Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου
Α' Κορινθίους ΙΣΤ', 13 – 24
Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἔχει λεχθεῖ καὶ εἶναι βεβαίως ἀλήθεια ὅτι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἦταν ἕνα ἡφαίστειο ἀγάπης. Ἀγάπης γιὰ τὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀγάπης ποὺ ἡ λάβα τῆς θέρμαινε τὰ πάντα, μὰ περισσότερο κάλυπτε τοὺς ἐν Χριστῷ συνεργάτες του.
Αὐτὸ βλέπουμε καὶ στὸ κλείσιμο τοῦ ΙΣΤ' κεφαλαίου τῆς Ἃ' πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολῆς. Καὶ αὐτὲς ἀκριβῶς οἱ τελικὲς προτροπὲς καὶ οἱ χαιρετισμοί, συγκινοῦν τὸν πιστὸ ποὺ μελετᾶ τὰ θεόπνευστα αὐτὰ κείμενα.
Ἂς προσεγγίσουμε γιὰ λίγο τὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ ἀγάπη ποὺ ἀποτυπώνεται τόσο ἐναργὼς μέσα στὸ ἱερὸ κείμενο.
Κατ' ἀρχὴν βλέπουμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος σημειώνει στοὺς ἀποδέκτες τῆς Ἐπιστολῆς του ὅτι τοὺς συνεργάτες του, ὄφειλαν οἱ πιστοὶ νὰ τοὺς ἐκτιμοῦν καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἀξία τους. Καὶ ναὶ μὲν στὴν προκειμένη περίπτωση ἀναφέρεται τόσο ἡ εὐλογημένη οἰκογένεια τοῦ Στεφανά, ποὺ τὰ μέλη τῆς ὑπῆρξαν ὁ πρῶτος καρπὸς τοῦ κηρύγματος στὴν Ἀχαΐα, καὶ ἔδειξαν τόσο ζῆλο ὥστε ἀφιέρωσαν τὸν ἑαυτό τους στὴν ὑπηρεσία τῶν πιστῶν, ἀλλὰ κάνει καὶ εἰδικὴ ἀναφορὰ καὶ στὰ ἀγαπητὰ πρόσωπα τῶν Φουρτουνάτου καὶ Ἀχαϊκοῦ. Στὰ πρόσωπα αὐτὰ ποὺ ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει, ἀναπλήρωσαν τὸ κενό της παρουσίας τῶν Κορινθίων. Τὸ ἴδιο φυσικὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Ἀκύλα καὶ τὴν Πρίσκιλλα. Τὸ εὐλογημένο αὐτὸ χριστιανικὸ ζευγάρι γιὰ τὸ ὁποῖο τόσα θαυμαστὰ ἔχουν γράψει οἱ πατέρες καὶ οἱ ἑρμηνευτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ποὺ τόσο...
συνέδραμαν τὸν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν. Ἦταν οἱ συνεργάτες ποὺ εἶχαν μετατρέψει τὸ σπίτι τους σὲ «κατ' οἶκον Ἐκκλησίαν»!
Ἑπόμενο ἦταν λοιπόν, μὲ τέτοιους συνεργάτες ὁ Ἀπόστολος νὰ συγκινεῖται καὶ νὰ εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ γιὰ τὰ πρόσωπα ποὺ βρίσκονταν πάντοτε δίπλα του, ἀρωγοὶ στὸ κήρυγμα τῶν ἐθνῶν.
Σπουδαῖο δίδαγμα αὐτὸ γιὰ ὅλους μας ἀγαπητοί. Δίδαγμα ποὺ μᾶς κάνει νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς ἐντελῶς μόνοι μας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε πρόοδο στὴν ἐργασία μας καὶ στὴν ἀποστολή μας. Πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν αὐτὴ ἡ ἀποστολὴ σχετίζεται μὲ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μὲ ἔργα ἀγάπης.
Πράγματι, ἐὰν δεῖ κανεὶς προσεκτικότερα τὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου, θὰ διαπιστώσει πολὺ εὔκολα ὅτι κάτω ἀπὸ τὶς συστάσεις καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τῶν συνεργατῶν, κρύβεται μεγάλη ταπείνωση, ποὺ ἐκφράζεται μὲ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ σύσταση καὶ τὴν προβολὴ τῶν συνεργατῶν του.
Εἶπε κάποιος, βαθὺς μελετητὴς τῆς προσωπικότητας τοῦ Παύλου, ὅτι μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα αὐτά, ὁ Ἀπόστολος, συνειδητὰ ταπεινώνει τὸν ἑαυτό του καὶ ὑψώνει τοὺς ἀγαπημένους τοῦ συνεργάτες, «τοὺς συνεργοὺς ἐν Χριστῷ». Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια, διότι χωρὶς αὐτούς, ἑπόμενο ἦταν, νὰ ἀντιμετώπιζε περισσότερους κόπους καὶ μεγαλύτερους πειρασμοὺς καὶ ἴσως μικρότερη ἐπιτυχία στὸ ἀποστολικό του ἔργο.
Τουλάχιστον, ὅσοι βρίσκονται σὲ τέτοιες θέσεις, μέσα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ πράγματα διαπιστώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Μπορεῖ ὁ ἄλλος νὰ εἶναι ὄντως χαρισματοῦχος, νὰ διαθέτει ἀκόμα καὶ ἡγετικὰ προσόντα. Τί νὰ τὸ κάνει ὅμως ἐὰν ἀδυνατεῖ νὰ ἔχει τὴ σωστὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄμεσους συνεργάτες του; Τί νὰ κάνω ἀδελφέ μου τὰ χαρίσματά σου, ὅταν δὲν γνωρίζεις τὴν «τέχνη τῆς συνεργασίας»; Ὅταν δήλ. νομίζεις ὅτι μόνο ἐσὺ εἶσαι ποὺ γνωρίζεις τὰ πάντα καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὀφείλουν νὰ ὑποτάσσονται στὴ δική σου γνώμη;...
Νὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι πρόκειται περὶ προβληματικῶν προσωπικοτήτων; Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς, τὰ ἴδια τὰ πράγματα τὸ ἀποδεικνύουν. Καὶ βλέπει κανεὶς πόσα ἔργα καὶ πόσοι ἀγῶνες θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν αἴσιον πέρας, ἀλλὰ δυστυχῶς ἀνατρέπονται, ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν καταραμένη αὐτὴ νοοτροπία καὶ τὴν «ἀσθένειά» της μὴ συνεργασίας.
Νὰ ἀγγίξουμε τώρα καὶ τὸν εὐαίσθητο τομέα τῆς συνεργασίας καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας;
Δυστυχῶς, ἐδῶ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει ἡ ὑποδειγματικὴ αὐτὴ ἀρετή, παντοῦ καὶ πάντοτε, κάποιες φορές, γιὰ νὰ φανεῖ βεβαίως καὶ ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, τὰ πράγματα ἀποδεικνύουν ὅτι δυστυχῶς τὰ ἀξιώματα δὲν ἐπιτρέπουν πάντοτε νὰ λειτουργεῖ καὶ ἡ ἀναγκαία εὐαισθησία ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπαραίτητη συνεργασία προϊσταμένων καὶ ὑφισταμένων. Καὶ ἐδῶ τὰ πράγματα γίνονται ἀκόμα πιὸ τραγικά, ὅταν διαπιστώνεται ὅτι ἀπουσιάζει ἡ βάση καὶ τὸ ἐπιστέγασμα τῶν ἀρετῶν, δήλ. ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη.
Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, εἶναι τόσο ἀποκαλυπτικὸς καὶ ρεαλιστικὸς καὶ στὴν παράγραφο αὐτὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Η Γ' Καθολικὴ Ἐπιστολὴ θὰ πρέπει νὰ μελετηθεῖ ἀπὸ ὅλους καὶ μὲ πολλὴ προσοχὴ ὥστε νὰ βγοῦν τὰ ἀνάλογα διδάγματα καὶ συμπεράσματα.
Ναί. Ὁ προϊστάμενος, εἴτε στὴν πολιτεία, εἴτε στὸν χῶρο ἐργασίας, εἴτε ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νὰ εἶναι ἐλεύθερη προσωπικότητα. Νὰ μὴν εἶναι δέσμιος σὲ συμπλέγματα κατωτερότητας καὶ φυσικά, νὰ μὴν ἐπηρεάζεται ἀπὸ «τὴν αὐλὴ» (ἐὰν καὶ ὅπου αὐτή, κακῶς μέν, ὑπάρχει). Νὰ προσέχει ὅσο ὀ,τιδήποτε ἄλλο τὰ «ἀγκάθια καὶ τριβόλια» αὐτὰ καὶ νὰ χαίρεται ὅταν ἀναγνωρίζει πὼς οἱ συνεργάτες τοῦ διαθέτουν χαρίσματα. Νὰ δοξάζει δὲ τὸν Θεὸ ὅταν διαπιστώνει σ' αὐτοὺς χαρίσματα ποὺ ὁ ἴδιος δὲν διαθέτει. Κυρίως δὲ νὰ φυγαδεύει ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ τὸν κακὸ δαίμονα τῆς προκαταλήψεως.
Οἴκοθεν δὲ νοεῖται ὅτι καὶ οἱ συνεργάτες θὰ πρέπει νὰ βρίσκονται σὲ καθαρὰ ἀποστολικὰ ἐπίπεδα ἤθους, ταπεινώσεως, ἀγάπης κτλ.
Ὁπωσδήποτε τὰ θεόπνευστα αὐτὰ κείμενα, προβάλλονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς παραδείγματα γιὰ νὰ βροῦν μιμητές. Καὶ φυσικὸ εἶναι σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ τόπο νὰ βρίσκονται οἱ ὡραῖες ψυχὲς μὲ αἰσθήματα ἀγάπης καὶ εὐγένειας ποὺ τὸ νιώθουν ὡς ἀνάγκη καὶ ὑποχρέωση νὰ διακονήσουν τὴν Ἐκκλησία μας. Νὰ διακονήσουν στὰ ἔργα εὐποιίας καὶ προσφορᾶς πρὸς τὸν ἀδελφό.
Ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου εἶναι νὰ ἐκτιμοῦμε τὰ πρόσωπα αὐτὰ καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀξία τους, τὸν πόνο τους, τὴ θυσία τους καὶ τὴν ἀνιδιοτελῆ προσφορά τους.
Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, φίλοι μου, δὲν εἶναι εὔκολο. Γι' αὐτὸ καὶ ἔχουμε ἀνάγκη τὴ συνδρομὴ ὁ ἕνας του ἄλλου. Δὲ θὰ παύσουν βεβαίως νὰ ὑφίστανται καὶ οἱ ἐπιλήσμονες... Τοῦτο ὅμως δὲν ἔχει καμία ἀπολύτως σημασία.
Δίπλα στοὺς πρωτοπόρους στὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, πάντοτε θὰ βρίσκονται καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δίνουν τὴ ζωὴ τοὺς ἐν ὑπακοὴ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας πάντοτε κατὰ νοῦ τὸ Δαυϊτικὸ λόγο: «Διὰ τοὺς λόγους τῶν χειλέων σου ἐγὼ ἐφύλαξα ὁδοὺς σκληρᾶς...» (Ψὰλμ ΙΣΤ΄4).
Καὶ πάντοτε οἱ μεγάλοι καὶ γνήσιοι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων θὰ σκέπουν καὶ θὰ καλύπτουν τὸν πόνο καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν συνεργατῶν τους, ἀναδεικνύοντας ταυτοχρόνως μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ τὰ χαρίσματα καὶ τὴν προσφορά τους.
Δὲ θὰ πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει ὅτι ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τὴν ἀνάγκη τῆς ὄμορφης καὶ εὐλογημένης συνεργασίας (ἀφοῦ, θέλοντας καὶ μή, οὕτως ἢ ἄλλως ἡ πολυπολιτισμικὴ κοινωνία, εἶναι πλέον μία πραγματικότητα). Πολὺ ὅμως περισσότερο αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ Εὐαγγελικὸ τρόπο ζωῆς, θὰ πρέπει νὰ τὴν ἐννοοῦν οἱ πιστοὶ καὶ μάλιστα αὐτοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἐξαρτᾶται ἡ χάρις τῆς συνεργασίας καὶ τῆς προκοπῆς τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου.
Ἀμήν.
Ἀρχιμανδρίτης Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: ioil.konitsa@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου