Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ




                Ένας Πατέρας τής Εκκλησίας, ό άγιος Ιωάννης ο Ξιφιλίνος, παρατηρεί ότι ο Κύριος με τις εντολές, τίς διδασκαλίες και τά θαύματά του, ξεκινώντας από τά κατώτερα βαδίζει προς τά ανώτερα, και σαν να ανεβαίνει τις βαθμίδες μιάς κλίμακος οδηγεί λίγο – λίγο τό γένος τών ανθρώπων στήν γνώση και κατανόηση τής θεότητός του, καθώς και τών άλλων αληθειών, μεταξύ τών οποίων κεντρικότατη θέση έχει η ανάσταση τών νεκρών. Έτσι, διδάσκει και δίνει εντολές όχι ως απλός διδάσκαλος, αλλά όπως αρμόζει σε Θεό. Όμοια θαυματουργεί με τρόπο θεοπρεπή. Πρώτα θεραπεύει διάφορες ασθένειες τών ανθρώπων, σωματικές και ψυχικές, στήν συνέχεια επιτελεί αναστάσεις νεκρών, λίγο πρίν τό πάθος του ανασταίνει τόν Λάζαρο, ο οποίος είχε πεθάνει πριν τέσσερεις ημέρες, και τέλος ανασταίνει τόν ίδιο τόν εαυτό του προειδοποιώντας τήν ανάσταση όλων τών νεκρών.

                Μέσα σε όλη αυτήν τήν παιδαγωγία τού Ιησού προς εμάς τούς ανθρώπους εντάσσεται και η ανάσταση τού υιού τής χήρας τής Ναΐν. Ο Κύριος ανέστησε τόν νέο αγγίζοντάς τον και λέγοντας προς αυτόν: «Νεανίσκε, σοί λέγω, εγέρθητι», δηλαδή, νεαρέ, σε σένα μιλάω, αναστήσου.

                Δεν αρκέσθηκε μόνο στόν λόγο, αλλά πρώτα άγγιξε τόν νεκρό, για να δείξει, όπως σημειώνει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ότι το σώμα του έχει τήν ζωοποιό ενέργεια. Είναι ζωοποιό τό σώμα του, επειδή είναι ναός και κατοικία τού ζώντος Λόγου και έχει όλη τήν ενέργειά του. όπως ο σίδερος που είναι ενωμένος όλος με τήν φωτιά, παραμένοντας σίδερος, φέρει ταυτόχρονα και τις ιδιότητες τής φωτιάς, έτσι και τό σώμα τού Κυρίου, όντας πραγματικά ανθρώπινο σώμα, φέρει μέσα τού τήν ενέργεια τού Θεού Λόγου, αφού στό πρόσωπο τού Κυρίου Ιησού είναι πάντοτε αχώριστα ενωμένες η ανθρώπινη με τήν θεϊκή φύση.

                Αγγίζοντας ανασταίνει τόν νεκρό. Με τόν ίδιοι τρόπο καθάρισε τόν λεπρό και θεράπευσε τήν αιμορροούσα γυναίκα. Όλοι αυτοί σύμφωνα με τόν μωσαϊκό νόμο ήταν ακάθαρτοι και όποιος τούς ακουμπούσε γινόταν ακάθαρτος. Ο Κύριος όμως γι αυτό ακριβώς τούς άγγιξε, για να δείξει ότι τό σώμα του είναι θεοφόρο και αποτελεί πηγή τής καθαρότητος. Όποιος έλθει σε επαφή με αυτό καθαρίζεται, θεραπεύεται και αγιάζεται.

                Μερικοί στήν θεία κοινωνία φοβούνται ή αποστρέφονται τήν αγία λαβίδα, μήπως τυχόν τούς μεταδώσει κάποιο μικρόβιο ή ασθένεια. Αυτοί πάσχουν από αγνωσία Θεού και καταλήγουν σε βλασφημία προς τό πρόσωπο τού Κυρίου. Ό Κύριος Ιησούς δεν επιδέχεται μόλυνση, ούτε είναι ποτέ δυνατόν να γίνει εστία μολύνσεως. Αντίθετα, όσο ακάθαρτος και ασθενής και αν είναι κάποιος στην ψυχή και τό σώμα, όταν πλησιάζει με ευλάβεια και πίστη τα άχραντα μυστήρια, θεραπεύεται, αγιάζεται και λαμβάνει ζωή αιώνιο. Ο αθεόφοβος όμως, όσο καλά και αν είναι από σωματικής άποψης, ας μην πλησιάζει, διότι το σώμα τού Κυρίου είναι πύρ «τούς αναξίους φλέγον».

                Οι Πατέρες τής Εκκλησίας στίς ομιλίες τους για τήν περικοπή αυτή, συνηθίζουν να τήν συγκρίνουν με τις αναστάσεις νεκρών που αναφέρονται στήν Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη που προέρχεται από τόν Άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά.

                Ο Άγιος θυμίζει τόν απόστολο Παύλο, ο οποίος στήν προς Εβραίους επιστολή εγκωμιάζει τούς Αγίους τής Παλαιάς Διαθήκης, μεταξύ τών οποίων συγκαταλέγει και τις γυναίκες εκείνες που με τήν πίστη τους αξιώθηκαν να λάβουν πίσω αναστημένους τούς υιούς τους πού είχαν πεθάνει. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στήν χήρα γυναίκα που ο προφήτης Ηλίας ανέστησε τόν υιό της και τήν ευσεβή Σουναμίτιδα τής οποίας τόν υιό ανέστησε ο προφήτης Ελισσαίος. Οι δύο αυτές γυναίκες αξιώθηκαν να λάβουν αναστημένους τούς υιούς τους, επειδή ήταν πολύ πιστές και ευλαβείς, και επίσης επειδή χωρίς να αποθαρρυνθούν παρακάλεσαν πολύ τούς προφήτες να τις βοηθήσουν. Παρόλη τήν μεγάλη πίστη και αρετή τών γυναικών όμως, οι δύο προφήτες δεν μπόρεσαν προηγουμένως να αναστήσουν τά τέκνα τους, παρά αφού απομονώθηκαν για πολλή ώρα και προσευχήθηκαν πολύ στόν Θεό.

                Στήν περίπτωση όμως τού Χριστού υπάρχει τεράστια διαφορά. Ο Κύριος Ιησούς χωρίς να καθυστερήσει καθόλου και χωρίς να προσευχηθεί, όντας βεβαιότατος από τήν αρχή για τήν ανάσταση που θα ακολουθήσει, παρήγγειλε στήν χήρα μητέρα να μην κλαίει, σταμάτησε τήν πορεία τής πομπής και με έναν μόνο λόγο προστακτικό επανέφερε αμέσως τόν νέο στήν ζωή, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι είναι ο Κύριος τής ζωής και τού θανάτου. Μάλιστα, προσήλθε αυτόκλητος προς αυτό τό θαύμα τής αναστάσεως, όχι μόνο για να δείξει τήν ζωοποιό του δύναμη, αλλά και ότι έχει ασύγκριτη αγαθότητα και ευσπλαχνία.

                Και εμείς, αγαπητοί μου, είμαστε όμοιοι με τήν χήρα αυτή γυναίκα. Η ψυχή μας χωρισμένη από τόν Θεό, λόγω τών αμαρτιών της, έχει τόν νού της νεκρό. Είναι ανάγκη σ’ αυτήν τήν ζωή, που αποτελεί πορεία προς τόν τάφο, να συναισθανθούμε τήν πραγματικότητα αυτή, και σαν τήν χήρα μητέρα να θρηνούμε με μετάνοια, έτσι ώστε να μας σπλαχνισθεί ο Παράκλητος, να προσέλθει προς εμάς, να καταπαύσει τά δάκρυά μας, να αναστήσει τόν νού μας και να μας χαρίσει τήν αληθινή παρηγοριά και τήν αιώνια ζωή. Αμήν.
Αρχιμ. Π.Κ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: