Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ


                Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται στήν παραβολή τού πλουσίου και τού πτωχού Λαζάρου. Στήν παραβολή του αυτή ο Χριστός μιλάει για δύο ανθρώπους: για τόν πλούσιο και για τόν πτωχό Λάζαρο. Λέει ότι σε αυτήν τήν ζωή ο πλούσιος πέρασε με τρυφές και απολαύσεις αδιαφορώντας τελείως για τόν πτωχό Λάζαρο που υπέφερε άστεγος από τήν πείνα και τις ασθένειες. Μετά τόν θάνατο όμως τά πράγματα αλλάζουν εντελώς. Ο Λάζαρος χαίρεται αιωνίως στόν κόλπο του Αβραάμ, ενώ ο πλούσιος βασανίζεται από ατέλειωτη και φοβερή δίψα, χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως δυνατότητα να λάβει τήν παραμικρή παρηγοριά.

                Ήδη από τήν αρχή τής παραβολής ο Χριστός μάς διδάσκει ότι ο Θεός δεν βλέπει ούτε κρίνει τούς ανθρώπους όπως η πλειονότητα τού κόσμου. Γι αυτό στόν πτωχό δίνει συγκεκριμένο όνομα, τόν ονομάζει Λάζαρο. Ο πλούσιος τής παραβολής δεν έχει όνομα. Στίς κοινωνίες και στά έθνη όσοι έχουν πολλά χρήματα και εξουσία, καθώς και όσοι έχουν μεγάλες ικανότητες στήν εργασία ή και σε οποιονδήποτε άλλον τομέα τής ζωής, αυτοί είναι γνωστοί στόν πολύ κόσμο, βρίσκονται στό κέντρο τού ενδιαφέροντος, και πολλοί άνθρωποι τούς ζηλεύουν και επιθυμούν να ήταν στήν θέση τους. Ο Θεός όμως δίνοντας όνομα στόν Λάζαρο, φανερώνει – μιλώντας ανθρωποπαθώς βέβαια – ότι σε αυτόν γνωστός είναι ο περιφρονημένος από τούς πολλούς Λάζαρος. Το κέντρο ενδιαφέροντος θα λέγαμε τού Θεού πέφτει σε αυτούς που διαφεύγουν τα βλέμματα τών πολλών. Το μεγάλο αυτό ενδιαφέρον και τήν οικειότητά του προς τούς πτωχούς και ταπεινούς, προς τούς ανθρώπους γενικά που η κοινωνία τούς θέτει στό περιθώριο τό φανερώνει σε πολλά σημεία τής Αγίας Γραφής.

                Συχνά στήν γραφή τονίζει ότι αγαπά και υπερασπίζεται τήν χήρα, τόν πτωχό και τόν ξένο, ενώ στήν παραβολή τής κρίσεως οικειοποιείται στό πρόσωπό του και χαρακτηρίζει ως αδελφό του τόν πτωχό, ασθενή, ξένο και φυλακισμένο. Όπως μια σταγόνα ύδατος δεν είναι τίποτε μπροστά σε έναν ωκεανό, έτσι, και αμέτρητες φορές περισσότερο, αυτή η ζωή δεν είναι τίποτε σε σύγκριση προς τήν αιωνιότητα. Ο εδώ πτωχός και άγνωστος στούς πολλούς Λάζαρος θα είναι αιώνια γνωστός και επώνυμος στόν Θεό και τούς αγίους, ενώ ο σε αυτήν τήν ζωή περιώνυμος και ζηλευτός στόν πολύ κόσμο πλούσιος, μένει αιώνια ξένος και ανώνυμος στόν Θεό και τούς αγίους.

                Στό σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι ούτε όλοι οι πλούσιοι είναι εκ τών προτέρων καταδικασμένοι, ούτε και όλοι οι πτωχοί είναι εκ τών προτέρων σωσμένοι. Η αλήθεια αυτή δηλώνεται ήδη από τήν παρούσα παραβολή. Ο Λάζαρος αναφέρεται ότι πήγε στόν κόλπο τού Αβραάμ. Γνωρίζουμε από τήν Παλαιά Διαθήκη ότι ο Αβραάμ ήταν πολύ πλούσιος. Ο Χριστός λοιπόν σκόπιμα δεν λέει ότι ο Λάζαρος κληρονόμησε τόν παράδεισο, αλλά ότι βρέθηκε στόν κόλπο τού Αβραάμ, για να υποδηλώσει μεταξύ άλλων ότι ούτε ο Λάζαρος πήγε στόν παράδεισο μόνο για τήν πτωχεία του, ούτε ο πλούσιος καταδικάσθηκε στόν άδη για τό ότι ήταν πλούσιος. Ένας από τούς βασικότερους κατοίκους τού παραδείσου, και μάλιστα σύμβολο τού παραδείσου, αποτελεί ο πολύ πλούσιος και ξακουστός σε αυτήν τήν ζωή Αβραάμ. Ο μέγας αυτός άγιος τής Παλαιάς Διαθήκης αγιάσθηκε, επειδή έδειξε τέλεια πίστη και αφοσίωση στόν Θεό. Τόν πλούτο του τόν χρησιμοποιούσε, για να βοηθάει τούς συνανθρώπους του και να φιλοξενεί τους οδοιπόρους εκείνης τής εποχής.

                Ο πλούσιος όμως τής παραβολής δεν πίστευε στόν Θεό και χρησιμοποιούσε τόν πλούτο του, για να ενδύεται λαμπρώς και να ζει με απολαύσεις και πολυτελή τραπέζια. Αδιαφορούσε για τήν δυστυχία τού διπλανού του και ενδιαφερόταν μόνον για τόν εαυτό του. Η ασπλαχνία του αποτέλεσε τό άσβεστο προσάναμμα τής κολάσεως.

                Από τήν άλλη, ο Λάζαρος σώθηκε και δικαιώθηκε για τούς καλούς λογισμούς, τήν υπομονή και τήν καρτερία του στούς αφόρητους πειρασμούς και θλίψεις που τού δημιουργούσε η πείνα, η ασθένεια, η περιφρόνηση και η αδιαφορία τών άλλων, καθώς και τό γεγονός ότι συνεχώς διέμενε απέναντι σε άνθρωπο που ευημερούσε και ευτυχούσε σε όλη του τήν ζωή, ενώ αυτός βρισκόταν σε εξαθλίωση. Ούτε βλάσφημο λογισμό έκανε, ούτε λόγο πικρό ξεστόμισε, ούτε απελπίσθηκε, ούτε αγανάκτησε εναντίον τού Θεού ή εναντίον ανθρώπου. Γι αυτό και ο Θεός τόν τίμησε να παραληφθεί μετά θάνατον από αγγέλους και να τοποθετηθεί στήν καρδιά τού παραδείσου. Ούτε λοιπόν όλοι οι πλούσιοι κολάζονται, αλλά όσοι δεν αρκούνται στα αναγκαία για την ζωή και χρησιμοποιούν τον πλούτο προς ίδιον όφελος και αδιαφορούν για τούς άλλους. Ούτε πάλι όλοι οι πτωχοί σώζονται, αλλά μόνο όσοι πιστεύουν στόν Θεό , τηρούν τις εντολές του και δεν γογγύζουν, ούτε βλασφημούν.

                Ας μη φοβόμαστε λοιπόν ούτε τήν φτώχεια, ούτε τις ασθένειες, ούτε τήν περιφρόνηση. Επίσης, ας μη θαυμάζουμε τήν πλούσια και τρυφηλή και ανέμελη ζωή. Ένα μόνο να φοβόμαστε: μην αποδειχθούμε ανάξιοι τής αγάπης και τού ελέους τού Θεού. Και ένα μόνο να θαυμάζουμε: τήν ευσεβή και ενάρετη ζωή, επειδή αυτή μπορεί να μας οδηγήσει, όπως τόν πτωχό Λάζαρο, στούς κόλπους τού δίκαιου Αβραάμ. Αμήν.
Αρχιμ. Π.Κ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: