(Ματθ. κα΄ 33-42)
Τήν παραβολή τοῦ ἀμπελώνα ἤ τῶν κακῶν γεωργῶν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶπε ὁ θεῖος Διδάσκαλος, στά Ἱεροσόλυμα, λίγες μέρες πρίν ἀπό τό ἑκούσιο Πάθος του, πρός τούς πνευματικούς ἡγέτες τοῦ λαοῦ, πού ἀμφισβήτησαν τή θεία ἐξουσία Του. Ὅταν ἔδιωξε ἀπό τό ναό τούς ἐμπόρους καί τούς τραπεζίτες, τότε οἱ γραμματεῖς καί οἱ φαρισαῖοι πειραγμένοι τόν ρώτησαν: «μέ ποιά ἐξουσία τά κάνεις αὐτά;». Ἀπαντώντας ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε ἀνάμεσα σέ ἄλλες καί τήν παραβολή πού ἀκούσαμε σήμερα. Στή διήγηση αὐτή προβάλλεται μέ τόν πιό ἐντυπωσιακό τρόπο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο, πού παρ’ ὅλες τίς ἁμαρτωλές ἐκδηλώσεις του καί μάλιστα τίς ἐχθρικές πρός τό Θεό, εἶναι ἔργο δικό του.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκφράζεται μέ τό σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας πού συνοπτικά καί μέ παραβολικό λόγο παρουσιάζεται στήν περικοπή μας. Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, ἀντιδροῦν βίαια στίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καί ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται νά ἀποτυγχάνει τό σχέδιο αὐτό τῆς σωτηρίας.
Ὁ οἰκοδεσπότης τῆς παραβολῆς, ἀφοῦ φύτεψε ἀμπελώνα, τόν περιέβαλε μέ φράχτη γιά νά τόν προστατέψει, ἔσκαψε πατητήρι γιά τήν κατεργασία τῶν σταφυλιῶν καί οἰκοδόμησε πύργο γιά τήν ἐποπτεία, ἰδίως τόν καιρό τοῦ τρύγου. Ὅλες αὐτές οἱ ἐργασίες δείχνουν τή φροντίδα τοῦ ἰδιοκτήτη γιά τόν ἀμπελώνα του καί τήν ἀπόλυτη κυριαρχία του σ’ αὐτόν. Ἔτσι περιποιημένο παραδίνει τόν ἀμπελώνα σέ γεωργούς καί ὁ ἴδιος ἀποδημεῖ.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν ἀποδημία αὐτή διακρίνει τή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελώνα. Οἱ γεωργοί εἶναι οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ, οἱ θρησκευτικοί ἀλλά καί οἱ πολιτικοί ἡγέτες κάθε λαοῦ. Διότι, βέβαια, ἡ παραβολή δέν λέγεται μόνο γιά τούς Ἰσραηλίτες, ἀλλά ἔχει μία γενικότερη ἐφαρμογή.
Κατά τόν καιρό τῆς καρποφορίας ἀπέστειλε ὁ ἰδιοκτήτης τούς δούλους του γιά νά παραλάβουν τούς καρπούς, ἀλλά οἱ γεωργοί ἄλλους ἔδειραν, ἄλλους σκότωσαν καί ἄλλους λιθοβόλησαν. Σαφῶς ὑπαινίσσεται ἐδῶ τήν τραγική τύχη τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ κύριος του ἀμπελώνα ἐπιμένει σέ μία διαλλακτικότερη στάση τῶν γεωργῶν καί σέ μία συμφιλιωτική συμφωνία μαζί τους. Ἐπαναλαμβάνει λοιπόν τήν ἀποστολή μέ τούς μαθητές καί τούς ἀποστόλους τοῦ Κυρίου, τούς ἁγίους καί πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀντιμετώπιση εἶναι ἡ ἴδια καί σκληρότερη: διωγμοί, λιθοβολισμοί καί μαρτυρικοί θάνατοι. Ὁ οἰκοδεσπότης, τότε, ἀποφασίζει νά στείλει καί τόν Υἱό του, τόν ἀγαπητό, μήπως οἱ ἀμπελουργοί «ἐντραπήσονται αὐτόν».Ἡ συμπεριφορά τῶν γεωργῶν εἶναι ἀκόμη σκληρότερη: ὄχι μόνο δέν ντράπηκαν τήν ἀξία του, ἀλλά καί τόν σταύρωσαν, ἀφοῦ τόν ὁδήγησαν ἔξω ἀπό τόν ἀμπελώνα, δηλαδή ἀπό τήν πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ.
Μέ τά κριτήρια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς ἄν ἐξεταστεῖ ἡ στάση τοῦ οἰκοδεσπότη τῆς παραβολῆς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι ἀκατανόητη. Ξεφεύγει ἀπό τά συνηθισμένα ὅρια τῆς φροντίδας. Ἀγγίζει τό παράλογο. Ἤ καλύτερα εἶναι πάνω ἀπό τόν ἀνθρώπινο λόγο, εἶναι ἀγάπη ὑπέρλογη. Ἕνας λογικά σκεπτόμενος ἄνθρωπος δέν θά ἔστελνε τόν «υἱόν τοῦ τόν ἀγαπητόν» στούς κακούς γεωργούς πού σκότωσαν προηγουμένως τούς δούλους του. Μέ αὐτή ὅμως τήν ἐνέργεια, πού ὑπερβαίνει κάθε ἀνθρώπινη λογική, ἐξεικονίζεται καί διατρανώνεται στήν παραβολή μας ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἐμφανίζεται μόνο στό συνεχές ἐνδιαφέρον του γιά τό λαό του, ἀλλά ἐκδηλώνεται καί σάν τιμωρία γιά τήν κακή ἡγεσία του. Ὁ Θεός δείχνει τήν ἀγάπη του καί στέλνει τά ἀγαθά του, τιμωρεῖ, ὅμως, καί αὐτούς πού μέ τή σκληρόκαρδη στάση τους ἐμποδίζουν τούς ἀνθρώπους νά καρπωθοῦν αὐτά τά ἀγαθά.
Τελικά, ἡ παραβολή κλείνει μέ τόν ψαλμικό στίχο: «λίθον ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας», δηλαδή «πέτρα πού τήν περιφρόνησαν οἱ οἰκοδόμοι, αὐτή ἔγινε ἀγκωνάρι». Ὁ προφητικός λόγος βρίσκει τήν ἐκπλήρωσή του στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο ἀποδοκίμασαν οἱ ἡγέτες τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ἀλλά ἔγινε ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ νέου οἰκοδομήματος, τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δραματική ἱστορία τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ, πού ἀπέκτεινε τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, ἐπαναλαμβάνεται ὡς γεγονός προτύπωσης γιά ὅλες τίς ἐποχές. Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία πάντα ἔτσι κινεῖται.
Ἔκτοτε ὁ Ἰησοῦς Χριστός «κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ἡ ἐμπιστοσύνη στό πρόσωπό του καί στό ἔργο του, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἀποτέλεσμα καθαροῦ μυαλοῦ, φωτισμένης συνείδησης καί δραστικῆς πνοῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μέσα στόν κόσμο τοῦ ψεύδους, τῆς φθορᾶς καί τῆς διαφθορᾶς, ὁ Χριστός φανερώνεται ὡς Ἀγάπη. Ἀγάπη σημαίνει γέμισμα ἀπό τήν παρουσία καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων & Κοζάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου