Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΕΝΖΙΝΗ


ΚΑΙ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!

Συντάχθηκε απο τον/την ypsistos Στις .
 venzini 76
Μπορεί να μην έχουμε-προς το παρον θέλουμε να ελπίζουμε- ελληνικά αυτοκίνητα και να αναγκαζόμαστε να μετακινούμαστε με τα προιόντα των Γερμαναράδων που είναι και καλόγουστα τα άτιμα, τουλάχιστον να μην τους δίνουμε και τα χρήματα μας σε βενζίνη...
υπάρχουν και ελληνικών συμφερόντων εταιρείες ρε παιδια!!! 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Aegean Oil. Πρόκειται για ελληνική εταιρεία, συμφερόντων Δ. Μελισσανίδη, η οποία δραστηριοποιείται στον κλάδο της εμπορίας πετρελαιοειδών και πρόσφατα έχει εισέλθει και στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής από φυσικό αέριο (Aegean Power).www.aegeanoil.gr
ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΕΚΟ ΑΒΕΕ. Το 1982, μετά την απόφαση της EXΧON να εγκαταλείψει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες στην Ελλάδα, εκδηλώνεται ενδιαφέρον από την πλευρά του Ελληνικού Δημοσίου για την αγορά του πακέτου των μετοχών της ESSO. Η ESSO μετονομάζεται σε ΕΚΟ, υπάγεται στη ΔΕΠ και λειτουργεί πλέον ως επιχείρηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ακολουθεί συνεχή ανοδική πορεία στην πετρελαϊκή και πετροχημική αγορά της χώρας. Σήμερα δραστηριοποιείται στην αποθήκευση και διακίνηση υγρών καυσίμων, λιπαντικά υψηλής τεχνολογίας και διαθέτει εκτεταμένο δίκτυο πρατηρίων υγρών καυσίμων με σχεδόν 1200 πρατήρια σε όλη την Ελλάδα.www.eko.gr
ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Jet Oil – Mamidoil. Eλληνική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1969 από τους Κυριάκο, Γιώργο και Νίκο Μαμιδάκη. Δραστηριοποιείται στον κλάδο της αποθήκευσης, διακίνησης και εμπορίας πετρελαιοειδών στην εγχώρια αγορά και στην ευρύτερη αγορά των Βαλκανίων και διαθέτει δίκτυο 600 πρατηρίων. www.jetoil.gr
ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ETEKA. Eλληνική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1983, με αντικείμενο τον εφοδιασμό πλοίων όλων των κατηγοριών στα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας. Σύντομα επεκτάθηκε και στον τομέα των οδικών μεταφορών με 250 πρατήρια καυσίμων σε όλη την Ελλάδα, πετρέλαιο θέρμανσης και πλήρη σειρά λιπαντικών. www.eteka.com.gr
ΞΕΝΗ
BP (British Petroleum), πολυεθνική εταιρεία βρετανικών συμφερόντων (η μεγαλύτερη του Η. Βασιλείου) και αμφιλεγόμενη δραστηριότητα ανά τον κόσμο (βλ. πρόσφατο ατύχημα στον Κόλπο του Μεξικού, καταπίεση εργαζομένων και κοινωνικών ομάδων) ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΠΡΙΝ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ! www.bp.com
ΞΕΝΗ
Shell (Royal Dutch Shell), πολυεθνική εταιρεία βρετανο-ολλανδικών συμφερόντων, με δραστηριότητα στην εξόρυξη και εμπορία πετρελαίου και φυσικού αερίου. Έχει δεχθεί πλήθος καταγγελιών για περιβαλλοντικές παραβάσεις και ανάμειξη στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις πολλών κρατών (βλ. συγκρούσεις στη Νιγηρία). Το 2009 ανακυρήχθηκε ως η μεγαλύτερη πολυεθνική παγκοσμίως από το περιοδικό Fortune και η δεύτερη μεγαλύτερη από το Forbes. ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΠΡΙΝ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ! www.shell.com

Επιστολή – σοκ διοικητή της ΔΝ μετά την αποφυλάκιση συμμορίας διακίνησης ναρκωτικών!



Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 29, 2012

Αυτό είναι το καυτό ερώτημα του τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών Ρόδου που με δημόσια επιστολή εκφράζεται από το διοικητή του Γιώργο Φραγκουλάνδη.

Τελευταία αφορμή η αποφυλάκιση 17 ατόμων που κατηγορούνται για διακίνηση ηρωίνης στη περιοχή μας από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Ρόδου. Η επιστολή που παρουσιάζει το VERENA απευθύνεται κυρίως προς τους πολίτες οι οποίοι πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια, ποιοι πιάνουν τους εμπόρους ναρκωτικών και ποιοι τους αφήνουν.

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Εκ μέρους του υπογράφοντα και όλου του προσωπικού, του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών Ρόδου, σας παραθέτουμε τα ακόλουθα:

1. Παραφράζοντας τον Πλάτωνα, «η πιο πικρή απογοήτευση που νιώθεις είναι όταν προσφέρεις καλό στην κοινωνία και σου την ανταποδίδουν με αδικία, αδιαφορία και αχαριστία».

2. Με μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση, λάβαμε γνώση, πριν λίγες ημέρες, της απόφασης του Συμβουλίου Πλημ/κων Ρόδου, που αποφυλάκισε, πριν δικαστούν ενώπιον του ακροατήριου, 17 άτομα, ημεδαπούς και αλλοδαπούς (υπηκόους Αλβανίας), οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί (Φεβρουάριος 2011) και κριθεί ως προσωρινά κρατούμενοι, για εγκληματική οργάνωση, που δραστηριοποιούνταν, κατ΄ επανάληψη και κατά συνήθεια, στην εμπορία ναρκωτικών ουσιών, κυρίως ΗΡΩΙΝΗΣ.

3. Θυμίζουμε, για όσους ξέχασαν ή δεν ανάγνωσαν σωστά, ότι η συγκεκριμένη δικογραφία, που σχηματίστηκε, από το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών Ρόδου, αποτελούνταν, από περίπου, τέσσερις χιλιάδες (4.000) σελίδες, οι οποίες, περιέγραφαν ανάγλυφα, την εγκληματική δραστηριότητα ( εμπορία ηρωίνης ), των αποφυλακισθέντων, πλέον, κατηγορουμένων. Επιπλέον, στην δικογραφία, περιλαμβάνονται και 25 καταθέσεις άλλων κατηγορουμένων, που κατονομάζουν τους αποφυλακισθέντες, ως εμπόρους ναρκωτικών.

4. Διαβάσαμε, στο σκεπτικό της απόφασης του Συμβουλίου Πλημ/κων Ρόδου, ότι οι ανωτέρω κατηγορούμενοι, αποφυλακίζονται, παρόλο την αντίθετη γνώμη-πρόταση, της κυρίας Αντεισαγγέλεως Πλημ/κων Ρόδου, διότι κρίθηκαν τοξικομανείς και διότι, δεν συντρέχουν εξαιρετικές περιπτώσεις, για να παραταθεί η προσωρινή κράτηση, πέραν του έτους.

5. Αναρωτιόμαστε, ποιες ήταν εκείνες, οι εξαιρετικές περιπτώσεις, που συνέτρεχαν και παράτειναν, την προσωρινή κράτηση, έως και 18 μήνες, των κατηγορουμένων ( σε άλλη υπόθεση ναρκωτικών-περίπτωση Κάλυμνος-Κως), που καταδικάστηκαν, (15 από 39 κατηγορουμένους), σε ισόβια κάθειρξη, από το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου, το Μάιο του 2011. Όσο για το αν, οι κατηγορούμενοι είναι τοξικομανείς ή έμποροι ναρκωτικών, επιτρέψτε μας, αυτό να το γνωρίζουμε, καλύτερα από τον καθένα, εμείς που υπηρετούμε στο Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών και βιώνουμε καθημερινά το πρόβλημα, της εμπορίας ψυχοτρόπων ουσιών. Θυμίζουμε και πάλι ότι, εκτός από εμάς, στοιχειοθετούν, το αδίκημα της εμπορίας ναρκωτικών, που διέπρατταν οι ανωτέρω αποφυλακισθέντες κατηγορούμενοι και αυτές οι λιγοστές 4.000 σελίδες, δικογραφίας. Επιπλέον, σας γνωρίζουμε ότι η τοξικομανία ατόμου, δεν αποδεικνύεται με απλά έγγραφα του δημόσιου νοσοκομείου της Ρόδου ή του Ο.ΚΑ.ΝΑ., που όταν τα αναγινώσκουμε, μας θυμίζουν, γνωματεύσεις ιατρών, που περιγράφουν ένα απλό κρυολόγημα. Ο Νόμος 3459/2006, καθορίζει αυστηρές προϋποθέσεις, για την ύπαρξη τοξικομανίας, που οι Υπηρεσίες της Ρόδου, δεν τις πληρούν. Εκτός και αν γίνονται αναλύσεις αίματος και ούρων ή υπάρχουν ειδικοί ψυχιατρικοί πραγματογνώμονες, στη Ρόδο και δεν το γνωρίζουμε. Ή εκτός και αν υπάρχουν μόνο τοξικομανείς και μόνο έμποροι ναρκωτικών και έχει εκλείψει αυτό, το «σπάνιο φαινόμενο» του εμπόρου-χρήστη ναρκωτικών.

6. Επιπρόσθετα, σας γνωρίζουμε ότι πριν από λίγους μήνες, για την ίδια ως άνω αναφερόμενη υπόθεση, αποφυλακίστηκαν, με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημ/κων Ρόδου, άλλοι δυο κατηγορούμενοι. Στο σκεπτικό της τότε απόφασης του Συμβουλίου, για τον ένα εκ των κατηγορουμένων, αναφερόταν ότι δεν υπάρχει, αμετάκλητη σε βάρος του καταδικαστική απόφαση, παραβλέποντας το ποινικό του μητρώο, που ανέφερε το αντίθετο (ότι υπάρχει αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση).

7. Λένε, ότι ο καλύτερος κριτής είναι η ίδια η κοινωνία. Συγκεκριμένα, η κοινωνία της Ρόδου, εδώ και πολλά χρόνια, κατήγγελλε, καθημερινά στις διωκτικές και δικαστικές αρχές, όλους τους ανωτέρω κατηγορουμένους, που αποφυλακιστήκαν, ως εμπόρους ναρκωτικών, που σκόρπιζαν το θάνατο. Για αυτό και το Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2010 και περατώθηκε τον Φεβρουάριο του 2011, προκειμένου να τους συλλάβει και να τους παραπέμψει στη δικαιοσύνη, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΟΥΝ, ως προσωρινά κρατούμενοι. Τους συλλάβαμε, τους παραπέμψαμε, αλλά τελικά θα δικαστούν, ως προσωρινά ελεύθεροι.

8. Σίγουρα δεν είμαστε εμείς αυτοί, που θα υποδείξουμε στην δικαιοσύνη, πως θα επιτελέσει το έργο της, αλλά είμαστε μέρος της κοινωνίας και για αυτό όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε.

9. Η πρόληψη και η καταπολέμηση, του προβλήματος των ναρκωτικών, που μαστίζει έντονα, την κοινωνία της Ρόδου, δεν είναι μόνο ευθύνη της Δίωξης Ναρκωτικών και της Αστυνομίας γενικότερα. Είναι ευθύνη ΟΛΩΝ ΜΑΣ και κυρίως αυτών που έχουν και ασκούν εξουσία. Είναι ευθύνη, του ιερέα, του εκπαιδευτικού, του δημάρχου, του νομάρχη, των πολιτικών-βουλευτών, των δικηγόρων, των γονέων, των δικαστικών λειτουργών και του καθενός πολίτη. Μάλιστα, ειδικά στον τομέα πρόληψης, η Αστυνομία φέρει την μικρότερη ευθύνη, αφού έχει εκπαιδευτεί και εξειδικευτεί, από την ίδια την πολιτεία, κυρίως στην καταστολή, του συγκεκριμένου αδικήματος.

10. Οι Αστυνομικοί, σας θυμίζουμε ότι, δεν είμαστε «ρομποκοπ», δεν είμαστε αναλώσιμες μηχανές. Είμαστε και εμείς άνθρωποι, με συναισθήματα, με συγκεκριμένα όρια ψυχικής και σωματικής αντοχής. Βρισκόμαστε, καθημερινά στην πρώτη γραμμή, για την καταπολέμηση του εγκλήματος, με κίνδυνο της ίδιας μας, της ζωής. Το έγκλημα, γίνεται ολοένα και πιο σύγχρονο, περίπλοκο και επικίνδυνο. Και η πολιτεία, αντί να θεσπίζει νόμους, που να διευκολύνουν, το έργο των διωκτικών αρχών, καταρτίζει νόμους-τροχοπέδη, στην καταπολέμηση του εγκλήματος. Συγκεκριμένα, ψηφίζει νόμους, για πρόωρες αποφυλακίσεις και για την ισχυρότερη προάσπιση, των ολοένα και περισσότερων δικαιωμάτων των κατηγορουμένων.

11. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στη Ρόδο, είχαμε τέσσερις θανάτους, από ναρκωτικά. Ευχόμαστε βέβαια και ελπίζουμε, να μην υπάρξουν άλλοι, αλλά αν υπάρξουν, υπόλογοι δεν θα είναι μόνο οι τοξικομανείς-έμποροι. Θα είναι και οι έχοντες και κατέχοντες την εξουσία, να αποφασίζουν.

Υ.Γ. 1: Παρακαλούνται όσοι πολίτες, θέλουν, από τώρα και στο εξής, να προβαίνουν, σε καταγγελίες, για θέματα ναρκωτικών, που εμπλέκονται οι ανωτέρω αποφυλακισθέντες κατηγορούμενοι, να απευθύνονται αποκλειστικά, σε αυτούς που τους αποφυλάκισαν.

Υ.Γ. 2: Όσοι, από τους ανωτέρω, αποφυλακισθέντες ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΕΙΣ κατηγορουμένους, επιθυμούν συμπαράσταση και συμβουλές, προκειμένου να αποθεραπευτούν, μπορούν να προσέλθουν στο Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών Ρόδου, για άμεσα αποτελέσματα.

Ρόδος, 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο Διοικητής του Τμήματος Δίωξης Ναρκωτικών Ρόδου

ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΝΔΗΣ Γεώργιος

Αστυνόμος Β΄


Σχόλιο

Άλλος ένας άξιος Έλληνας που τιμά την στολή και το λειτούργημά του τα λέει έξω από τα δόντια για το καθεστώς που έχει επιβληθεί...

Δεν θα ισιώσει ποτέ η χώρα αυτή.



tsantiri.gr

Π. Θεόδωρος Ζήσης - Η αξία του σώματος στον Χριστιανισμό (Βίντεο)






Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης - Πνευματικά Σχόλια στο κήρυγμα της Κυριακής με τον π. Θεόδωρο Ζήση Ομ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Α.Π.Θ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 12 Μαΐου 2012 

Πού μας οδηγούν η νηστεία κι η μετάνοια;


http://synodoiporia.blogspot.com/2011/11/blog-post_8173.html

Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης
Και η νηστεία και η μετάνοια μας οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής από την αμαρτία, στην ψυχική ειρήνη, στην ένωσή μας με το Θεό. Μας εμπνέουν την αίσθηση της αφοσίωσης και της υιοθεσίας, μας δίνουν παρρησία στο Θεό. Υπάρχουν πραγματικά πολλοί και σπουδαίοι λόγοι για να νηστεύουμε και να εξομολογιόμαστε με καρδιακή συντριβή.Θα έχουμε πολύ μεγάλη ανταπόδοση γι’ αυτό το συνειδητό αγώνα μας. Έχουμε πολλοί από μας την αίσθηση της υιικής αγάπης για το Θεό; Τολμούμε με παρρησία και χωρίς έλεγχο ν’ απευθυνθούμε στο δημιουργό μας στον ουρανό και να Τον αποκαλέσουμε «Πατέρα μας»; Μήπως, αντίθετα, δεν μπορεί να βγει τέτοια υιική φωνή από την καρδιά μας, επειδή αυτή έχει νεκρωθεί από τις εγκόσμιες ματαιότητες, από την προσκόλληση στ’ αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου; Μήπως κρατούμε τον ουράνιο Πατέρα μας μακριά από την καρδιά μας; Μήπως είναι ένας τιμωρός, ένας εκδικητικός Θεός αυτός που έχουμε φτιάξει μέσα μας, επειδή απομακρυνθήκαμε από κοντά Του «εις χώραν μακράν»;
Μάλιστα! Με τις αμαρτίες μας είμαστε όλοι άξιοι της δίκαιης οργής Του, της τιμωρίας Του. Πρέπει να θαυμάζουμε τη μεγάλη μακροθυμία και την υπομονή που μας δείχνει και δε μας αντιμετωπίζει σαν την άκαρπη συκιά. Ας βιαστούμε, ας κάνουμε γρήγορα για να Τον εξευμενίσουμε με τη μετάνοιά μας, με τα δάκρυά μας. Ας σκάψουμε βαθιά μέσα μας, να εξετάσουμε την καρδιά μας με αυστηρότητα. Κι όταν διαπιστώσουμε πως υπάρχει πλήθος αμαρτιών που την απομακρύνει από τη θεία χάρη, τότε θα ομολογήσουμε πως πνευματικά είμαστε νεκροί.
(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, «Η εν Χριστώ ζωή μου», τ. Α΄)
πηγή: Θησααυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Το πάθος της φιλαυτίας καὶ η θεραπεία του


http://aktines.blogspot.com/2011/12/blog-post_5409.html


Τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας καὶ ἡ θεραπεία του
Φιλαυτία εἶναι ἡ ὑπερβολικὴ ἀγάπη  ποὺ τρέφουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας.  Φοβόμαστε μὴν πάθουμε κάποιο  κακό, μὴν ἐκτεθοῦμε σὲ κάποιον κίνδυνο! Θέλουμε νὰ τὰ ἔχουμε ὅλα δικά μας, νὰ μὴ μᾶς λείπει ἀπολύτως τίποτε! Θέλουμε τὰ πάντα νὰ γίνονται γιὰ τὴ δική μας διευκόλυνση!
Κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἡ φιλαυτία εἶναι ἡ μητέρα τῶν παθῶν, ἀπὸ  τὴν ὁποία γεννήθηκαν καὶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη. Ὁ ἅγιος Θεὸς δὲν μᾶς ἔπλασε μὲ πάθη. Μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα» καὶ «καθ’ ὁμοίωσίν» του. Μὲ τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας ἁμαρτήσαμε! Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ μετανοήσουμε γιὰ τὴν παρακοή μας,  θελήσαμε μὲ νοσηρὸ τρόπο νὰ προστατεύσουμε τὸν ἑαυτό μας. Ἔτσι δημιουργήθηκε τὸ πρῶτο πάθος, τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας, ποὺ μοιάζει μὲ μεγάλο κορμὸ δένδρου ἀπὸ τὸν ὁποῖο ξεπετάγονται σὰν λαίμαργα βλαστάρια καὶ ἄλλα πάθη.

Ὁ φίλαυτος ζεῖ ἐγωκεντρικά. Ἐπιθυμεῖ οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα νὰ περιστρέφονται γύρω ἀπὸ αὐτόν. Ἂν εἶναι δυνατὸν ἀκόμη καὶ ὁ Θεός. Ἀκόμη καὶ ὅταν προσεύχεται, δὲν προσεύχεται στὸν Θεὸ ἀλλὰ στὸν ἑαυτό του, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Νὰ θυμηθοῦμε τὴν προσευχὴ τοῦ Φαρισαίου. «Σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο» (Λουκ. ιη΄ 11).
Ἐπίσης ὁ φίλαυτος εἶναι ἀτομιστής. Προκρίνει πάντοτε τὸ δικό του συμφέρον, τὴ δική του ἄνεση, τὴ δική του καλοπέραση. Δὲν ξέρει νὰ κάμνει θυσίες γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἀξιώνει οἱ ἄλλοι νὰ γίνονται θυσία γι’ αὐτόν.
Ἀκόμη ὁ φίλαυτος ἔχει πολὺ  μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Καλλιεργεῖ αἴσθημα ὑπεροχῆς ὅτι εἶναι καλύτερος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους. Θέλει σὲ κάθε δραστηριότητα νὰ γίνεται τὸ δικό του θέλημα, νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ κυρίαρχος. Δὲν ἀνέχεται νὰ τὸν ἀμφισβητοῦν οἱ ἄλλοι. Ἂν κάποιος τολμήσει νὰ τοῦ κάνει παρατήρηση, ἐνοχλεῖται καὶ ὑπεραμύνεται ὅτι εἶναι σὲ ὅλα σωστός.
Τέλος ὁ φίλαυτος ἀποξενώνεται κι ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ κόσμος νὰ χαλάει γύρω του, δὲν ἁπλώνει τὸ χέρι τουνὰ βοηθήσει. Φοβερὸ πάθος ἡ φιλαυτία!  Πέτρα τὴν κάνει τὴν καρδιά. Χωρίζει τὸν  ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν χωρίζει καὶ  ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του.
Ἀπὸ τὰ παραπάνω ἐννοοῦμε ὅτι ἡ φιλαυτία εἶναι ἀσθένεια πολὺ βαριὰ καὶ δυσθεράπευτη. Εἶναι ὁ γίγαντας τῶν  παθῶν. Μοιάζει μὲ ἐπιθετικό, καθολικὸ  καρκίνο ποὺ ἁπλώνει παντοῦ τὰ πλοκάμια του! Παραμορφώνει τόσο πολὺ τὸ  κάλλος τῆς ψυχῆς, ποὺ τὴν κάνει τελείως  ἀγνώριστη! Ξεκινάει ὡς ἀγάπη καὶ ἐξελίσσεται ὡς ἔχθρα τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὁ φίλαυτος καταστρέφει μόνος του τὸν ἑαυτό του.
Πῶς ὅμως θεραπεύεται τὸ ὀλέθριο πάθος τῆς φιλαυτίας; Δὲν θεραπεύεται εὔκολα, διότι ἔχει πολὺ βαθιὲς ρίζες. Καλούμαστε νὰ νεκρώνουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, ποὺ ὑπάρχει μέσα μας μαζὶ μὲ τὰ θελήματα καὶ τὶς κακὲς ἐπιθυμίες του.
Νὰ μὴν τοῦ κάμνουμε τὰ θελήματα, ἀλλὰ τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπ’ ὅσα μᾶς ζητάει. Νὰ καλλιεργοῦμε τὴ θεμελιώδη ἀρετὴ τῆς αὐταπαρνήσεως, ποὺ εἶναι ἡ παντελὴς λήθη τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Νὰ  βλέπουμε τὴν ἔνδεια καὶ τὴν ἀδυναμία μας καὶ νὰ ταπεινώνουμε τὸν λογισμό μας  λέγοντας: Ποιὸς εἶμαι ἐγώ, Κύριε, καὶ ποιὸς μὲ λογαριάζει;
Ἐπίσης, γιὰ νὰ ὑπερνικήσουμε τὴ φιλαυτία μας, χρειάζεται νὰ κόβουμε τὸ θέλημά μας, νὰ παραιτούμεθα ἀπὸ τὴ δική μας προτίμηση. «Αὐταπάρνησίς ἐστιν...  ἡ τῶν θελημάτων ἑαυτοῦ ἀναχώρησις»,  παρατηρεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος (ΕΠΕ 8,  214). Νὰ καλλιεργοῦμε φρόνημα τελωνικὸ ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ὅ,τι καλὸ ἔχουμε, νὰ τὸ ἀποδίδουμε στὴ Χάρη τοῦ  Θεοῦ. «Οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α΄ Κορ. ιε΄ 10). Νὰ μὴ  στενοχωρούμαστε ὅταν δὲν μᾶς ἀναγνωρίζουν οἱ ἄλλοι. Ἂν θέλουν νὰ μᾶς ἀναγνωρίσουν, ἂς μᾶς ἀναγνωρίσουν.
Ἂν δὲν θέλουν νὰ μᾶς ἀναγνωρίσουν, ἂς μὴ μᾶς ἀναγνωρίσουν. Ἐμᾶς νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ ἂν μᾶς ἀναγνωρίζει ὁ Θεός, πῶς θὰ βροῦμε ἔλεος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίσης τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας πολεμεῖται μὲ τὴν ἀγάπη. «Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 5). Δὲν θὰ προκρίνουμε τὸ δικό μας συμφέρον ἀλλὰ τὸ  συμφέρον τῶν πολλῶν. Ὄχι αὐτὸ ποὺ  ἐξυπηρετεῖ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ σύνολο. Ἡ καρδιά μας νὰ χτυπάει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας. Νὰ μάθουμε νὰ  δινόμαστε στοὺς ἄλλους. Νὰ εἴμαστε διάκονοι καὶ ὑπηρέτες τῶν ἄλλων κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Κύριος ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του. Κι ἐμεῖς νὰ ἐξυπηρετοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας μὲ κάθε ταπείνωση.
Κι ἀκόμη χρειάζεται νὰ ἔχουμε πλατιὰ καρδιὰ ποὺ ὅλους θὰ τοὺς χωράει. Νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς φίλους μας καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς, γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Νὰ τοὺς ἔχουμε ὅλους στὴν καρδιά μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος βρισκόταν φυλακισμένος στὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης καὶ ἔγραφε στοὺς Φιλιππησίους: «Καθώς ἐστι δίκαιον ἐμοὶ τοῦτο φρονεῖν ὑπὲρ πάντων ὑμῶν διὰ τὸ ἔχειν με ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμᾶς...» (Φιλιπ. α΄ 7). Τοὺς εἶχε ὅλους μέσα στὴν καρδιά του, κι ἂς βρισκόταν τοπικὰ πολὺ μακριά τους. Τὸ ἴδιο νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Νὰ δείχνουμε θυσιαστικὴ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἡ ἀγάπη ποὺ δείχνουμε στοὺς συνανθρώπους μας ἐπιστρέφει σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους. Εὐεργετώντας τοὺς ἄλλους, ὠφελοῦμε στὴν οὐσία τὸν ἑαυτό μας. Δείχνοντας ἀληθινὴ ἀγάπη στοὺς ἄλλους, ἀγαποῦμε ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό μας.
Τὸ βαθύρριζο πάθος τῆς φιλαυτίας μόνο μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ τὸ νεκρώσουμε. Ἀλλὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅλα εἶναι κατορθωτά. Ἂς ζητοῦμε λοιπὸν τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς φιλαυτίας καὶ νὰ μᾶς βγάλει στὸ ξέφωτο τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας.
«Ο ΣΩΤΗΡ»15-11-2011

Αγώνας για την οικονομία ή "οικονομία" του αγώνα για την σωτηρία;


Η πίστη ως ατέλεστη τελειότητα – Νικολάι Μπερντιάεφ

Κατηγορίες: Άρθρα   Δευτέρα, 12 Δεκεμβρίου, 2011
Ο «Οικονομισμός» στον σύγχρονο κόσμο

Η εποχή μας είναι διαποτισμένη από τον οικονομισμό. Σφραγίζει το καθετί, καταπιέζει την ανώτερη ζωή. Ποτέ ως τα σήμερα ο άνθρωπος δεν είχε νιώσει τόσο τη σημασία της οικονομίας στη ζωή του, ούτε είχε συνείδηση του πόσο εξαρτάται από αυτήν. Ποτέ η παραγωγικότητα δεν είχε υπερεγκωμιασθεί, ούτε είχε μετατραπεί σε σκοπό αυτή καθ’ αυτή. Δεν είναι τυχαίο που η θεωρία του οικονομικού υλισμού θεμελιώθηκε στην εποχή μας. Ανταποκρινόταν απλά στην κατάσταση της ευρωπαϊκής Κοινότητας. Η πνευματική ζωή του ανθρώπου υποτάχθηκε στην υλική. Αυτό το φαινόμενο της πραγματικότητος, εκφράστηκε παθητικά στη σκέψη ως αυτή η υλιστική θεωρία, για την οποία ολόκληρη η πνευματική ζωή δεν είναι παρά εποικοδόμημα της οικονομικής ζωής. Τα «ιδεολογικά εποικοδομήματα», που καταδικάζουν σήμερα υλιστές και σοσιαλιστές, είχαν σημαδέψει την ευγένεια του ανθρώπινου πνεύματος, την απαίτηση μιας ιερής επικύρωσης της ζωής. Αρχίσαμε να τα θέτουμε υπό κατηγορία και να τα ερμηνεύουμε υλιστικά, οπότε η υλική ζωή πήρε τα πρωτεία από την πνευματική. [… ]
Ποτέ μέχρι σήμερα ο τρόμος μπροστά στην ανάγκη, μπροστά στην αβεβαιότητα της ζωής, δεν είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις. Ποτέ μέχρι σήμερα ο άνθρωπος δεν ένιωσε τόσο περισφιγμένος, συντριμμένος από όλες τις μεριές, εγκαταλειμμένος στην αυθαιρεσία της τύχης.
Ο ζυγός του οικονομισμού έχει για αιτία την απώλεια κάθε ιερής επιδοκιμασίας της οικονομική δραστηριότητος. Στην ανθρώπινη ζωή κάτι απόκτησε τρομερή ένταση στον 19ο και 20ο αιώνα. Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Από την αργή εργασία, ο άνθρωπος περνά στην εντατική εργασία, από τον ανέμελο ψυχικό τύπο, στον εντατικό. Δεν βλέπει πουθενά ανοιχτούς, όλα είναι στενά, περιορισμένα.
Ο άνθρωπος νιώθει καταπιεσμένος στη γη. Η αύξηση του πληθυσμού και των αναγκών έδεσαν τον άνθρωπο στην οικονομία. Η είσοδος της μηχανής ήταν μια από τις πιο ριζικές επαναστάσεις της ιστορίας, ταρακούνησε τα αιώνια θεμέλια της ζωής. Ο ρυθμός της ζωής άλλαξε. Ξεκόβει όλο και περισσότερο από τον ρυθμό της φύσης.
Η ζωή γίνεται όλο και λιγότερο φυσική, ο άνθρωπος γνωρίζει τη διάλυση και την δυσαρμονία.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η ανάγκη η οποία καθορίζει τη δύναμη της οικονομίας στην ανθρώπινη ζωή; Είναι η έκφραση μιας μη κοσμικής κατάστασης του κόσμου.
Το οριστικό ξεπέρασμα της ανάγκης, προϋποθέτει την έλευση της κοσμικής αρμονίας, το ξεπέρασμα της υλικής κατάστασης του κόσμου, δηλαδή του μη κοσμικού, του κομματιασμένου, του αλυσοδεμένου.
Η ύπαρξη των νόμων της φύσης, η ζωή του σώματός μας η οποία μας συνδέει με την φυσική ολόκληρου του κόσμου, σημαίνουν ότι η κατάσταση μέσα στην οποία βρίσκονται ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα είναι ατελής, άρρωστη, ελαττωματική. Είναι τρελοί όσοι από σάς σκέφτονται να φθάσουν στον κοινωνικό παράδεισο και στην ευδαιμονία, στην τέλεια ελευθερία, στο ξεπέρασμα του κακού και του πόνου, παραμένοντας ολότελα μέσα στο φυσικό σώμα, και μένοντας υποταγμένοι στο βασίλειο της υλικής φύσης και στους νόμους του.
Αυτό το βασίλειο απαιτεί την οικονομία του ανθρώπου, την οικονομική εργασία και μέριμνα. Οι ευαγγελικοί λόγοι για την αμεριμνησία των πουλιών του ουρανού και των χόρτων των αγρών απευθύνονται στον εσωτερικό πνευματικό άνθρωπο. Είναι εντελώς άσχετα με τον εξωτερικό χώρο της ζωής.
(Από το βιβλίο «Για την Κοινωνική Ανισότητα», εκδ. Π. Πουρναρά. Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία» τεύχος Οκτωβρίου 2011)
http://www.orp.gr/?p=2621

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Για την ανάγκη μιας δεύτερης πνευματικής γεννήσεως



Posted by kantonopou at Σεπτεμβρίου 23, 2011

Αυτά είπε ο Κύριος απευθυνόμενος στο Νικόδημο, άρχοντα των Ιουδαίων και ο Νικόδημος απάντησε έκπληκτος: «πώς δύναται γεννηθήναι γέρων ων;» (Ιωάν. 3,4). Δηλαδή πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεννηθεί ξανά;
Μέχρι σήμερα πολλοί ρωτούν: «Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με σαρκικό φρόνημα να γίνει πνευματικός άνθρωπος; Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός να γίνει δίκαιος; Πώς μπορεί η χάρη του Θεού να εισέλθει σ’ έναν άνθρωπο και να αντικαταστήσει το σαρκικό φρόνημά του και τη σαρκική θέλησή του; Πώς μπορεί το Άγιο Πνεύμα να φωτίσει την καρδιά ενός ανθρώπου; Πώς μπορεί το νερό να μεταβληθεί σε κρασί;».
Γνωρίζουμε πως, όταν το Πνεύμα του Θεού κατήλθε επί των αποστόλων, αυτοί έγιναν διαφορετικοί άνθρωποι, καινοί, αναγεννημένοι άνθρωποι. Επίσης, μέσα από χιλιάδες παραδείγματα, γνωρίζουμε ότι άνθρωποι με σαρκικό βίο και πολιτεία μεταβλήθηκαν σε πνευματικούς, ανακαινισμένους ανθρώπους. Συνεπώς γνωρίζουμε ότι, όπως τότε έτσι και τώρα συμβαίνει αυτό, με την ενέργεια της Χάριτος του Θεού, του Παρακλήτου Πνεύματος. Εμείς δεν χρειάζεται να ρωτήσουμε πώς συμβαίνει αυτό! Για μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι συμβαίνει· και να αγωνιζόμαστε να συμβεί και σ’ εμάς, καθότι η Χάρη του Θεού δίνεται σε όποιον τη ζητάει και προετοιμάζεται να γίνει άξιος για να τη λάβει!
Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να εξηγήσει κανείς τα πνευματικά πράγματα σε ανθρώπους που σκέπτονται και κρίνουν μόνον κατά τη σάρκα! Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Μία ψυχή που παραδίδεται στα πάθη δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτε μεγάλο και υψηλό κι ευγενικό, διότι πάσχει από βαρύτατη τύφλωση, σαν κάποιος που τα μάτια του σκοτίστηκαν από μεγάλη πυόρροια».
Συνήθως, οι πιο φιλόσαρκοι άνθρωποι ζητούν να μάθουν για τα υψηλότερα θεϊκά μυστήρια. Δεν ρωτούν για να μάθουν πώς μπορούν να σωθούν, αλλά μάλλον για να φέρουν σύγχυση στους πιστούς και για να χλευάσουν την Πίστη και να δικαιολογήσουν έτσι τη δική τους αμαρτωλή και γεμάτη πάθη ζωή. Ανίκανοι να αρθούν από μόνοι τους στο πρώτο σκαλοπάτι της ουράνιας κλίμακας, φαντάζονται το τελευταίο σκαλοπάτι! Αδελφοί μου, όταν τέτοιοι άνθρωποι ζητούν να μάθουν τα βαθύτατα μυστήρια της αναγεννήσεως της ψυχής και της Βασιλείας των Ουρανών, εσείς ζητήστε τους, πρώτα απ’ όλα να τηρήσουν τις δέκα βασικές εντολές του Θεού. Εάν το πράξουν, τότε οι ψυχές τους θα ανοιχτούν προς την κατανόηση των θείων μυστήριων, στον βαθμό που χρειάζεται αυτή η κατανόηση για τον καθαρισμό τους από τις αμαρτίες και τα πάθη και για την αιώνια σωτηρία τους.
Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, Πολυεύσπλαχνε και Πάνσοφε Διδάσκαλε, αξίωσε μας να κατανοήσουμε με το νου μας και να ασπαστούμε με την καρδιά μας κάτι από τη σοφία Σου, όσο μας είναι απαραίτητο για τη σωτηρία μας! Βοήθησε μας να φυλαχθούμε από την ανάρμοστη φιλοπεριέργεια.
πηγή: Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδας», Έκδοσις Άθως

Το «πνεύμα της εποχής» και η Πνευματικότητα της Εκκλησίας Με αφορμή τη Σαρακοστή Toυ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου Ομιλία στην Κύπρο 11-2-2004


   Ευρισκόμενοι λίγο πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή, οδεύουμε, όπως έχει ειπωθεί, σε ένα «πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, η “εορτή των εορτών”»[1]. Η λειτουργική αυτή περίοδος, που στην αρχαία Εκκλησία αποτελούσε την κορύφωση και την ένταση της μακρόχρονης προετοιμασίας των κατηχουμένων, πριν οδηγηθούν στην πασχάλια και αναστάσιμη εμπειρία του Βαπτίσματος, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβληματιστούμε για το νόημα και το περιεχόμενο τηςΠνευματικότητας στην Εκκλησία, σε αντιπαράθεση όμως με τις ποικίλες έννοιες που ο όρος αυτός προσλαμβάνει στην εποχή μας. Η αντιπαράθεση αυτή είναι μείζονος σημασίας, καθώς θεωρούμε ότι υπάρχει σύγχυση και απώλεια των προϋποθέσεων διάκρισης του «πνεύματος της εποχής» από την Πνευματικότητα της Εκκλησίας.
Παρά τις συνήθεις οιμωγές και τους θρήνους για την έλλειψη ή την απώλεια της πνευματικότητας από τον σύγχρονο τρόπο ζωής, παρά την «κρισιολογία» που χαρακτηρίζει ποικίλες πλευρές του λόγου ηθικιστών διανοουμένων της κοσμικής σκέψης, αλλά πολλές φορές και το ίδιο το κήρυγμα και τον ποιμαντικό λόγο λειτουργών της Εκκλησίας μας, η «πνευματικότητα» θάλλει και βασιλεύει στην εποχή μας. Έχουμε «πληθωρισμό» πνευματικότητας σήμερα. Και είναι σημαντικό να το καταλάβουμε αυτό, γιατί πολλές φορές, εξαιτίας της αλλοτρίωσης που έχουν υποστεί τα εκκλησιαστικά μας κριτήρια

Ένα εκπληκτικό πρόγραμμα περιήγησης στον Πανάγιο Τάφο.


Ένα εκπληκτικό πρόγραμμα περιήγησης στον Πανάγιο Τάφο. Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο, κρατήστε πατημένο το αριστερό κλικ και κουνήστε το ποντίκι σας έως και 360 μοίρες, και δείτε τις τοποθεσίες σαν να είστε εκεί...http://www.facebook.com/l/d21ebi9qQ_LJcettKWgYqA8gzCQ/www.360tr.com/kudus/kiyamet_eng/index.html

Ο Ρήγας και οι λαθρομετανάστες


http://ethnikonthematon.blogspot.com/2012/02/blog-post_5450.html

Οι Έλληνες, έγραφε στη «Νέα Πολιτική Διοίκηση», «δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξορισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας. Απαρνούνται και δεν δίνουν υποδοχήν και περιποίησιν εις τους Τυράννους».
Ο βάρδος της Ελευθερίας (σ.σ.: Το «Ε» κεφαλαίο») του Γένους των Ελλήνων, και της Ελευθερίας των ανθρώπων όπου γης, τασσόταν υπέρ της υποδοχής όλων των ξένων που εγκατέλειπαν τις πατρίδες τους για λόγους καταδίωξης.
Δεν έστεργε όμως στην αθρόα υποδοχή και «περιποίησιν» παντός λαθρομετανάστου επιζητούντος περιπέτεια και βελτίωση της ζωής του σε βάρος των Ελλήνων, όπως γίνεται όλα ετούτα τα χρόνια στην εκποιούμενη Ελλάδα στην οποία ενδέχεται οι «φιλοξενούμενοι» ν’ αποδειχτούν τύραννοί της.
Άλλο Ρήγας, άλλο Τζέφρη, άλλο Αλέκα, άλλο Αλέξης, άλλο Αντωνάκης και άλλο ο Κωλοτούμπας.

Ο  πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Αντιπρόεδρος Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Αμφιβάλλετε ότι στις επόμενες εκλογές - αν γίνουν - πάλι τους ίδιους και τα ίδια θα έχουμε; δείτε το βίντεο.

» Να ζεις χάνοντας «, του Κώστα Τσιρόπουλου


» Να ζεις χάνοντας «, του Κώστα Τσιρόπουλου

Posted by kantonopou at Φεβρουαρίου 28, 2012
Να ζεις χάνοντας1
Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά,  ανέσεις, ηδονές, απολαύσεις, να κερδίζουμε οπωσδήποτε κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις, και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνωρίμους. Κι ωστόσο δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στροφή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερδίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγεται «ωριμότητα» και είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρετισμό του κόσμου.
Νομίζω πως δεν θα αποτολμούσε κανένας να εισηγηθεί, η παιδεία που προσφέρεται στους ανθρώπους –πλάσματα διαβατικά και κατά κόσμον θνητά- να επικεντρώνεται, από τη μία όψη σε όσα ο άνθρωπος ζώντας κερδίζει και σε όσα ζώντας χάνει. Διότι μια τέτοια διπλή όψη της ζωντανής ύπαρξης στον κόσμο αυτό, θα έθετε πρωτ’ απ’ όλα, το ερώτημα περί της υπαρξιακής ελευθερίας του ανθρώπου: ζει ο άνθρωπος εξανθρωπιζόμενος συνεχώς χάνοντας ή κερδίζοντας; Και κατόπι το άλλο ερώτημα: μήπως η πείρα της ζωής του καθενός συναρθρώνεται σε όσα ζώντας κέρδισε ή σε όσα έχασε;
Η σημερινή κοινωνία, με λυσσαλέα οργανωμένους και αδίσταχτα λειτουργώντας τρόπους, μας βεβαιώνει πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται σε όσα ζώντας κερδίζεισε όσα συσσωρεύει, υλικά και μη αγαθά, σε όσα απολαμβάνει και σε όσα του εγγυώνται ένα μέλλον άνετο απολαύσεων. Και του αποκρύπτει πως αυτός ο τρόπος του βίου δεν παράγει και δεν εγγυάται την ελευθερία του ανθρώπου. Διότι, αφού ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτα ένας διαβάτης του κόσμου αυτού, είναι απαραίτητο και υπαρκτικά κρίσιμο να μην επιζητεί ούτε ν’ αποδέχεται δεσμά τέτοια που θα τον εμποδίσουν με μια ενδόμυχη, ιερή ωριμότητα να οδηγηθεί όταν έλθει η στιγμή προς την έξοδό του από τον κόσμο αυτό.
Δεν είναι εγκατεστημένος εδώ, είναι περαστικός. Και η ελευθερία του συνίσταται στο να χάνει όλα εκείνα, σταδιακά που τον εμποδίζουν  να την απολαύσει, να τη βιώσει με την ιερή εκείνη χαρά που ευλογεί ο Θεός, την χαρά του ελεύθερου πλάσματος, του αδέσμευτου, του αξιοπρεπούς και υπερήφανου που κατανίκησε την εκφοβιστική τυραννία του χρόνου και πως είδε φως ελευθερίας χάνοντας όλα τα περιττά, τα σκιώδη, όσα τον εμποδίζουν να υψωθεί προς το μυστήριο του υπάρχειν πάνω από τον χρόνο. Προς τον Θεό.
1. Κώστας Τσιρόπουλος, περιοδικό Ευθύνη, Σεπτέμβριος 2009
Πηγή: istologio.org (ζωντανό ιστολόγιο)

Η κ. Ρεπούση, οι γενοκτονίες και… τα τουρκικά σήριαλ(Ντροπή σας κ. Κουβέλη)



του Νίκου Χειλαδάκη
Δημοσιογράφου-Συγγραφέα-Τουρκολόγου
Διευθυντή Σύνταξης του «ΕΡΩ»

Στις 15 Μαρτίου 1921, λίγα χρόνια μετά την μεγάλη σφαγή -γενοκτονία των Αρμενίων, λίγο πριν από το μεσημέρι, ο Αρμένιος πατριώτης Soghomon Tehlirian ύστερα από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, έκρινε πως έφτασε η κατάλληλη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιο του. Στην οδό Χίντεμπουργκ, σε ένα προάστιο του Βερολίνου, κάνει ανύποπτος την συνηθισμένη του βόλτα ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, από την σύζυγο του, ο οργανωτής του φρικιαστικότερου εγκλήματος στην ιστορία, της εξόντωσης των 1.500.000 Αρμενίων, ο άλλοτε υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Talat Pascha. Ο Τεχλιριάν ξεκίνησε από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Ταλαάτ, τον προσπερνάει και επιβραδύνει το βήμα του. Ξαφνικά γυρίζει πίσω και τον κοιτάζει κατάματα. Το βλέμμα του ήταν ο πόνος μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Τεχλιριάν ήταν ήσυχος και η συνείδηση του ήταν ήρεμη. Ο Ταλαάτ έδειξε πως κατάλαβε κάτι, τα βλέφαρα του, όπως διηγήθηκε αργότερα ο εκτελεστής του, τρεμόπαιξαν. Θέλησε να λοξοδρομήσει για να αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Τεχλιριάν έβγαλε το περίστροφο του και με μια αστραπιαία κίνηση το σήκωσε στο ύψος του κεφαλιού του γιγαντόσωμου Ταλαάτ. Μια σφαίρα ήτα αρκετή. Ο Ταλαάτ βρέθηκε ξαπλωμένος καταγής. Η γυναίκα του έπεσε λιπόθυμη ενώ ο κόσμος ξεπετάχτηκε στα μπαλκόνια και από τα παράθυρα φωνάζοντας, «πιάστε τον πιάστε τον». Ο Τεχλιριάν έτρεξε να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση κατάφερε να τον συλλάβει. Στην δίκη που έγινε και η οποία συγκέντρωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρων, ο Τεχλιριάν απολογούμενος απέρριψε την κατηγορία που του αποδίδονταν με την φράση : «Σκότωσα μα δεν είμαι δολοφόνος». Το δικαστήριο, μετά από μια δραματική δίκη τον αθώωσε. Η απόφαση αυτή έγινε δεκτή με ανακούφιση από την διεθνή κοινή γνώμη και θεωρήθηκε σαν μια πρώτη δικαίωση στο ανοσιούργημα της αρμένικης γενοκτονίας του 1915-16.
Αλήθεια τι κρίμα που ο Τεχλιριάν δεν πρόλαβε να γνωρίσει την κυρία Ρεπούση και τους τουρκολάγνους Nεοέλληνες. Σίγουρα θα είχε αποφευχθεί όλη αυτή η βία και ο Ταλαάτ θα απαλλάσσονταν πανηγυρικά από τις «ιστορικές συκοφαντίες» περί δήθεν γενοκτονιών καθώς σύμφωνα με όλους αυτούς, οι χριστιανοί περνούσαν «ζωή και κότα»   και αναπτυσσόταν συνεχώς μέσα στην «στοργική» Οθωμανική αυτοκρατορία που τους προστάτευε με «μητρικό τρόπο» σαν τα «αγαπημένα» της παιδιά.
Η εμφάνιση της κυρίας Ρεπούση σαν υποψήφια βουλευτής και μάλιστα αριστερού πολιτικού νεόκοπου σχήματος, αφού στην αρχή με εξέπληξε, στη συνέχεια ξεσήκωσε μέσα μου όλες τις ενστάσεις που είχαν αναδυθεί όταν η κυρία αυτή περιέγραψε την σφαγή της Σμύρνης σαν τον γνωστό συνωστισμό. Και αυτό όχι μόνο γιατί πρόσβαλε βάναυσα την μνήμη των προγόνων μου και ιδιαίτερα του παππού μου που μετά την σφαγή της οικογένειας του και τον διασκορπισμό όλων των διασωθέντων συγγενών στα τέσσερα σημεία του οριζόντια κατάφερε με χίλια βάσανα και περιπέτειες να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στην τουρκοκρατούμενη τότε Θεσσαλονίκη. Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδιέφεραν στοιχείο στην όλη αυτή ιστορία, (η παραΐστορία). Φάνετε πως η κυρία αυτή είναι θαυμαστής της τουρκικής τηλεόρασης και των ειδικά σχεδιασμένων τουρκικών σήριαλ τα οποία αναδείξαν την «ιστορική αντικειμενικότητα» της ιδίας και των οπαδών της. Η κυρία αυτή λοιπόν στο περίφημο βιβλίο της ιστορίας της δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να περιγράψει πιστά τις σκηνές του παρακάτω τουρκικού τηλεοπτικού σήριαλ που έκανε θραύση στην τουρκική τηλεθέαση και αναφέρετε σε εκείνη την τραγική εποχή.
Η καταπληκτική λοιπόν τηλεοπτική σειρά, στην οποία αναφέρομαι είναι το, «Kırık Kanatlar», ή «Σπασμένα Φτερά», η οποία προβλήθηκε στο ίδιο δηλαδή τουρκικό κανάλι, (το KanalD), που παρήγαγε και το περίφημο και πασίγνωστο σε μας σήριαλ, «Τα σύνορα της Αγάπης». Μια χαρακτηριστική σκηνή αυτής της σειράς που φαίνεται πως γοήτευσε την κ. Ρεπούση και τους «συν αυτής», ξετυλίγετε σε μια προκυμαία της Ιωνίας κοντά στην Σμύρνη, μετά την ήττα των Ελλήνων και ενώ έχει υπογραφεί, παρά τις …έντονες διαμαρτυρίες των Τούρκων κατοίκων της περιοχής, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Ρωμιοί κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η χαρακτηριστική σκηνή είναι στην προκυμαία, όπου έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται οι πρόσφυγες παρέα με… τους θρήνους των Τούρκων συγκατοίκων τους   που κλαίνε οι «καημένοι» γιατί… θα φύγουν οι αγαπημένοι τους Ρωμιοί. Το εκπληκτικό όμως δεν είναι σε αυτό το σημείο αλλά στο ότι ο τουρκικός στρατός, όχι μονό συνοδεύει και κουβαλά με μεγάλη ευγένεια τα υπάρχοντα των προσφύγων, μην τυχόν και κουραστούν, αλλά… έχει στήσει και ένα μεγάλο πάγκο στην προκυμαία όπου τους προσφέρει… τρόφιμα, ( catering της εποχής), ποτά και ότι άλλο που θα τους κάνει ευχάριστο το ταξίδι της προσφυγιάς. Μάλιστα κάποιοι Τούρκοι στρατιώτες… κλαίνε γιατί θα χάσουν τον φίλο τους, κάποιο Νίκο και κάποιο Κώστα. Ένας Λοχαγός είναι απαρηγόρητος για κάποια Μαρία, που τον χαιρετά με εμφανή την στενοχώρια γιατί φεύγει στην προσφυγιά !!! (καημένε Τούρκε χάνεις την Rωμιά σου ετέρα σου. Αχ άτιμε Κεμάλ τις μας έκανες!!) Σε λίγο τα πλοία που θα τους παραλάβουν φτάνουν και αφού οι Τούρκοι φαντάροι φορτώσουν τα υπάρχοντα τους, τότε βγάζουν τα μαντήλια. Από την μια ο τουρκικός στρατός του Κεμάλ που… κλαίει απαρηγόρητος γιατί φεύγουν οι Ρωμιοί πρόσφυγες και από την άλλη οι Ρωμιοί κλαίνε και αυτοί καθώς ανεμίζουν τα μαντήλια του αποχαιρετισμού. Κάπως έτσι έγινε… η Μικρασιατική καταστροφή και η άρχισε η μεγάλη ελληνική προσφυγιά, για το περίφημο αυτό τουρκικό σήριαλ. Χαρακτηριστική είναι και μια άλλη σκηνή, που δείχνει πως οι Τούρκοι, το 1922 πάλι, καταφέρνουν να κάψουν ένα ελληνικό στρατόπεδο με… αναπτήρες σύγχρονης εποχής. Φαίνεται πως οι Τούρκοι ξέρουν να ξαναγράφουν την ιστορία μέσω τηλεοπτικών επιτυχιών, που έχουν ρεκόρ τηλεθέασης στην χώρα τους. Αυτά λοιπόν προβάλλονται στην Τουρκία και ίσως σύντομα να τα δούμε και στα ελληνικά κανάλια άλλωστε η αρχή έγινε προς δόξα της κ. Ρεπούση και των οπαδών της.
Αλλά ας είμαστε λίγο σοβαροί. Το λιγότερο που θα έλεγα είναι μεγάλη ντροπή και προσβολή στην μνήμη όλων των θυμάτων των γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής, η ανάδειξη αυτής της κυρίας σαν υποψήφια βουλευτής προς «ανταμοιβή» των πολύτιμων υπηρεσιών της. Ντροπή σας κ. Κουβέλη. Αν δεν σέβεστε τις μαρτυρίες των προγόνων μας, τουλάχιστον έλπιζα ότι θα έχετε στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορίας. Αν πάλι δεν μπορείτε να διαβάσετε ξένη, (κυρίως γαλλική και αγγλική), βιβλιογραφία, τότε σας προτείνω στα ελληνικά τα σχετικά συγγράμματα-μαρτυρίες όπως : «Η Σμύρνη στις Φλόγες», της Μαρτζορί Χαουτζπιάν, «Η κατάρα της Ασίας», του Goerge Horton, «Αρμενία 1915», του Jean Marie Carzou και το βιβλίο του   Χάρη Τσιρκινίδη, «Επιτέλους τους Ξεριζώσαμε», από προσωπική ρήση του Κεμάλ Ατατούρκ στις 13 Αυγούστου του 1923. Ίσως έτσι καταλάβετε μερικά αυτονόητα, αλλά, ιερά και όσια.

Αν δεχόμασταν να υποταχθούμε θα μας χρύσωναν.

Ο διάβολος δεν μας θέλει με τον Χριστό και κάνει ό,τι μπορεί να μας ξεκόψει από Αυτόν. Δεν μας θέλει ελεύθερους αλλά υποταγμένους. Εξουσία έχει ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ και από Αυτόν πηγάζει.




Θέλουμε με το ζόρι να τους χαρίσουμε και τα αποθέματα χρυσού. Τί καλοί πολιτικοί και τί μεγαλόψυχος λαός.

Μετάνοια: δεν είναι κόπος. είναι τρόπος



Η επιστροφή από την εξορία. Όσο ο άνθρωπος είναι ναρκωμένος από το μεθύσι της ναρκισσιστικής αυτοαποθεώσεως δεν βιώνει άμεσα την οδύνη της υπαρξιακής του μοναξιάς, αν και υφίσταται έμμεσα τις συνέπειές της με την μορφή των σωματικών συμπτωμάτων ή των διαπροσωπικών δυσκολιών. Μόλις απαλλαγεί από τη νάρκη της αυτοαποθεώσεως βιώνει βαθιά αυτή την οδύνη και διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση εξορίας, μακριά από το σπίτι του πατέρα του, τη γη της Επαγγελίας. "Ω πόσων αγαθών ο άθλιος εμαυτόν εστέρησα. Οποίας βασιλείας εξέπεσα ο ταλαίπωρος εγώ" (δοξαστικό Εσπερινού Κυριακής Ασώτου).Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτή τη διαπίστωση, αναπότρεπτα θα αισθανθεί την ανάγκη της επιστροφής και θα πει σαν τον άσωτο γιο της παραβολής, "αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου". Είναι αυτή η βαθιά συναίσθηση του ανθρώπου για την αποξένωσή του από την πηγή της ζωής του, το Θεό, που ονομάζουμε μετάνοια. Η μετάνοια δεν έχει καμιά σχέση με νομικές αφέσεις αμαρτιών, για απάλειψη συναισθημάτων ενοχής και βαυκαλιστικά ξαλαφρώματα. Ούτε έχει καμιά σχέση η μετάνοια με πνευματκές λογιστικές και μαθηματικές πράξεις. Αυτού του είδους η "μετάνοια" είναι είτε ένας άλλος τρόπος αυτοδικαιώσεως είτε μια άλλη μορφή επιδιώξεως ναρκισσιστικής ευφορίας. Επειδή ακριβώς η μετάνοια έχει αυτές τις βαθιές υπαρξιακές διαστάσεις, γι' αυτό ακούμε συχνά τους αγίους να παραπονούνται ότι δεν έχουν μετάνοια. "Ουκ έχω μετάνοιαν, ουκ έχω κατάνυξιν, ουκ έχω δάκρυον παρακλητικόν τα επανάγοντά με, τέκνα, εις ιδίαν κληρονομίαν", όπως λέει ο συγγραφέας του κανόνα στον Ιησού Χριστό. Και ο αββάς Σισώης που έζησε μια ολόκληρη ζωή χύνοντας καυτά δάκρυα μετανοίας, έτσι που να αυλακώσει το πρόσωπό του, όταν έφθασε η στιγμή του θανάτου ζητούσε από το Θεό και τους αγίους περισσότερο χρόνο για να μετανοήσει κι όταν οι μαθητές του απόρησαν λέγοντας: "Γέροντα, εσύ ζητάς καιρό για να μετανοήσεις που γνώρισες τόσο πολύ και τόσο καλά τη μετάνοια; - Μόλις τώρα αρχίζω να γνωρίζω τη μετάνοια" απάντησε ο άγιος αββάς. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να επιτύχει ο άνθρωπος αυτή την πραγματική μετάνοια, όταν όμως την επιτύχει δεν του χρειάζονται πια τα πνευματικά μέσα που χρησιμοποιεί η Εκκλησία, κυρίως για να καλλιεργήσει και να αναπτύξει τη μετάνοια μέσα στην ψυχή του πιστού. Γι' αυτό και ο Ποιμήν δεν έρχεται σε αντίφαση με το Πηδάλιο ή τους Κανόνες, με τις απόψεις που διατυπώνει στο ακόλουθο περιστατικό: "Αδελφός ηρώτησε τον αββά Ποιμένα λέγων. Εποίησα αμαρτίαν μεγάλην, και θέλω μετανοήσαι τρία έτη. Λέγει αυτώ ο Γέρων: πολύ εστίν. Και είπε αυτώ ο αδελφός: Ένα χρόνο; και είπε πάλι ο Γέρων: πολύ εστιν. Οι δε παρόντες έλεγον: έως 40 ημέρες; Και πάλι είπε: πολύ εστιν. είπε δε, εγώ λέγω, ότι εάν εξ όλης καρδίας μετανοήσει άνθρωπος, και μη προσθή έτι ποιείν την αμαρτίαν, και εις τρεις ημέρας δέχεται αυτόν ο Θεός.Πραγματικά, στην παραβολή ο πατέρας δέχεται αμέσως τον άσωτο χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς όρους, χωρίς κυρώσεις, χωρίς ούτε καν επιπλήξεις, αλλά με χαρές και γλέντια και χορούς.Όμως η μετάνοια, όπως και όλες οι άλλες πνευματικές πραγματικότητες, δεν βιώνεται ή απόλυτα ή καθόλου, αλλά περισσότερο ή λιγότερο. Κανείς δεν έχει την τέλεια μετάνοια όπως δείχνει το παράδειγμα του Σισώη. Και από την άλλη μεριά, και ο πιο αμετανόητος έχει νιώσει έστω και ελάχιστα, αυτό το αίσθημα του αποδήμου από τη Χάρη του Θεού, γι' αυτό και ο συγγραφέας του κανόνα στον Ιησού Χριστό ζητάει "μετάνοιαν ολόκληρον".Όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια γεύση μετάνοιας έτσι κι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια, όσο κι αν είναι ελάχιστη, γεύση της παρουσίας του Θεού στην καρδιά τους.Έτσι τον αναστημένο Χριστό θα συναντήσουμε τόσο, όσο έχουμε νιώσει αυτό το βαθύ υπαρξιακό αίσθημα της αποξενώσεως και της αποδημίας από το πατρικό σπίτι, από τον παράδεισο της τρυφής.
. Φιλόθεος Φάρος: Κυριακή του Ασώτου .
Αναρτήθηκε από sinodiporos

Άγιοι Τεσσαράκοντα Χιλιάδες Μάρτυρες




Ημερομηνία εορτής: 28/02/2012
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 28 Φεβρουαρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιοι Τεσσαρακοντα Χιλιαδες Μαρτυρες


Μέγεθος γραμματοσειράς κειμένου:Font ResizeFont ResizeFont Resize





Βιογραφία
Οι Άγιοι αυτοί Μάρτυρες κάηκαν από τους Μαμελούκους Τούρκους τον 13ο αιώνα μ.Χ.

Άγιος Ιωνάς ο Λέριος



Ημερομηνία εορτής: 28/02/2012Άγιος Ιωνάς ο Λέριος
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 28 Φεβρουαρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ιωνας Ο Λεριος (; - 1561)


Μέγεθος γραμματοσειράς κειμένου:Font ResizeFont ResizeFont Resize





Βιογραφία
Από το «ΒΡΑΒΕΙΟΝ» της Ιεράς και Βασιλικής Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, διαπιστώνουμε ότι πολλοί Λεροί τους πέντε προηγούμενους αιώνες άφησαν τη Λέρο και πήγαν σττη Μονή της Πάτμου , δια να μονάσουν. Ενας από αυτούς ήταν και ο μοναχός Ιωνάς δια τον οποίον στο «ΒΡΑΒΕΙΟ» αναφέρονται:

«αφξα (1561) Φεβρουαρίου κη (28)
εφονεύθη εις την Λειψόν ο δούλος
του Θεού Ιωνάς μοναχός ο Λέριος».

Ατομικά για τον Οσιομάρτυρα αυτόν της Εκκλησίας δεν έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες. Οσα ακολουθούν προέρχονται από το βιβλίο του Αρχιμ. Νικηφόρου Κουμουνδούρου, εφημερίου των Λειψών «Μακαριστοί γέροντες και πέντε οσιομάρτυρες στη νήσο Λειψώ της Δωδεκανήσου». Οι Αγιες αυτές ψυχές ανεκυρήχθησαν οσιομάρτυρες από το Οικουμενικό Πατριαρχείο , εορτάζοντες και οι πέντε μαζί την Α’ Κυριακή μετά τη 10η Ιουλίου.

Ο Οσιομάρτυς Ιωνάς μαζί με άλλους ασκητές - αναχωρητές έφυγαν από το μοναστήρι της Πάτμου και έφθασαν στη νήσο Λειψώ το 1550 μ.Χ. Ζητούσαν να βρούν ένα τόπο που δεν θα τους ενοχλούσε ο κόσμος, που μόνοι θα υμνούσαν και θα συνομιλούσαν με το Θεό. Ετσι διάλεξαν ένα χώρο έρημο και αφιλόξενο για να εγκατασταθούν. Πρώτο τους μέλημα να χτισθεί ο ναός του Ησυχαστηρίου, ψηλά από τη θάλασσα σε δύσβατο σημείο, για το φόβο των πειρατών. Εκεί πάλεψαν με τους βράχους, για να φτιάξουν μονοπάτια, πάλεψαν με τη έλλειψη του νερού και της τροφής. Μα τι κι αν δεν είχαν τίποτα από αυτά; Είχαν και τους αρκούσε, η Χάρις του Θεού. Εφτιαξαν την Εκκλησία επ’ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και μικρά κελιά για τους ίδιους.

Πότισαν τον άγονο χώρο του ασκηταριού περισσότερο με τον ιδρώτα τους και λιγότερο με το νερό. Σεβάστηκαν τη φύση, λάτρευσαν, εδόξασαν και υμνολόγησαν το Θεό, που επέτρεψε στο διάβολο να πειράζει τους ανθρώπους, αλλά έδωσε και στους ανθρώπους την δύναμη να τον νικούν. Εγιναν «άγγελοι τω βίω» ενώ ήταν «άνθρωποι τη φύσε » .Πολλοί από αυτούς θυσιάστηκαν για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδας την ελευθερία.

Οσο ψηλά όμως και αν ήταν το ασκηταριό, το επισκέπτονταν με τις άγριες διαθέσεις τους οι πειρατές. Σε μια επιδρομή εφόνευσαν το μοναχό Ιωνά από τη Λέρο. Ηταν 28 Φεβρουαρίου του 1561 μ.Χ. Ετσι ο Μοναχός Ιωνάς έγινε νεομάρτυρας της Εκκλησίας μας.

Δεν ήταν ο μόνος. Πρίν από αυτόν το 1558 μ.Χ. είχαν φονεύσει το μοναχό Νεόφυτο τον Αμοργινό. Το 1609 μ.Χ. ο μοναχός Νεόφυτος ο Φαζός εφονεύθη από τους αγαρινούς με σκεπάρνι. Το 1635 μ.Χ. ο Πεκήρ Πασάς από δαρμό εφόνευσε το μοναχό Ιωνά τον Νισύριο και το 1696 μ.Χ. ο αναχωρητής μοναχός Παρθένιος εφονεύθη με καμάκι που του τρύπησε το λαιμό. Και οι πέντε αδικοσκοτωμένοι μακαριστοί γέροντες κηδεύτηκαν με δάκρυα από τους συνασκητές τους και τους θρήνησαν οι ευσεβείς Λειψώτες και οι συμπατριώτες τους. Και όλοι μας τους διατηρούμε στη μνήμη μας με ευγνωμοσύνη και σεβασμό θεωρώντας τους καταξιωμένους οσιομάρτυρες.


Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Οσιος Ιωνάς ο Λέριος
Οσιος Ιωνάς ο Λέριος