Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ



                                Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας παρέχει αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με τό πώς ο Κύριος κάλεσε τούς πρώτους αποστόλους του να τα αφήσουν όλα και να τόν ακολουθήσουν μόνιμα. Λίγο μετά το βάπτισμά του στον Ιορδάνη, αφήνει τήν Ιουδαία και ανεβαίνει στήν Γαλιλαία. Τότε αρχίζει να κηρύττει στίς συναγωγές τής Γαλιλαίας και να επιτελεί μέγα πλήθος θαυμάτων και ιάσεων. Πάρα πολλοί άνθρωποι συγκεντρώθηκαν γύρω του. Κάποια μέρα που είχε συναχθεί πολύς κόσμος δίπλα στήν λίμνη Γεννησαρέτ, για να ακούσουν τόν λόγο του, ο Κύριος ανέβηκε στο πλοιάριο τών αδελφών Πέτρου και Ανδρέα και τούς ζήτησε να απομακρυνθούν λίγο από τήν ξηρά. Αφού έγινε αυτό, από εκεί δίδασκε τόν λαό.

                Μετά το πέρας τής ομιλίας ο Κύριος, ως γνωστόν, επιτέλεσε για χάρη τών πρώτων αυτών μαθητών του το θαύμα τής αλιεύσεως μεγάλου πλήθους ιχθύων. Πίσω από το θαύμα αυτό κρύβονται πολλά νοήματα. Γενικά, κάθε λόγος και ενέργεια τού Κυρίου αποτελεί ένα πολυεδρικό διαμάντι, το οποίο από όποια πλευρά και αν το δεί κάποιος, καταλαμβάνεται από πολύ θαυμασμό και έκπληξη.

                Πρώτα πρώτα, ο Κύριος γέμισε τα δίχτυα τών μαθητών του με ψάρια, για να τούς ανταμείψει για τήν εξυπηρέτηση που τού έκαναν στό κήρυγμά του. Την προσωπικότητα τού Κυρίου χαρακτηρίζει η πνευματική αρχοντιά. Οι μαθητές του τού παραχώρησαν για λίγο το πλοιάριό τους, και αυτός, κινούμενος από ευγνώμονα διάθεση, τούς αντιπρόσφερε τεράστια ποσότητα ιχθύων. Με αυτόν τόν τρόπο δίνει παράδειγμα σε όλους μας πόσο πολύ προσεκτικοί θα πρέπει να είμαστε στό θέμα τής ευγνωμοσύνης προς τούς μικρούς και μεγάλους ευεργέτες μας. Όποιος ζεί μέσα στό πνεύμα τής αγάπης δεν είναι δυνατόν να μην είναι ευγνώμων προς τούς συνανθρώπους του. Η αχαριστία αποτελεί σαφή ένδειξη εγωισμού.

                Επίσης, με τήν απάντησή του αυτή στήν καλή χειρονομία τών δύο μαθητών αποκαλύπτει τόν τρόπο που ενεργεί ως Θεός. Ο Κύριος συμπεριφέρεται προς όλους τούς ανθρώπους με θεϊκή αρχοντιά. Στήν παραμικρή ανταπόκρισή μας προς τό θέλημά του μας αντιπροσφέρει άφθονη τήν θεϊκή του χάρη. Ενώ δεν οφείλει τίποτε σε μας, όταν λίγο στρεφόμαστε προς το καλό, μας ανταμείβει πλούσια, σεβόμενος πάντοτε τήν ελεύθερη βούλησή μας. Μάλιστα, χαρίζοντάς μας από τα αγαθά του, με αρχοντικό και λεπτό τρόπο μάς προσκαλεί να απολαύσουμε, αν θέλουμε, ακόμη περισσότερα αγαθά.

                Έτσι έκανε και στούς πρώτους αυτούς μαθητές του. Αφού τούς αντάμειψε με τήν πλούσια ψαριά, τούς προσκάλεσε να τόν ακολουθήσουν μόνιμα, για να γίνουν πλέον ψαράδες όλης τής οικουμένης, οδηγώντας την στήν αλήθεια τού Ευαγγελίου. Χρησιμοποίησε τήν θαυμαστή αλιεία τών άψυχων ιχθύων ως τρανή απόδειξη τής δυνάμεώς του να τούς καταστήσει αλιείς πολλών ανθρώπων. Οι μαθητές θα μπορούσαν να αρνηθούν τήν πρότασή του και να απολαύσουν τα ψάρια που έπιασαν με θαυμαστό τρόπο. Όμως, ποθώντας τα ανώτερα, ως άνδρες καλών επιθυμιών, εγκατέλειψαν τήν πρόσκαιρη επίγεια ανταμοιβή, προκειμένου  να απολαύσουν τήν ουράνια και αιώνια δόξα.

                Είναι αξιοσημείωτη η αυθόρμητη αντίδραση τού αποστόλου Πέτρου, όταν είδε τήν θαυμαστή άγρα τών ιχθύων. Έπεσε στα πόδια τού Ιησού και τού ζητούσε να φύγει από αυτόν, διότι αισθανόταν πολύ αμαρτωλός ενώπιόν του. Αυτό το έκανε, διότι, όπως σχολιάζει ο Ευαγγελιστής, τόν είχε καταλάβει θάμβος, δηλαδή έκπληξη, θαυμασμός και φόβος μαζί. Ένας σύγχρονος χαρισματούχος γέροντας έλεγε για τόν εαυτό του ότι τού άρεσε πολύ να ενθουσιάζει τούς ανθρώπους. Αυτόν τον θείο ενθουσιασμό προξένησε στήν καρδιά τού Πέτρου ο Κύριος με τό θαύμα. Τόν άγγιξε με τήν αγιότητά του και τήν θεϊκή του δύναμη και τόν έκανε να βγάλει από μέσα του τό περίσσευμα τής καρδιάς του, δηλαδή τό ταπεινό φρόνημα.

                Με τήν εκδήλωση αυτή τού Πέτρου δίνεται μια σαφής εικόνα για το πώς σκέφτεται και συμπεριφέρεται ο φυσιολογικός άνθρωπος, ο άνθρωπος που είναι όπως τόν θέλει ο Θεός. Έλεγε ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος: «Κανονικά, όσο καλοσύνη σού δείχνουν, τόσο πρέπει να αλλοιώνεσαι, να διαλύεσαι, να λιώνεις». Το αρρωστημένο είναι να συμπεριφερθεί κάποιος με υπερηφάνεια στό ενδιαφέρον και τήν αγάπη που τού δείχνει κάποιος άλλος. Ο απόστολος Πέτρος, επειδή είχα βαθιά συναίσθηση τής αμαρτωλότητος μέσα του και κατενόησε τήν μεγάλη αγιότητα τού Κυρίου, θεώρησε τόν εαυτό του εντελώς ανάξιο και ανίκανο να συναναστρέφεται μαζί του. Είχε ενώπιον τού Θεού τήν ευλάβεια και τόν φόβο που συναντούμε σε πολλές άγιες μορφές τής Βίβλου. Γι αυτό τιμήθηκε και ανυψώθηκε από τόν Κύριο και αξιώθηκε να είναι από τούς πρώτους και κορυφαίους μαθητές του.

                Αυτήν τήν ταπείνωση ας μιμούμαστε και εμείς, για να φέρουμε επάξια τό όνομα τού χριστιανού. Και αν δεν τήν έχουμε, ας τήν επιζητήσουμε με πολλή πίστη από τόν Θεό μας, ο οποίος προσφέρει πάντοτε απλόχερα τίς πλούσιες δωρεές του στούς ανθρώπους, χωρίς να περιφρονεί κανέναν. Άλλωστε και αυτό είναι ένδειξη ταπεινώσεως, το να γνωρίζουμε δηλαδή από ποιόν πηγάζει η χάρη τής ταπεινώσεως, δηλαδή από τόν Κύριο και Θεό, ο οποίος διακηρύσσει: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών».
Αρχιμ. Π.Κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: