Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

                Με τήν σημερινή παραβολή τού καλού σπορέως ο Κύριος μιλάει στούς ακροατές του, κατά τρόπο ανάλογο που ο Θεός μιλούσε στήν Παλαιά Διαθήκη. Εκεί ο Θεός παρουσίαζε τόν εαυτό του σαν κάποιον που φύτευσε ένα αμπέλι και τό περιποιήθηκε. Εδώ ο Κύριος Ιησούς παρομοιάζει τόν εαυτό του με σπορέα που βγαίνει να σπείρει στό χωράφι του. Μιλώντας έτσι φανερώνει τήν αλήθεια ότι αυτός είναι ο ίδιος και μόνος Θεός, ο οποίος μιλούσε στόν λαό του στήν Παλαιά Διαθήκη.

                Αποκαλώντας τόν εαυτό του σπορέα υποδηλώνει ότι πάντοτε σπέρνει σε όλον τόν κόσμο τόν σπόρο τής διδασκαλίας τού ποικιλοτρόπως. Διδάσκει μέσω τού βιβλίου τής κτίσεως, διά μέσου τής συνειδήσεως, με τήν σοφία που χορηγεί στούς ανθρώπους, με τήν θαυμαστή πρόνοιά του προς κάθε άνθρωπο και με άπειρους άλλους τρόπους.

                Με τήν φράση «εξήλθε να σπείρει» αναφέρεται στήν ενανθρώπησή του και τήν ένσαρκο επιδημία του στήν γή, για να σώσει τούς ανθρώπους. Δεν ήλθε για να κρίνει και να τιμωρήσει, αλλά για να επιμεληθεί το χωράφι του, που είμαστε εμείς οι άνθρωποι, και να σπείρει τόν  λόγο τής ευσεβείας. Σπέρνει τόν σπόρο του. Δεν είναι κάποιου άλλου ο σπόρος, αλλά δικός του. Οι προφήτες εν δίδασκαν δικά τους λόγια, αλλά τα τού Θεού. Γι αυτό και έλεγαν : «Τάδε λέγει Κύριος». Ο Κύριος όμως προσφέρει τόν δικό του λόγο, διότι αυτός είναι ο προαιώνιος Θεός, ο οποίος δημιούργησε τόν κόσμο.

                Σπέρνει τόν λόγο του αδιακρίτως και αφθόνως σε όλη τήν ανθρωπότητα. Μολονότι προγνωρίζει ότι δεν θα τόν δεχτούν, ούτε θα τόν καρποφορήσουν όλοι, ωστόσο από τήν μεριά του δείχνει το έλεός του προς όλον τόν κόσμο. Μιλώντας κυριολεκτικά, είναι πράγματι αδύνατο να καρποφορήσει ο δρόμος, το πετρώδες έδαφος και η γή που είναι γεμάτη αγκάθια. Όταν όμως πρόκειται για ανθρώπους, όλα είναι πιθανά. Μπορεί και ο αδιάφορος και ο σκληρόκαρδος και ο πολυμέριμνος άνθρωπος να μεταβληθεί, να μαλακώσει, να δεχθεί με ευγνωμοσύνη τόν λόγο τού Κυρίου, να μετανοήσει και να σωθεί. Αν τελικά στήν παραβολή τα τρία αυτά είδη ανθρώπων δεν άλλαξαν, αυτό δεν οφείλεται στόν σπορέα, αλλά στήν αμετανοησία τους.

                Σύμφωνα με τήν παραβολή, τρείς είναι οι μερίδες ανθρώπων που χάνονται. Πρώτοι είναι αυτοί που όταν τύχει να ακούσουν τόν λόγο τού Θεού, δεν τόν συγκρατούν μέσα τούς, αλλά δείχνουν αδιαφορία και περιφρόνηση προς αυτόν. Μετά είναι αυτοί που δέχονται προσωρινά μέσα τούς τόν λόγο, αλλά ύστερα από κάποιον πειρασμό ή θλίψη, απομακρύνονται από τήν οδό τού Κυρίου. Τρίτη είναι η περίπτωση εκείνων που κρατούν μέσα τούς τις εντολές τού Κυρίου σε όλη τήν ζωή τους, αλλά δεν τις αφήνουν να καρποφορήσουν, επειδή σκορπίζουν τόν νού και τήν καρδιά τους στίς μέριμνες, τα πλούτη και τις απολαύσεις τού παρόντος βίου.

                Αυτοί που σώζονται, σημειώνει ο Κύριος, φέρουν τα αντίθετα χαρακτηριστικά με τις τρείς προηγούμενες κατηγορίες ανθρώπων. Συγκεκριμένα, λέει ότι «κατέχουσι» τόν λόγο και «καρποφορούσιν εν υπομονή», δηλαδή δεν αδιαφορούν, αλλά συγκρατούν μέσα τους τίς θείες διδασκαλίες, και κάνοντας υπομονή στίς ποικίλες δοκιμασίες και περιστάσεις τού βίου, τελικά καρποφορούν τίς αρετές, οι οποίες συνοψίζονται στήν εξ όλης καρδίας και διανοίας αγάπη προς τόν Θεό και τόν συνάνθρωπο.

                Δεν είναι τυχαία η παρομοίωση τού λόγου τού Κυρίου με σπόρο. Ο σπόρος, ενώ εξωτερικά φαίνεται κάτι τό ασήμαντο και τιποτένιο, φέρει μέσα τού ζωή. Αυξάνεται μέσα στήν γή που τόν υποδέχεται και μεταβάλλεται σε φυτό ή ακόμη και σε πανύψηλο δένδρο. Όμοια οι λόγοι τού Ευαγγελίου κατ’ αρχήν φαίνονται σαν απλές ηθικές προσταγές, όμοιες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με αυτές που συναντάμε σε διάφορες θρησκείες, φιλοσοφίες, ιδεολογίες και πολιτισμούς. Όσο όμως περισσότερο με συνέπεια και πολλή ταπείνωση τούς κρατά ο πιστός μέσα τού, γνωρίζει τήν αληθινή φύση τους: προέρχονται από τόν παντοκράτορα Θεό και αποτελούν αποκάλυψη τής υπάρξεώς του. Με τήν τήρηση τών εντολών τού Χριστού αρχίζουν να αναβλύζουν μέσα στόν πιστό ρεύματα άκτιστης ζωής, που χαρακτηρίζει τόν άναρχο Θεό. Βαθμηδόν ο πιστός βγαίνει από τα στενά όρια τού ατόμου, όπως τό πουλί που εκκολάπτεται, και ανοίγεται στίς αχανείς διαστάσεις μιάς άλλης μορφής ύπαρξης, τού Προσώπου. Αγιάζεται, θεώνεται, βλέπει και χωράει μέσα του τούς πάντες και τα πάντα. Γίνεται όμοιος με τόν Θεό, έτσι όπως τόν ήθελε ο Θεός, όταν τόν δημιούργησε.

                Ας μην περιφρονούμε λοιπόν τόν λόγο τού Κυρίου, διότι είναι κραταιός και δυνατός και φέρει μέσα του τήν αιώνια ζωή. Ας τόν υποδεχθούμε στήν γή τής καρδιάς μας και ας τόν καλλιεργήσουμε μέσα στό χωράφι τής Εκκλησίας με τα μέσα που μάς χορηγεί τό Άγιο Πνεύμα, ώστε να καρποφορήσει και να γίνει δένδρο, το οποίο ενώ θα υψώνεται στήν γή, ταυτόχρονα θα είναι φυτευμένο και στόν πνευματικό ουρανό, παρέχοντας σε μας καρπούς ζωής και αφθαρσίας. Αμήν.

Αρχιμ. Π.Κ.