι πολύ στενός σου συγγενής, εγγονάκι σου. Σε λίγους μήνες θα είναι κοντά σου, θα το κρατάς αγκαλιά και θα το παίζεις στα γόνατά σου. Και σε λίγα χρόνια θα είναι ολόκληρος άντρας ή κοτζάμ γυναίκα.
«Το έμβρυο είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει σώμα και ψυχή, και ας μην έχει αναπτύξει ακόμα τη λογική» (Μέγας Βασίλειος)
Εδώ λοιπόν, αγαπητέ μου γονιέ (αγαπητέ μου αδελφέ, αγαπητή μου αδελφή), θα δώσεις εξετάσεις στη συνείδησή σου, στο παιδί σου και στον ίδιο το Θεό, άσχετα αν πιστεύεις ή όχι σ’ Αυτόν.
Τι θα προτιμήσεις; Προτιμάς το εγγονάκι σου (το μελλοντικό άντρα, τη μελλοντική γυναίκα) ή θα απαιτήσεις από την κόρη σου να το ξεφορτωθεί και θα το ξεχάσετε όλοι μαζί, για ένα φτηνό τίμημα, όπως το να μπει στο πανεπιστήμιο ή να κάνει καριέρα ή να ζήσει τη ζωή της (με σεξουαλικές χαρές, αλλά χωρίς υποχρεώσεις) ή, ακόμα χειρότερο, για να μη «ρεζιλευτείτε στη γειτονιά ή στη δουλειά σας ή στον κύκλο σας»;
Άλλωστε η κόρη σου είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει ποτέ να το ξεχάσει. Αντίθετα, είναι μάλλον σίγουρο πως σε κάθε πρόβλημα, που θα συμβαίνει αργότερα στη ζωή της, θα σκέφτεται: «Τιμωρούμαι, γιατί κάποτε σκότωσα εκείνο το παιδάκι, το παιδάκι μου». Ακόμη κι όταν γεράσει, δε θα της έχουν φύγει οι τύψεις.
Αυτό το παιδί, ξέρεις, δεν είναι σκουπίδι, δεν είναι αντικείμενο. Δεν είναι «λάθος». Είναι ένας άνθρωπος. Ένα δώρο του Θεού στην κόρη σου και σε σένα. Είναι οι εξετάσεις που δίνετε όλοι μαζί για να χάσετε τα πάντα (όσα αξίζουν περισσότερο στον κόσμο, και δεν είναι η καριέρα ή οι απολαύσεις) ή να κερδίσετε τα πάντα. Όχι μόνο τώρα, αλλά (δε με νοιάζει αν δεν το πιστεύεις) στην αιωνιότητα.
Θα κλείσω αυτό το γράμμα λέγοντας τίμια τι θα έκανα εγώ στη θέση σου...
Θα συμπαραστεκόμουν στην κόρη μου δίνοντάς της όλη μου την αγάπη και χωρίς να την κατηγορήσω για τίποτα. Και θα την παρακαλούσα να κρατήσει το μωρό, ακόμη κι αν η ίδια είχε αποφασίσει να «τερματίσει την κύηση» (όπως λέμε τώρα, εξευγενισμένα, τη δολοφονία μωρών μέσα στη μήτρα της μητέρας τους). Θα της εξηγούσα ότι:
α) Ακόμη κι αν η εγκυμοσύνη την εμποδίσει να διαβάσει για το σχολείο ή για τις πανελλήνιες, αξίζει να θυσιάσει μια χρονιά για να φέρει στη ζωή κάτι τόσο πολύτιμο, το παιδί της και το εγγονάκι μου. Δεν πειράζει, θα συνεχίσει το σχολείο του χρόνου.
β) Η εγκυμοσύνη δεν την εμποδίζει να σπουδάσει. Κι αν πρέπει να φύγει σε άλλη πόλη για τις σπουδές της και δυσκολεύεται να συνδυάσει το ρόλο της μητέρας με τις υποχρεώσεις της φοιτήτριας, θα πάω κι εγώ μαζί της (ή κι οι δυο γονείς της, αν είναι δυνατόν) και θα τη βοηθήσω όσο μπορώ. Ακόμη κι αν ανατραπεί η ζωή μου όπως την έχω τώρα, αξίζει κάθε θυσία για να μεγαλώσουμε αυτό το πολύτιμο πλασματάκι, το μελλοντικό άντρα, τη μελλοντική γυναίκα, το παιδί της και το εγγονάκι μου. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μας έχει συμβεί.
γ) Αν ο πατέρας του παιδιού επιθυμεί και είναι σε θέση να την παντρευτεί, θα βοηθήσω όσο μπορώ για να γίνει αυτός ο γάμος. Αν είναι ένας ανεύθυνος ή βίαιος ή ήδη παντρεμένος ή δεν επιθυμεί να παντρευτεί την κόρη μου, αλλά την ήθελε μόνο για να κάνει το κέφι του, ας πάει στην ευχή του Θεού. Εγώ είμαι εδώ για το παιδί μου, εγώ είμαι εδώ και για το εγγονάκι μου. Ο Θεός να τα έχει καλά και τα δυο.
Αυτά λοιπόν, αδελφέ μου, αδελφή μου, θα έκανα εγώ, αν βρισκόμουν στη θέση σου. Αυτά θα κάνω, αν κάποτε βρεθώ στη θέση σου. Αυτά σε παρακαλώ να κάνεις κι εσύ, τώρα, που (χωρίς να το περιμένεις) βρέθηκες σ’ αυτή τη θέση.
Δε θα το μετανιώσεις. Θα ανταμειφθείς με τη χαρά της παρουσίας αυτού του πολύτιμου ανθρώπινου πλάσματος στη ζωή σου. Αυτού του ανθρώπου, που θα σου δώσει τόση αγάπη, όση θα του προσφέρεις κι εσύ, και θα σου τη δώσει όχι μόνο τώρα αλλά και μετά από χρόνια.
Θα ανταμείψεις και την κόρη σου, που θα της δείξεις πόσο την αγαπάς και ότι την αγαπάς περισσότερο από τον εαυτό σου, το όνομά σου ή την «αξιοπρέπειά σου». Και, υπόψιν, ότι, όποιος αγαπάει το παιδί της κόρης σου, της δίνει τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι αγαπάει και την ίδια. Το δώρο αυτό που της κάνεις είναι ανεκτίμητο, πίστεψέ με.
Θα τελειώσω με ένα υστερόγραφο...
Μήπως η κόρη σου δεν σου έχει πει τίποτα; Μήπως, χωρίς να το καταλαβαίνεις, η σχέση σας είναι τέτοια, που δεν πρόκειται να σου μιλήσει, ακόμη κι αν έχει (ή αν της προκύψει στο μέλλον) αυτό το πρόβλημα; Μήπως θα προτιμήσει να πάει ολομόναχη, ή σιωπηλά με μια φίλη της ή με τον άλλο γονιό της, σ’ ένα χειρουργικό σφαγείο για να κατασκάψουν το σώμα της και να πετσοκόψουν το μωρό της, επειδή η σχέση σας είναι τέτοια, ώστε το καλύτερο πράγμα στον κόσμο (την εγκυμοσύνη) το έχεις κάνει εσύ «πρόβλημα»;
Έστω κι αν νομίζεις πως η σχέση σας είναι αρμονική, πιστεύω ότι θα πρέπει να αναρωτηθείς και να κάνεις από τώρα –πριν είναι αργά– προληπτικές κινήσεις, όπως:
ν’ αρχίσεις να χτίζεις μια σχέση αληθινής επικοινωνίας με την κόρη σου, γεμάτη αγάπη, κατανόηση και σεβασμό προς αυτήν – εκείνη, από την πλευρά της, είναι σίγουρο πως σε αγαπά και σε σέβεται, ακόμη κι αν η δική σου συμπεριφορά είναι απότομη ή απόμακρη και δεν την αφήνει να σου το δείξει·
να μιλήσεις μαζί της συγκεκριμένα γι’ αυτό το θέμα και να τη βοηθήσεις να καταλάβει πως η αντίδρασή σου, σε περίπτωση που προκύψει, θα χαρακτηρίζεται από αγάπη και συμπαράσταση και προς εκείνη και προς το μωρό της, για τους οποίους θα θυσιάσεις ευχαρίστως την «αξιοπρέπειά σου» και «το όνομά σου στην κοινωνία».
Ίσως είναι δύσκολο για σένα να σκεφτείς έτσι, γιατί πρέπει να σπάσεις ένα ταμπού που βασανίζει την κοινωνία μας εδώ και αιώνες, το ταμπού της «ηθικής» και της «αξιοπρέπειας». Όμως υπάρχει μια δύναμη που σπάει όλα τα ταμπού: η αγάπη. Και υπάρχει κάποιος που παρέχει την αγάπη ως δώρο σ’ εκείνον που του τη ζητάει με αγωνία. Κάποιος που είναι ολόκληρος αγάπη και που συνεχώς μας προσκαλεί να μοιραστούμε την αγάπη του. Δε μας ζητάει τίποτα και μας δίνει τα πάντα – και, αν μας ζητάει κάτι, πάλι για δικό μας όφελος το ζητάει. Θα τον συναντήσεις εύκολα και θα του μιλήσεις ακόμα πιο εύκολα. Είναι συνέχεια on line. Κοίταξε γύρω σου και θα δεις την κεραία του. Έχει το πιο αναγνωρίσιμο σχήμα στον κόσμο: †
Ερώτηση: Θα συγχωρήσει ο Κύριος τις γυναίκες εκείνες που έχουν κάνει πολλές εκτρώσεις, αλλά κατόπιν μετανόησαν ειλικρινά; Τι μπορούν να κάνουν για να εξιλεωθούν;
Απάντηση: Η γυναίκα που καταστρέφει τον καρπό της κοιλίας της διαπράττει μεγάλη αμαρτία. Καταστρέφει την ίδια τη ζωή. διότι μόνο ο Θεός είναι ο Δωρεοδότης της ζωής και Εκείνος είναι που καθιστά εφικτή τη σύλληψη μιας ανθρώπινης ύπαρξης στη μήτρα. Εκείνος δίνει ζωή και μια γυναίκα την καταστρέφει.
Είναι απαραίτητη μεγάλη μετάνοια από τα βάθη της ψυχής της. Πρέπει να αλλάξει και να μην επαναλάβει ξανά αυτή την αμαρτία. Ειδάλλως, θα κατακριθεί ως δολοφόνος. Κανένα πλάσμα στη γη δεν σκοτώνει τα μικρά του — μόνο ο άνθρωπος, το λογικό πλάσμα. Είναι τεράστια αμαρτία και αν η γυναίκα δεν μετανοήσει από τα βάθη της ψυχής της, θα κατακριθεί ως δολοφόνος. Θα περάσει από το τελωνείο της ψυχής; Δεν υπάρχει αμαρτία που να μην μπορεί να συγχωρηθεί, εκτός από την αμετανοησία. Απαιτείται αληθινή και ειλικρινής μετάνοια για μια τέτοια αμαρτία, και ποτέ δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Ο λαός μας είναι τραγικά ένοχος γι' αυτή την αμαρτία. Ολόκληρα χωριά έχουν εξαφανιστεί. Όταν ήμουν εγώ παιδί, υπήρχαν 110 σπιτικά στη Βιτόβνιτσα. Τώρα λιγότερα από τα μισά έχουν μείνει όρθια. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι εμείς οι Σέρβοι θα είμαστε σύντομα μειοψηφία στα ίδια μας τα εδάφη, διότι άλλα έθνη θα έρθουν να τα κατοικήσουν. Είναι πολύ θλιβερό. Οι άνθρωποι επίσης κάνουν τεράστιο λάθος, όταν χωρίζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους. Αυτό δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, στη Γερμανία. Μόνο ένα παιδί μένει στο αγρόκτημα' τα άλλα πρέπει να βρουν δουλειά.
Εδώ στη Σερβία, μικρά κομμάτια γης τεμαχίζονται σε ακόμη μικρότερα. Τι θα κάνουμε όταν δεν θα είναι δυνατόν να τεμαχιστούν περισσότερο; Δείτε όμως τους τσιγγάνους! Δεν έχουν ούτε σπίτι, ούτε γη, ούτε ψωμί να φάνε, αλλά τα τσαντίρια τους είναι γεμάτα από παιδιά! Είναι πολύ θλιβερό αυτό που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας. Ας μετανοήσουμε και ας γίνουμε καλύτεροι, αν μπορούμε!
Όχι ότι ο γάμος λύνει με "μαγικό τρόπο" όλα τα προβλήματα - υπάρχουν πολλά, ένας ολόκληρος χριστιανικός αγώνας, που πρέπει να κάνει το ζευγάρι για να φτάσει στο πολυπόθητο "τέρμα", στο Θεό. Αλλά ο γάμος τοποθετεί αυτή την προσπάθεια στην αφετηρία.
Τι γίνεται όμως όταν, για τον α΄ ή το β΄ λόγο, εκτός γάμου, συμβεί όχι απλώς σεξουαλική σχέση, αλλά εγκυμοσύνη; Πόσο πρόθυμος είναι ιδιαίτερα ένας γονιός να αντιμετωπίσει με το χριστιανικό τρόπο, τον τρόπο της αγάπης, κι όχι με σκληρό ηθικισμό, μια τέτοια περίπτωση μέσα "στο ίδιο του το σπίτι";
Μπαμπά, μ’ αγαπάς;
Μαμά, μ’ αγαπάς;
Θα έρθει η στιγμή που θ’ ακούσεις αυτή την ερώτηση απ’ το παιδί σου.
Και ίσως αυτή η στιγμή να έχει έρθει ήδη.
Θα το ακούσεις με πόνο, γιατί το παιδί σου πονάει. Και πονάει περισσότερο, γιατί φοβάται πώς θα αντιδράσεις, όταν σου πει το πρόβλημά του. Φοβάται ότι θα αντιδράσεις βίαια και θα κάνεις το πρόβλημά του πολύ χειρότερο, πολύ πιο οδυνηρό. Φοβάται ότι θα του προκαλέσεις πόνο. Και, αν μπορούσε, δε θα σου έλεγε ποτέ το πρόβλημά του – θα σου το έκρυβε για πάντα. Επειδή φοβάται ότι θα στραφείς εναντίον του, χωρίς αγάπη, για να υπερασπιστείς τιποτένιες «αξίες»: το όνομά σου, την «αξιοπρέπειά σου», με δυο λόγια: τον εγωισμό σου.
Γι’ αυτό, αδελφέ μου, γι’ αυτό, αδελφή μου, πρέπει να σε ρωτήσω κι εγώ:
Ποιον αγαπάς περισσότερο, το παιδί σου ή τον εαυτό σου; Το παιδί σου ή τις ηθικές αρχές σου;
Πρόσεξε, γιατί από την απάντησή σου θα κριθούν οι ίδιες οι ηθικές αρχές σου.
Ξέρω κάποιον γνωστό σου, που έδωσε ξεκάθαρη απάντηση σ’ αυτό το πρόβλημα: ότι αγαπάει μόνο το παιδί του, όχι τον εαυτό του, ούτε το όνομά του, ούτε νοιάζεται για τις ηθικές αρχές του ή για την «αξιοπρέπειά του», όταν το παιδί του κινδυνεύει, ακόμη κι αν εκείνο, με λάθη και ανωριμότητα, έχει προκαλέσει μόνο του τη συμφορά του. Δεν τον νοιάζει η γνώμη «της κοινωνίας» για τις πράξεις του, ενώ ο ίδιος νοιώθει όμορφα και αξιοπρεπής όταν σωθεί το παιδί του από τα προβλήματα που το ίδιο έχει προκαλέσει στον εαυτό του. Και ξέρει ένα μόνο τρόπο να το σώσει: να το σφίξει στην αγκαλιά του και να το φροντίσει, χωρίς να το ρωτήσει τίποτα, χωρίς να του ζητήσει τίποτα, χωρίς να το κρίνει για τίποτα.
Αυτός ο γνωστός σου –πολύ γνωστός σου– είναι ο Χριστός. Έδωσε αυτή την απάντηση, όχι μόνο συγχωρώντας τους σταυρωτές Του πάνω στο σταυρό, αλλά και διδάσκοντας την παραβολή του ασώτου υιού. Σ’ αυτή την παραβολή, ο Πατέρας (που είναι ο ίδιος ο Χριστός) όχι μόνο ανοίγει την πόρτα του στο γιο του, που επιστρέφει σε κακά χάλια από δικές του ανοησίες (έφαγε το μερίδιό του από την πατρική περιουσία και μετά πέθαινε απ’ την πείνα), αλλά και βγαίνει ο ίδιος να τον αγκαλιάσει και να τον πάρει στο σπίτι, μόλις τον βλέπει από μακριά να πλησιάζει.
Ξέρω ότι η στάση αυτή σκανδαλίζει πολλούς, που νομίζουν πως είναι πιο δίκαιοι ή πιο σοφοί απ’ το Χριστό, δηλαδή το Θεό. Αυτοί θα έκλειναν την πόρτα στο παιδί τους – είναι εκείνοι που λένε τα απάνθρωπα και εγκληματικά λόγια: «Εγώ σε προειδοποίησα. Αν χρειαστείς βοήθεια, να μην έρθεις σε μένα».
Δε φαντάζομαι να είσαι κι εσύ απ’ αυτούς. Αν όμως είσαι (σκέψη που με πικραίνει βαθύτατα), τότε κακώς έγινες γονιός. Κακώς ο Θεός σού εμπιστεύτηκε το παιδί σου, ή τα παιδιά σου. Δεν το άξιζες, γιατί δεν ξέρεις να αγαπάς. Ή μάλλον ξέρεις να αγαπάς τον εαυτό σου, αλλά όχι τα παιδιά σου.
Δεν είσαι τέτοιος γονιός, ελπίζω. Είσαι από τους γονιούς που αγαπούν το παιδί τους πιο πολύ από την ηθική τους, πιο πολύ από το όνομά τους και τη γνώμη των άλλων γι’ αυτούς, πιο πολύ ακόμη και από την αξιοπρέπειά τους και φυσικά πιο πολύ από τον εαυτό τους. Έτσι είναι;
Πάντως, ό,τι κι αν είναι, ήρθε η ώρα να το δείξεις. Τώρα η κόρη σου σε χρειάζεται πιο πολύ από κάθε φορά. Πολύ περισσότερο απ’ όσο σε χρειάζεται για να της πληρώνεις τα φροντιστήρια ή τις ξένες γλώσσες ή το κολυμβητήριο. Τώρα δεν παίζεται η εισαγωγή της στο πανεπιστήμιο, αλλά κάτι αφάνταστα πιο σημαντικό, κάτι πραγματικά σοβαρό: η ζωής της και η ζωή του παιδιού της.
Ναι, καλά κατάλαβες: η κόρη σου είναι έγκυος.
Καλά θα κάνεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Είπες ότι την αγαπάς. Άρα δε θες να της προκαλέσεις πόνο. Δε θες να την «τιμωρήσεις». Δε θες να ...χειροτερέψεις το πρόβλημά της. Άλλωστε, αν τη στενοχωρήσεις, εσύ θα στενοχωρηθείς πιο πολύ. Αν την κάνεις να πονέσει, εσύ θα πονέσεις πιο πολύ. Αυτό δεν είναι η αγάπη;
Αυτό είναι και το κριτήριο, για να δεις αν πράγματι αγαπάς την κόρη σου πιο πολύ ή τον εαυτό σου: όταν βρέθηκες στην ανάγκη να την τιμωρήσεις, πόνεσες εσύ το ίδιο ή και πιο πολύ απ’ αυτήν; Αν ναι, τότε την αγαπάς. Αν ένιωσες ικανοποίηση, που «απέδωσες δικαιοσύνη» ή που «έκανες το καθήκον σου» και τη «συνέτισες» ως γονιός, τότε φοβάμαι πως πρέπει να την αγαπήσεις πιο πολύ. Δεν την αγαπάς αρκετά.
Τώρα, πάντως, ήρθε η ώρα να τη στηρίξεις. Αυτό είναι –μόνον αυτό– το καθήκον σου ως γονιού. Όχι να την κρίνεις, όχι να την κατηγορήσεις, όχι να τη «διορθώσεις» ή να τη «συνετίσεις», όχι όλες αυτές οι βλακείες. Είναι αργά πια. Τώρα η κόρη σου έχει ένα πρόβλημα. Και το καθήκον σου είναι να της συμπαρασταθείς – με το μόνο τρόπο που μπορεί κάποιος να συμπαρασταθεί στο συνάνθρωπό του, με την αγάπη.
Αγκάλιασέ την, στήριξέ την, άφησέ την να σου μιλήσει, να κλάψει κοντά σου, αν το έχει ανάγκη, πες της και δείξε της ότι την αγαπάς εξίσου με πριν, ότι δε νομίζεις ότι «σε πρόδωσε», «σε απογοήτευσε» κ.τ.λ. Όλοι κάνουμε λάθη. Αλλά οι αληθινά δικοί μας άνθρωποι μάς αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε, όχι γι’ αυτά που κάνουμε. Κι εμείς αγαπάμε τους άλλους, και τα παιδιά μας, γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτά που κάνουν. Και αυτό που είναι αξίζει πάρα πολύ την αγάπη μας, όσα λάθη κι αν έχουν κάνει ή εξακολουθούν να κάνουν.
Πρόσεξε όμως. Εδώ, εκτός από την κόρη σου, άλλος ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Ο άνθρωπος αυτός είναι το εγγονάκι σου.
Έχεις ένα εγγονάκι, ξέρεις. Η κόρη σου είναι έγκυος, κι αυτό σημαίνει ότι μέσα της άρχισε ήδη να ζει ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, πάρα πολύ ανθρώπινο, άνθρωπος όσο κι εσύ, όσο ο άλλος γονιός του παιδιού σου, όσο το ίδιο το παιδί σου. Κι αυτός ο καινούργιος άνθρωπος (δεν τον βλέπεις, ίσως δεν έχει ακόμη σχηματιστεί η καρδιά του, αλλά υπάρχει, ζει και έχει ανθρώπινη ψυχή, δώρο του Θεού, ψυχή αθάνατη, που δεν θα πεθάνει ακόμη κι αν το μικροσκοπικό σώμα του πεθάνει τώρα), αυτός λοιπόν ο καινούργιος άνθρωπος δεν είναι ξένος για την κόρη σου, δεν είναι ξένος για σένα, είναι σάρκα από τη σάρκα σου και αίμα από το αίμα σου. Είναι πολύ στενός σου συγγενής, εγγονάκι σου. Σε λίγους μήνες θα είναι κοντά σου, θα το κρατάς αγκαλιά και θα το παίζεις στα γόνατά σου. Και σε λίγα χρόνια θα είναι ολόκληρος άντρας ή κοτζάμ γυναίκα.
«Το έμβρυο είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει σώμα και ψυχή, και ας μην έχει αναπτύξει ακόμα τη λογική» (Μέγας Βασίλειος)
Εδώ λοιπόν, αγαπητέ μου γονιέ (αγαπητέ μου αδελφέ, αγαπητή μου αδελφή), θα δώσεις εξετάσεις στη συνείδησή σου, στο παιδί σου και στον ίδιο το Θεό, άσχετα αν πιστεύεις ή όχι σ’ Αυτόν.
Τι θα προτιμήσεις; Προτιμάς το εγγονάκι σου (το μελλοντικό άντρα, τη μελλοντική γυναίκα) ή θα απαιτήσεις από την κόρη σου να το ξεφορτωθεί και θα το ξεχάσετε όλοι μαζί, για ένα φτηνό τίμημα, όπως το να μπει στο πανεπιστήμιο ή να κάνει καριέρα ή να ζήσει τη ζωή της (με σεξουαλικές χαρές, αλλά χωρίς υποχρεώσεις) ή, ακόμα χειρότερο, για να μη «ρεζιλευτείτε στη γειτονιά ή στη δουλειά σας ή στον κύκλο σας»;
Άλλωστε η κόρη σου είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει ποτέ να το ξεχάσει. Αντίθετα, είναι μάλλον σίγουρο πως σε κάθε πρόβλημα, που θα συμβαίνει αργότερα στη ζωή της, θα σκέφτεται: «Τιμωρούμαι, γιατί κάποτε σκότωσα εκείνο το παιδάκι, το παιδάκι μου». Ακόμη κι όταν γεράσει, δε θα της έχουν φύγει οι τύψεις.
Αυτό το παιδί, ξέρεις, δεν είναι σκουπίδι, δεν είναι αντικείμενο. Δεν είναι «λάθος». Είναι ένας άνθρωπος. Ένα δώρο του Θεού στην κόρη σου και σε σένα. Είναι οι εξετάσεις που δίνετε όλοι μαζί για να χάσετε τα πάντα (όσα αξίζουν περισσότερο στον κόσμο, και δεν είναι η καριέρα ή οι απολαύσεις) ή να κερδίσετε τα πάντα. Όχι μόνο τώρα, αλλά (δε με νοιάζει αν δεν το πιστεύεις) στην αιωνιότητα.
Θα κλείσω αυτό το γράμμα λέγοντας τίμια τι θα έκανα εγώ στη θέση σου...
Θα συμπαραστεκόμουν στην κόρη μου δίνοντάς της όλη μου την αγάπη και χωρίς να την κατηγορήσω για τίποτα. Και θα την παρακαλούσα να κρατήσει το μωρό, ακόμη κι αν η ίδια είχε αποφασίσει να «τερματίσει την κύηση» (όπως λέμε τώρα, εξευγενισμένα, τη δολοφονία μωρών μέσα στη μήτρα της μητέρας τους). Θα της εξηγούσα ότι:
α) Ακόμη κι αν η εγκυμοσύνη την εμποδίσει να διαβάσει για το σχολείο ή για τις πανελλήνιες, αξίζει να θυσιάσει μια χρονιά για να φέρει στη ζωή κάτι τόσο πολύτιμο, το παιδί της και το εγγονάκι μου. Δεν πειράζει, θα συνεχίσει το σχολείο του χρόνου.
β) Η εγκυμοσύνη δεν την εμποδίζει να σπουδάσει. Κι αν πρέπει να φύγει σε άλλη πόλη για τις σπουδές της και δυσκολεύεται να συνδυάσει το ρόλο της μητέρας με τις υποχρεώσεις της φοιτήτριας, θα πάω κι εγώ μαζί της (ή κι οι δυο γονείς της, αν είναι δυνατόν) και θα τη βοηθήσω όσο μπορώ. Ακόμη κι αν ανατραπεί η ζωή μου όπως την έχω τώρα, αξίζει κάθε θυσία για να μεγαλώσουμε αυτό το πολύτιμο πλασματάκι, το μελλοντικό άντρα, τη μελλοντική γυναίκα, το παιδί της και το εγγονάκι μου. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μας έχει συμβεί.
γ) Αν ο πατέρας του παιδιού επιθυμεί και είναι σε θέση να την παντρευτεί, θα βοηθήσω όσο μπορώ για να γίνει αυτός ο γάμος. Αν είναι ένας ανεύθυνος ή βίαιος ή ήδη παντρεμένος ή δεν επιθυμεί να παντρευτεί την κόρη μου, αλλά την ήθελε μόνο για να κάνει το κέφι του, ας πάει στην ευχή του Θεού. Εγώ είμαι εδώ για το παιδί μου, εγώ είμαι εδώ και για το εγγονάκι μου. Ο Θεός να τα έχει καλά και τα δυο.
Αυτά λοιπόν, αδελφέ μου, αδελφή μου, θα έκανα εγώ, αν βρισκόμουν στη θέση σου. Αυτά θα κάνω, αν κάποτε βρεθώ στη θέση σου. Αυτά σε παρακαλώ να κάνεις κι εσύ, τώρα, που (χωρίς να το περιμένεις) βρέθηκες σ’ αυτή τη θέση.
Δε θα το μετανιώσεις. Θα ανταμειφθείς με τη χαρά της παρουσίας αυτού του πολύτιμου ανθρώπινου πλάσματος στη ζωή σου. Αυτού του ανθρώπου, που θα σου δώσει τόση αγάπη, όση θα του προσφέρεις κι εσύ, και θα σου τη δώσει όχι μόνο τώρα αλλά και μετά από χρόνια.
Θα ανταμείψεις και την κόρη σου, που θα της δείξεις πόσο την αγαπάς και ότι την αγαπάς περισσότερο από τον εαυτό σου, το όνομά σου ή την «αξιοπρέπειά σου». Και, υπόψιν, ότι, όποιος αγαπάει το παιδί της κόρης σου, της δίνει τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι αγαπάει και την ίδια. Το δώρο αυτό που της κάνεις είναι ανεκτίμητο, πίστεψέ με.
Θα τελειώσω με ένα υστερόγραφο...
Μήπως η κόρη σου δεν σου έχει πει τίποτα; Μήπως, χωρίς να το καταλαβαίνεις, η σχέση σας είναι τέτοια, που δεν πρόκειται να σου μιλήσει, ακόμη κι αν έχει (ή αν της προκύψει στο μέλλον) αυτό το πρόβλημα; Μήπως θα προτιμήσει να πάει ολομόναχη, ή σιωπηλά με μια φίλη της ή με τον άλλο γονιό της, σ’ ένα χειρουργικό σφαγείο για να κατασκάψουν το σώμα της και να πετσοκόψουν το μωρό της, επειδή η σχέση σας είναι τέτοια, ώστε το καλύτερο πράγμα στον κόσμο (την εγκυμοσύνη) το έχεις κάνει εσύ «πρόβλημα»;
Έστω κι αν νομίζεις πως η σχέση σας είναι αρμονική, πιστεύω ότι θα πρέπει να αναρωτηθείς και να κάνεις από τώρα –πριν είναι αργά– προληπτικές κινήσεις, όπως:
ν’ αρχίσεις να χτίζεις μια σχέση αληθινής επικοινωνίας με την κόρη σου, γεμάτη αγάπη, κατανόηση και σεβασμό προς αυτήν – εκείνη, από την πλευρά της, είναι σίγουρο πως σε αγαπά και σε σέβεται, ακόμη κι αν η δική σου συμπεριφορά είναι απότομη ή απόμακρη και δεν την αφήνει να σου το δείξει·
να μιλήσεις μαζί της συγκεκριμένα γι’ αυτό το θέμα και να τη βοηθήσεις να καταλάβει πως η αντίδρασή σου, σε περίπτωση που προκύψει, θα χαρακτηρίζεται από αγάπη και συμπαράσταση και προς εκείνη και προς το μωρό της, για τους οποίους θα θυσιάσεις ευχαρίστως την «αξιοπρέπειά σου» και «το όνομά σου στην κοινωνία».
Ίσως είναι δύσκολο για σένα να σκεφτείς έτσι, γιατί πρέπει να σπάσεις ένα ταμπού που βασανίζει την κοινωνία μας εδώ και αιώνες, το ταμπού της «ηθικής» και της «αξιοπρέπειας». Όμως υπάρχει μια δύναμη που σπάει όλα τα ταμπού: η αγάπη. Και υπάρχει κάποιος που παρέχει την αγάπη ως δώρο σ’ εκείνον που του τη ζητάει με αγωνία. Κάποιος που είναι ολόκληρος αγάπη και που συνεχώς μας προσκαλεί να μοιραστούμε την αγάπη του. Δε μας ζητάει τίποτα και μας δίνει τα πάντα – και, αν μας ζητάει κάτι, πάλι για δικό μας όφελος το ζητάει. Θα τον συναντήσεις εύκολα και θα του μιλήσεις ακόμα πιο εύκολα. Είναι συνέχεια on line. Κοίταξε γύρω σου και θα δεις την κεραία του. Έχει το πιο αναγνωρίσιμο σχήμα στον κόσμο: †
ΜΙΛΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ
Ερώτηση: Θα συγχωρήσει ο Κύριος τις γυναίκες εκείνες που έχουν κάνει πολλές εκτρώσεις, αλλά κατόπιν μετανόησαν ειλικρινά; Τι μπορούν να κάνουν για να εξιλεωθούν;
Απάντηση: Η γυναίκα που καταστρέφει τον καρπό της κοιλίας της διαπράττει μεγάλη αμαρτία. Καταστρέφει την ίδια τη ζωή. διότι μόνο ο Θεός είναι ο Δωρεοδότης της ζωής και Εκείνος είναι που καθιστά εφικτή τη σύλληψη μιας ανθρώπινης ύπαρξης στη μήτρα. Εκείνος δίνει ζωή και μια γυναίκα την καταστρέφει.
Είναι απαραίτητη μεγάλη μετάνοια από τα βάθη της ψυχής της. Πρέπει να αλλάξει και να μην επαναλάβει ξανά αυτή την αμαρτία. Ειδάλλως, θα κατακριθεί ως δολοφόνος. Κανένα πλάσμα στη γη δεν σκοτώνει τα μικρά του — μόνο ο άνθρωπος, το λογικό πλάσμα. Είναι τεράστια αμαρτία και αν η γυναίκα δεν μετανοήσει από τα βάθη της ψυχής της, θα κατακριθεί ως δολοφόνος. Θα περάσει από το τελωνείο της ψυχής; Δεν υπάρχει αμαρτία που να μην μπορεί να συγχωρηθεί, εκτός από την αμετανοησία. Απαιτείται αληθινή και ειλικρινής μετάνοια για μια τέτοια αμαρτία, και ποτέ δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Ο λαός μας είναι τραγικά ένοχος γι' αυτή την αμαρτία. Ολόκληρα χωριά έχουν εξαφανιστεί. Όταν ήμουν εγώ παιδί, υπήρχαν 110 σπιτικά στη Βιτόβνιτσα. Τώρα λιγότερα από τα μισά έχουν μείνει όρθια. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι εμείς οι Σέρβοι θα είμαστε σύντομα μειοψηφία στα ίδια μας τα εδάφη, διότι άλλα έθνη θα έρθουν να τα κατοικήσουν. Είναι πολύ θλιβερό. Οι άνθρωποι επίσης κάνουν τεράστιο λάθος, όταν χωρίζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους. Αυτό δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, στη Γερμανία. Μόνο ένα παιδί μένει στο αγρόκτημα' τα άλλα πρέπει να βρουν δουλειά.
Εδώ στη Σερβία, μικρά κομμάτια γης τεμαχίζονται σε ακόμη μικρότερα. Τι θα κάνουμε όταν δεν θα είναι δυνατόν να τεμαχιστούν περισσότερο; Δείτε όμως τους τσιγγάνους! Δεν έχουν ούτε σπίτι, ούτε γη, ούτε ψωμί να φάνε, αλλά τα τσαντίρια τους είναι γεμάτα από παιδιά! Είναι πολύ θλιβερό αυτό που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας. Ας μετανοήσουμε και ας γίνουμε καλύτεροι, αν μπορούμε!
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ένα πιστό ανδρόγυνο πήγε κάποτε στον Γέροντα ζητώντας τη συμβουλή του (δεν είχαν αυτόν Πνευματικό).Το πρόβλημα τους ήταν ότι η γυναίκα έπαιρνε δυνατά φάρμακα για κάποια ασθένειά της και κατά τη διάρκεια της θεραπείας έμεινε έγκυος. Ο γιατρός την προέτρεπε να κάνει άμβλωση διότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο.
Ο Γέροντας τους είπε:
-Και τι ήλθατε σε μένα; Να σας δώσω άδεια να το
σκοτώσετε; Έχετε άλλα παιδιά;
-Ναι, απάντησαν. Έχουμε ένα αγοράκι.
-Είναι υγιές; ρώτησε ο Γέροντας.
-Μάλιστα, απαντούν αυτοί.
-Εάν, Θεός φυλάξει πάθει μια ημιπληγία το παιδί σας αυτό ή το κτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και το καταστήσει φυτό θα το πετάξετε ή θα το σκοτώσετε;
- Ασφαλώς όχι!
-Τότε γιατί θέλετε να σκοτώσετε το κυοφορούμενο; Επειδή δεν το είδατε ακόμη ή επειδή δεν το αγαπήσατε; Δεν έχει καμιά σημασία αυτό. Είναι κι αυτό παιδί σας!
Ακούστε: Η επιστήμη δεν είναι αλάθητη. Οι γιατροί πέφτουν πολλές φορές έξω. Και πάνω από τους γιατρούς υπάρχει ο Δημιουργός Θεός. Σ' αυτόν να έχετε εμπιστοσύνη. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα γεννηθεί ανάπηρο, όπως λένε οι γιατροί.
Αλλά κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, να δοξάσετε τον Θεό και να θεωρήσετε ότι αυτό είναι ο σταυρός σας, τον οποίο πρέπει να φέρετε αγογγύστως και Εκείνος θα πιστώσει το λογαριασμό σας στον Ουρανό. Και όταν θα πάτε εκεί, θα Του πείτε: «Κύριε, διά τους λόγους των χειλέων Σου, ημείς εφυλάξαμεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. ις' 4).
Μην θελήσετε να αποφύγετε τον σταυρό αυτό, διότι θα σας περιμένει κάποιος άλλος πιο βαρύς. Έχετε θάρρος. Προσευχηθείτε στον Κύριό μας. Θα προσευχηθώ κι εγώ και πιστεύω ότι θα γεννηθεί υγιές το παιδάκι σας. Πηγαίνετε στην ευχή του Κυρίου.
Πράγματι, μετά από μερικούς μήνες γεννήθηκε ένα χαριτωμένο και υγιέστατο κοριτσάκι. Με δάκρυα, οι γονείς το ανακοίνωσαν στον Γέροντα λέγοντας:
- "Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση και τις προσευχές σας. Ζει Κύριος ο Θεός!»
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
'Τώρα γερὰ παιδιὰ τὰ σκοτώνουν μὲ τὶς ἐκτρώσεις '
-Γέροντα, κάποια κυρία 40 χρόνων, ποὺ ἔχει μεγάλα παιδιά, εἶναι ἔγκυος 3 μηνῶν. Ὃ ἄνδρας τῆς τὴν ἀπειλεῖ πῶς, ἂν δὲν κάνη ἔκτρωση, θὰ τὴν χωρίσει.
-Ἂν κάμει ἔκτρωση, θὰ τὴν πληρώσουν τὰ ἄλλα παιδιά τους μὲ ἀρρώστιες καὶ ἀτυχήματα Σήμερα οἱ γονεῖς σκοτώνουν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις καὶ δὲν ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Παλιά, ἂν γεννιόταν ἕνα παιδάκι ἄρρωστο, τὸ βάπτιζαν, πέθαινε ἀγγελούδι, καὶ ἦταν πιὸ ἀσϕαλισμένο.
Εἶχαν οἱ γονεῖς καὶ ἄλλα γερὰ παιδιά, εἶχαν καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τώρα γερὰ παιδιὰ τὰ σκοτώνουν μὲ τὶς ἐκτρώσεις καὶ διατηροῦν στὴν ζωὴ ἄλλα ποὺ εἶναι ἀρρωστημένα. Τρέχουν οἱ γονεῖς στὴν Ἀγγλία, στὴν Ἀμερικὴ νὰ τὰ θεραπεύσουν. Καὶ συνεχίζεται μετὰ νὰ γεννιοῦνται πιὸ ἄρρωστα, γιατί καὶ αὐτά, ἂν ζήσουν καὶ κάνουν οἰκογένεια, μπορεῖ νὰ γεννήσουν πάλι ἄρρωστα παιδιά, ὅποτε τί βγαίνει; Ἐνῶ, ἂν γεννοῦσαν μερικὰ παιδιά, δὲν θὰ ἔτρεχαν τόσο πολὺ γιὰ τὸ ἕνα, τὸ ἄρρωστο. Θὰ πέθαινε καὶ θὰ πήγαινε ἀγγελούδι.
- Γέροντα, διάβασα κάπου ὅτι κάθε χρόνο γίνονται σὲ ὅλο , τὸν κόσμο 50.000.000 ἐκτρώσεις καὶ 200.000 γυναῖκες πεθαίνουν ἀπὸ τὶς ἀμβλώσεις ποὺ κάνουν.
- Σκοτώνουν τὰ παιδιά, γιατί λένε ὅτι, ἂν πληθύνει ὃ κόσμος, δὲν θὰ ἔχουν νὰ ϕᾶνε, νὰ συντηρηθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Τόσες ἀκαλλιέργητες ἐκτάσεις ὑπάρχουν, τόσα δάση, ποὺ σὲ λίγο χρόνο, μὲ τὰ μέσα ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, μποροῦν νὰ τὰ κάνουν λ.χ. ἐλαιῶνες καὶ νὰ τὰ δώσουν στοὺς ἀκτήμονες. Δὲν εἶναι ὅτι θὰ κοποῦν τὰ δένδρα καὶ δὲν θὰ ὑπάρχει ὀξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα θὰ μποῦν. Στὴν Ἀμερικὴ καινὲ τὸ σιτάρι καὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα πετοῦν τὰ ϕροῦτα κ.λπ. στὴν χωματερή, καὶ ἐκεῖ στὴν Ἀϕρικὴ οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πείνα. Ὅταν στὴν Ἀβησσυνία πέθαιναν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ πείνα, γιατί εἶχε πολλὴ ἀνομβρία, εἶχα πεῖ σὲ κάποιον γνωστό μου ἐϕοπλιστή, ποὺ βοηθάει σὲ τέτοιες περιπτώσεις, νὰ πάει στὴν χωματερὴ καὶ νὰ παρακάλεση νὰ ϕόρτωση κανένα πλοῖο νὰ τὰ πάει ἐκεῖ δωρεάν. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν τοῦ ἔδωσαν. Πόσες χιλιάδες ἔμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα!
- Ἡ ἔκτρωση εἶναι ϕοβερὴ ἁμαρτία. Εἶναι ϕόνος, καὶ μάλιστα πολὺ μεγάλος ϕόνος, γιὰ τί σκοτώνονται ἀβάπτιστα παιδιά. Πρέπει νὰ καταλάβουν οἱ γονεῖς ὅτι ἢ ζωὴ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως.
Μία νύχτα ὃ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δῶ ἕνα ϕοβερὸ ὅραμα, ποὺ μὲ πληροϕόρησε γὶ αὐτὸ τὸ θέμα! Ἦταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου τὸ 1984. Εἶχα ἀνάψει δύο κεράκια μέσα σὲ δύο τενεκεδάκια, ὅπως συνηθίζω νὰ κάνω, ἀκόμη καὶ ὅταν κοιμᾶμαι, γιὰ ὅλους ὅσους πάσχουν ψυχικὰ καὶ σωματικά. Σ' αὐτοὺς συμπεριλαμβάνω ζῶντες καὶ κεκοιμημένους. στὶς δώδεκα τὰ μεσάνυχτα, ἐκεῖ ποὺ ἔλεγα τὴν Εὐχή, βλέπω ἕνα μεγάλο χωράϕι περιϕραγμένο μὲ μία μάνδρα, σπαρμένο μὲ σιτάρι ποὺ μόλις ἄρχιζε νὰ ψηλώνει. Ἐγὼ στεκόμουν ἔξω ἀπὸ τὸ χωράϕι, ἄναβα κεριὰ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους καὶ τὰ στερέωνα πάνω στὸν τοῖχο τῆς μάνδρας. Ἀριστερὰ ἦταν ἕνας ξερότοπος, γεμάτος βράχους καὶ κρημνούς, ποὺ σειόταν συνέχεια ἀπὸ μία δυνατὴ βοὴ ἀπὸ χιλιάδες σπαραχτικὲς ϕωνές, πού σου σπάραζαν τὴν καρδιά.
Καὶ ὃ πιὸ σκληρὸς ἄνθρωπος, ἂν τὶς ἄκουγε, ἦταν ἀδύνατο νὰ μὴ συγκλονισθεῖ. Ἐνῶ ὑπέϕερα ἀπὸ τὶς σπαραχτικὲς ϕωνὲς καὶ ἀναρωτιόμουν ἀπὸ ποὺ προέρχονται καὶ τί σημαίνουν ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔβλεπα, ἄκουσα μία ϕωνὴ νὰ μοῦ λέει: «Τὸ χωράϕι μὲ τὸ σπαρμένο σιτάρι, ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη ξεσταχυάσει, εἶναι τὸ Κοιμητήρι μὲ τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν ποὺ θὰ ἀναστηθοῦν. Στὸν τόπο δὲ ποὺ σείεται ἀπὸ τὶς σπαραχτικὲς ϕωνὲς βρίσκονται οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν ποὺ ἔχουν σκοτωθεῖ μὲ τὶς ἐκτρώσεις»! Ἔπειτα ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὅραμά μου ἦταν ἀδύνατο νὰ συνέλθω ἀπὸ τὸν μεγάλο πόνο ποὺ δοκίμασα γιὰ τὶς ψυχὲς ἐκείνων τῶν παιδιῶν. Οὔτε νὰ ξαπλώσω μποροῦσα, γιὰ νὰ ξεκουραστῶ, παρόλο ποὺ ἤμουν κατάκοπος ἐκείνη τὴν ἥμερα
- Γέροντα, μπορεῖ νὰ γίνει κάτι, ὥστε νὰ ἀρθεῖ ὁ νόμος γιὰ τὶς ἐκτρώσεις;
Μπορεῖ, ἀλλὰ χρειάζεται νὰ κινηθεῖ ἢ Πολιτεία, ἢ Ἐκκλησία κλπ., ὥστε νὰ ἐνημερωθεῖ ὁ κόσμος γιὰ τὶς συνέπειες ποὺ θὰ ἔχει ἢ ὑπογεννητικότητα.
Οἱ Ἱερεῖς νὰ ἐξηγήσουν στὸν κόσμο ὅτι ὁ νόμος γιὰ τὶς ἐκτρώσεις εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου.
Οἱ γιατροὶ πάλι ἀπὸ τὴν δική τους πλευρὰ νὰ μιλήσουν γιὰ τοὺς κινδύνους ποὺ διατρέχει ἢ γυναίκα ποὺ κάνει ἔκτρωση. Βλέπεις, οἱ Εὐρωπαῖοι εἶχαν τὴν εὐγένεια καὶ τὴν ἄϕησαν κληρονομιὰ καὶ στὰ παιδιά τους.
'Ἐμεῖς εἴχαμε τὸν ϕόβο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸν χάσαμε καὶ δὲν τὸν ἀϕήσαμε κληρονομιὰ στὴν ἑπόμενη γενιά, γι' αὐτὸ τώρα νομιμοποιοῦμε τὶς ἐκτρώσεις, τὸν πολιτικὸ γάμο...Ὅταν παραβαίνει ἕνας ἄνθρωπος μία ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελίου, εὐθύνεται μόνον αὐτός. Ὅταν ὅμως κάτι ποὺ ἀντίκειται στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου γίνεται ἀπὸ τὸ κράτος νόμος, τότε ἔρχεται ἢ ὀργὴ τοῦ θεοῦ σὲ ὅλο τὸ ἔθνος, γιὰ νὰ παιδαγωγηθεῖ.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ
* Καλύτερα νὰ μὴν γεννιόταν ἡ γυναίκα ἐκείνη ποὺ σκοτώνει τὰ παιδιά της. Διότι εἶναι ἁμαρτία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἔπειτα, ποῦ ἔπρεπε νὰ βρίσκει ὁ Θεὸς καλύτερη κατοικία γιὰ τὸ παιδὶ παρὰ στὴ κοιλία τῆς μητέρας του; Καὶ ἀπὸ ’κει τὸ βγάζεις καὶ τὸ πετᾶς στὰ σκυλιὰ καὶ τὸ σκοτώνεις; «Ποιὰ λέαινα, λέει ὁ ἅγιος Ἔϕραιμ ὁ Σύρος, ποιὰ ἀρκούδα θὰ σκότωνε ποτὲ τὸ μικρό της; Καὶ ἐσύ, λογικὸ ὄν, κάνεις χειρότερα ἀπὸ τὰ ἄγρια ζῶα, ὅταν ἔϕτασες νὰ σκοτώσεις τὰ παιδιά σου». Πήγαινε στὸ δάσος γιὰ νὰ συναντήσεις μία ἀγριογουροῦνα μὲ γουρουνόπουλα. Ἐγὼ ἤμουν στὸ δάσος, ἔμεινα ἐννέα χρόνια καὶ ἑπτὰ μῆνες μόνος μου σ’ ἕνα βουνὸ στὸ «Ποϊάνα Κραϊνικούλουι». ΄Ἤμουν μόνος μου. Ὅταν βρεθήκαμε ἀντιμέτωποι, ὁ Θεὸς ϕυλάξοι, γύρισα διότι εἶχα ἕνα ἔλατο καὶ γαντζώθηκα ἀπ’ αὐτό. Σὰν ἀστραπὴ ὤρμησε πάνω μου. Ὅταν ἀγγίξεις τὸ γουρουνόπουλο σκόνη σὲ ἔκανε? ἐκεῖ μπορεῖς νὰ πεθάνεις. Καὶ οἱ κυνηγοὶ τὶς ϕοβοῦνται. ΄Ἔτσι ϕυλάει τὸ ἀγριογούρουνο τὰ γουρουνόπουλά του. Οἱ χριστιανὲς μητέρες μόνο σκοτώνουν τὰ παιδιά τους! ΄Ἔτσι εἶναι οἱ νόμοι τῆς ϕύσης ποὺ ἄϕησε ὁ Θεός? ἡ μητέρα νὰ ϕυλάσσει τοὺς υἱούς της. Νὰ εἶναι ὅμως ὁ λογικὸς ἄνθρωπος χειρότερος ἀπὸ τὰ ζῶα καὶ τὰ κτήνη καὶ νὰ σκοτώνει τὰ παιδιά του; Ἄλλοιμονο γιὰ τέτοιες μητέρες! Θεὸς ϕυλάξοι! Ὅλες οἱ ἁμαρτίες εἶναι βαριές, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι βαρύτερη ἀπὸ ὅλες. Γι’ αὐτὸ οἱ ΄Ἅγιοι Πατέρες τὴν τιμωροῦν τόσο βαριά….
Ποιὸ εἶναι τὸ σημαντικότερο καὶ πιὸ ὠϕέλιμο ἐπιτίμιο ποῦ πρέπει νὰ δοθεῖ στὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση;Στοὺς παλαιοὺς καιρούς, ὅταν οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μεγάλη ϕιλοτιμία καὶ εὐλάβεια νὰ κοινωνήσουν πιὸ συχνὰ μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια, τὸ βαρύτερο ἐπιτίμιο τότε ἦταν ἡ ἀποκοπὴ γιὰ συντομότερο ἡ μακροτερο χρόνο ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ κανόνες τῶν παλαιῶν Πατέρων, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης κ.λπ. ἀπαγόρευαν στοὺς ἁμαρτωλούς, μὲ βαριὲς ἁμαρτίες, τὴν θεία Κοινωνία, ἐνίοτε μέχρι καὶ 10, 15 ἡ ἀκόμα 20 χρόνια» καὶ τοὺς ἐϕάρμοζαν στὴν ἐξομολόγηση τὰ τέσσερα βήματα ἐπιτίμησης? τὸ κλαυμα στὴν πόρτα τῆς ἐκκλησίας, τὸ γονάτισμα στὸν πρόναο καὶ ἡ μετοχὴ μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς στὴν ἐκκλησία. Μόλις στὸ τέλος τοὺς δέχονταν στὴ θεία Κοινωνία (βλ. καν. 11 τοῦ ἄγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας). Τώρα ὅμως, ποὺ ἡ πίστη χαλάρωσε καὶ οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ κεῖνται στὸ βάθος τῆς ἀναισθησίας καὶ τῆς ἔλλειψης εὐλάβειας πρὸς τὴν θεία Κοινωνία μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, νομίζω πῶς τὸ μεγαλύτερο ἐπιτίμιο γιὰ τὴ διόρθωση τῶν ψυχῶν τοὺς εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἐξομολογηθέντων ἁμαρτιῶν καὶ ἡ πάλη ἐναντίον τοὺς μέχρι θανάτου. Ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ἡ ἐλεημοσύνη, οἱ μετάνοιες καὶ ἄλλες ἀσκήσεις νὰ τοὺς δίνονται κατὰ τὴ δύναμη, κατὰ τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τους καὶ κατὰ τὴ σοβαρότητα τῶν ἁμαρτιῶν τους, σύμϕωνα μὲ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν οἰκονομία τῶν ἱερῶν κανόνων….
Ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς ἁμαρτίες, διότι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἁμαρτιῶν, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, εἶναι ἀληθινὴ μετάνοια. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος λέει ὅτι... «τὸ χειρότερό της ἁμαρτίας εἶναι νὰ διάγεις στὴν ἁμαρτία, καὶ τὸ χειρότερό της πτώσεως εἶναι νὰ μὴν σηκώνεσαι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία». Ἑπομένως, ἂν τὸ ϕοβερότερο πράγμα εἶναι νὰ διάγει κανεὶς στὴν ἁμαρτία, τότε τὸ ὠϕελιμότερο εἶναι τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἐγκατάλειψης τῆς ἁμαρτίας. Ἂν τὸ χειρότερο πράγμα τῆς πτώσεως εἶναι νὰ κεῖται κανεὶς στὴν πτώση του, τότε τὸ μεγαλύτερο καὶ ὠϕελιμότερο ἐπιτίμιο εἶναι νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὴν πτώση! Οἱ ἱεροὶ κανόνες, τόσο οἱ ἀποστολικοί, ὅσο καὶ τῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἦταν πάντοτε, εἶναι καὶ θὰ εἶναι κανόνες καὶ καθοδηγοὶ τῶν ψυχῶν, καὶ ἐμεῖς ὅλοι πρέπει νὰ ὑποτασσόμαστε καὶ νὰ ϕυλάσσουμε ἀναλλοίωτά τους ἱεροὺς κανόνες, διότι «ὁποῖοι δὲν τοὺς τηροῦν ὑποβάλλονται σὲ ϕοβερὲς δοκιμασίες καὶ ἐπιτίμια»….
Δὲν εἶναι οἱ ἱεροὶ κανόνες ἡ αἰτία γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ μὴ ϕύλαξη τῆς ἀκρίβειας καὶ τῆς οἰκονομίας τῶν ὁριζομένων ἀπὸ τοὺς κανόνες πραγμάτων ἀπομακρύνει τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πάντοτε οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶναι πρὸς ὄϕελος καὶ πρὸς σωτηρία τῶν ψυχῶν, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἱστορικὴ μόνο ἀξία καὶ δὲν ἐϕαρμόζονται πιὰ σήμερα. Οἱ ἱστορικοὶ κανόνες μᾶς δείχνουν πὼς ἐϕαρμόζονταν τότε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αἱρέσεις καὶ διωγμοὶ ἐπιτίθεντο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ πράγμα δὲν εἶναι ἀσήμαντο γιὰ τὸν προσανατολισμὸ ἐκείνων ποὺ ποιμαίνουν σήμερα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ κανόνες, οἱ ὁποῖοι περιέχουν μέσα τοὺς δόγματα καὶ ἠθικοὺς νόμους δὲν ἔχασαν τὴν ἀξία τους μὲ τίποτε. Αὐτοὶ εἶναι σὰν ϕάροι ϕωτὸς τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς καθοδήγηση τοῦ ζωντανοῦ καραβιοῦ ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία πλέει στὰ κύματα τῶν αἰώνων πρὸς τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας. Ἑπομένως σὲ κανέναν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ κατηγορήσει τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνες γιὰ τὴν κακία ποὺ ἐξουσιάζει σήμερα ἐκείνους ποὺ δὲν ἔχουν ϕόβο Θεοῦ. ΄Ἕνα πράγμα νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας. Οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ποιμένες νὰ γνωρίσουν καλὰ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν οἰκονομία τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ νὰ τοὺς ἐϕαρμόζουν κατὰ τοὺς καιροὺς καὶ ἀπὸ περίπτωση σὲ περίπτωση στὴν κάθε πληγωμένη ἀπὸ ἁμαρτίες ψυχή…. * Ὁ πνευματικὸς δὲν εἶναι παρὰ ἕνας μάρτυρας ἐνώπιόν του Θεοῦ, ἕνα ὄργανο διὰ τοῦ ὁποίου τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ τὸ μυστήριο τῆς συγχώρησης τῶν ἁμαρτιῶν. Ὁ πνευματικὸς ἑρμηνεύει καὶ ἐϕαρμόζει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἂν ὁ πνευματικὸς διαπιστώνει ὅτι κάποιος δὲν εἶναι εἰλικρινής, ἔχει χρέος νὰ τὸν ἀπορρίπτει ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση. Ἂν δὲν θὰ ἔκανε ἔτσι θὰ σήμαινε ὅτι ὁ πνευματικὸς δὲν λειτουργεῖ στὸ Θεὸ μὲ πίστη, μὲ καθαρὰ καὶ ἀϕοσιωμένη καρδιά. Ἡ μετάνοια εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια ποὺ ἐνεργεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατὰ ἀόρατο τρόπο διὰ τῆς ὁρατῆς λειτουργίας τοῦ πνευματικοῦ….
Ὁ πνευματικὸς ἔχει τὸ μεγάλο καθῆκον νὰ ἐπιτηρεῖ τὰ πνευματικά του τέκνα, νὰ τοὺς διδάσκει ἀδιαλείπτως καὶ νὰ προσεύχεται στὸ Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία τους. Καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα ἔχουν τὸ χρέος νὰ ὑπακούουν στὶς διδασκαλίες τοῦ πνευματικοῦ τους, νὰ τοῦ ζητοῦν πάντοτε συμβουλὴ καὶ εὐλογία γιὰ ὅλα, νὰ κάνουν τὸ ὁριζόμενο ἐπιτίμιο, νὰ κοπιάζουν γιὰ τὴ διόρθωσή τους καὶ νὰ προσεύχονται γιὰ τὸν πνευματικό τους πατέρα. Τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ «εἶναι ἐσωτερικὸ δικαστήριο τῆς χριστιανικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἔχει μέσα τῆς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας ὡς δικαστὴ τὴν συνείδησή της, δηλαδὴ τὴν αὐτογνωσία, σὲ σχέση μὲ τοὺς νόμους τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν βοήθεια τῶν ὁποίων ὁ ἱερέας μπορεῖ νὰ διακρίνει ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ στὸ κακό.
Ἐϕ’ ὅσον ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει μὲ ἀκρίβεια τὸν ἑαυτό του, οὔτε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν τὸ ξέρει πλήρως, οὔτε τὴν ἐϕαρμογὴ στὶς δικές του πράξεις δὲν μπορεῖ νὰ τὴν κάνει ἀμερόληπτα. Γιὰ νὰ συμπληρώσει τὴν ἐσωτερικὴ αὐτὴ κρίση ἀπευθύνεται σὲ ἕναν ἐξωτερικὸ κριτή, ὅμοιό του, ἀλλὰ ἀνώτερο διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸν ὁποῖο τὸν συμβουλεύεται καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο ζητάει αὐτὸ ποὺ τοῦ λείπει, συγχώρηση, ϕῶς καὶ ἀλήθεια». Ἡ ἀποστολὴ τοῦ πνευματικοῦ εἶναι νὰ ἐξετάσει, νὰ καθοδηγήσει, νὰ κρίνει ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, νὰ δώσει τὴν ἀπόϕαση τῆς λύσεως ἡ τῆς μὴ λύσεως τῶν ἁμαρτιῶν, μὲ ὅρους ἡ ἄνευ ὅρων. Γίνονται δὲ ὅλα στὸ πλαίσιο τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς δίνει ἡ Ἁγία Γραϕὴ καὶ ἡ ἱερὰ Παράδοση, ἐκτὸς αὐτῶν δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει δέσιμο καὶ λύση ἁμαρτιῶν, ϕῶς καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια (Ἰω. 14, 15-30? 15, 1-14).
Μπορεῖ κανεὶς νὰ σωθῆ χωρὶς πνευματικὸ καὶ χωρὶς ἐξομολόγηση; Ὄχι. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ, οὔτε λαϊκοὶ οὔτε μοναχοὶ οὔτε κληρικοί, χωρὶς τὴν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ χωρὶς τὴ λύση ἀπὸ τὸν πνευματικό, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ λέει; «λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἂν τίνων ἄψητε τὰς ἁμαρτίας, ἀϕίενται αὐτοῖς? ἂν τίνων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. 20, 23). Καὶ σὲ ἄλλο χωρίο; «ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γής, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῶ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ γής, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῶ» (Μάτθ. 18, 18). Ἑπομένως πῶς θὰ μπεῖ κανεὶς στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὴ ὄντας λελυμένος στὴ γῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του; Διότι ἡ ἐξουσία αὐτὴ δόθηκε μόνο στοὺς ἐκλεκτούς, δηλαδὴ στοὺς Ἀποστόλους, στοὺς Ἐπισκόπους καὶ στοὺς Ἱερεῖς, καὶ ὄχι στοὺς λαϊκούς. Πρέπει ὅλοι νὰ ἔχουμε τοὺς πνευματικούς μας καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα τακτικά, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν ἁμαρτίες.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ σωθῆ χωρὶς πνευματικὸ καὶ χωρὶς ἐξομολόγηση; Ὄχι. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ, οὔτε λαϊκοὶ οὔτε μοναχοὶ οὔτε κληρικοί, χωρὶς τὴν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ χωρὶς τὴ λύση ἀπὸ τὸν πνευματικό, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ λέει; «λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἂν τίνων ἄψητε τὰς ἁμαρτίας, ἀϕίενται αὐτοῖς? ἂν τίνων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. 20, 23). Καὶ σὲ ἄλλο χωρίο; «ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γής, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῶ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ γής, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῶ» (Μάτθ. 18, 18). Ἑπομένως πῶς θὰ μπεῖ κανεὶς στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὴ ὄντας λελυμένος στὴ γῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του; Διότι ἡ ἐξουσία αὐτὴ δόθηκε μόνο στοὺς ἐκλεκτούς, δηλαδὴ στοὺς Ἀποστόλους, στοὺς Ἐπισκόπους καὶ στοὺς Ἱερεῖς, καὶ ὄχι στοὺς λαϊκούς. Πρέπει ὅλοι νὰ ἔχουμε τοὺς πνευματικούς μας καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα τακτικά, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν ἁμαρτίες.
Ἔτσι μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης? «ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ, ἔστιν ἐν ἠμίν. ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἴνα ἅϕη ἠμὶν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίση ἠμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας» (Ἃ’ Ἴω. 1, 8-9). Καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης δείχνει λέγοντας? «Ὅλοι πρέπει νὰ μετανοήσουμε, καὶ λαϊκοὶ καὶ μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς. Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι (νὰ ἐξομολογηθοῦμε) γιὰ νὰ σωθοῦμε». Χωρὶς ἐξομολόγηση κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ, ἐπειδὴ «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακὼβ 3, 2). Πᾶς ἄνθρωπος συλλαμβάνεται καὶ γεννιέται μὲ ἁμαρτίες (Γέν. 8, 21? Ψάλ. 50, 6? Μάτθ. 7, 11? Ρώμ. 3, 11). Ἡ Ἁγία Γραϕὴ μᾶς δείχνει ὅτι «ἡ δὲ ἁμαρτία γεννᾶ τὸν θάνατον» (Ἰακ. 1, 15) καὶ ὅτι «τίποτα ἀκάθαρτο δὲν θὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Νὰ ἐνθυμούμαστε ὅτι «ἁμαρτία εἶναι ἡ καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ ἀκαθαρσία ἐνώπιόν Του», καὶ ὅτι ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου ἔρχεται πάνω στοὺς κακοὺς καὶ ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι πεθαίνουν ἀνεξομολόγητοι καὶ χωρὶς μετάνοια. Οἱ ἁμαρτωλοί, δὶ’ ἐξομολογήσεως καὶ μετανοίας, στρέϕουν τὴν δίκαια ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκτοῦν τὴν σωτηρία, τῶν ψυχῶν τους….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου