Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ



                «Έκαστος δε βλεπέτω πώς οικοδομεί». Κατά την σημερινή εποχή είναι σύνηθες το φαινόμενο να εμβάλλουμε αβίαστα και αυτάρεσκα τον εαυτό μας στην διαδικασία συναγωγής αυθαίρετων συμπερασμάτων για τον τρόπο που οι άλλοι, οι γύρω, οι πνευματικοί ηγέτες, οι πολιτικοί άρχοντες, οι εκπρόσωποι των διάφορων κοινωνικών ομάδων, ζουν και πολιτεύονται. Έχουμε μάθει, ή μάλλον νομίζουμε ότι γνωρίζουμε με ακρίβεια ανατόμου και λεπτότητα χειρουργού να κατατέμνουμε την προσωπικότητα του άλλου, να σημειώνουμε λάθη και παραλείψεις, να υπογραμμίζουμε σφάλματα και ατοπήματα, να ανακαλύπτουμε μελανά σημεία και γκρίζες ζώνες στην πορεία των συνανθρώπων μας, συχνότατα «διϋλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες».

                Βεβαίως αυτό είναι χαρακτηριστικό ανθρώπων, οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Χριστό και ως εκ τούτου άγευστοι του μηνύματος της αγάπης του ιερού Ευαγγελίου δικαιολογούνται, θα λέγαμε, να πελαγοδρομούν και να χάνουν πολύτιμο χρόνο στις σχέσεις τους με τον συνάνθρωπο. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω απαντούν συχνότατα σε κοινωνίες χριστιανικές και μάλιστα στον ορθόδοξο κόσμο που έμαθε επικίνδυνα να σπαταλά τον χρόνο του ασυλλόγιστα, χωρίς να κάνει ορθή χρήση αυτής της σπουδαίας δωρεάς του Θεού. Ο χρόνος της ζωής μας δόθηκε για να πλησιάσουμε τον Θεό, για να γίνουμε άγιοι, για να εντοπίσουμε στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία δηλαδή, τα σφάλματα και τις πληγές μας και να τα γιατρέψουμε με την μετάνοια και την συμμετοχή μας στα άγια μυστήρια. Ο χρόνος της ζωής μας δόθηκε για να στηρίξουμε τον αδελφό, για να δώσουμε το «παρών» στην ανάγκη του, για να κοινωνήσουμε μαζί του και να τον διορθώσουμε ενδεχομένως πάντοτε σε πνεύμα αγάπης, αλληλοκατανόησης, καταλλαγής, αδελφικής συγγνώμης, για να επενδύσουμε στην προσευχή για την μετάνοιά του και την μετάνοιά μας πρωτίστως. Έτσι οικοδομούμε και εμείς με το δικό μας λιθαράκι την οικοδομή του Χριστού, τον άσειστο πύργο της Εκκλησίας, και δεν γινόμαστε αίτιοι να χαθούν ψυχές.

                Σκοπός της δωρεάς του χρόνου της ζωής μας νομίζουμε πολλές φορές ότι είναι να αλλάξουμε τον κόσμο. Ιδιαίτερα δε οι ασχολούμενοι με τα εκκλησιαστικά, θεωρούμε ότι οφείλουμε να διορθώσουμε την Σύνοδο, τον Αρχιεπίσκοπο, τον Πατριάρχη, τους Επισκόπους, να σώσουμε τάχα την Εκκλησία. Νομίζουμε ότι προσδίδουμε αξία στον εαυτό μας, όταν έχουμε γνώμη για τους πάντες και τα πάντα, και μάλιστα απόλυτη, εκπεφρασμένη από καθέδρας με πεποίθηση και βεβαιότητα αυθεντίας. Ξεχνάμε όμως ότι η Εκκλησία έχει εφ’ άπαξ σωτήρα της τον Χριστό και επομένως δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους παντοειδείς «σωτήρες». Σκοπός άγιος και ευλογημένος είναι εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε «εν Χριστώ» μέσα στην Εκκλησία και έτσι να ατενίσουμε με διαφορετικό βλέμμα τον κόσμο, οικοδομώντας ουσιαστικά και όχι κατακρημνίζοντας το έργο του Χριστού.

                Ο Θεός μας έδωσε αξία, αξία πνευματική απροσμέτρητη και απερινόητη, για να γίνουμε ναοί του και το Πνεύμα του Θεού να «οικεί εν ημίν». Εμείς όμως με την αγνόμωνα διαγωγή μας αρνούμαστε ουσιαστικά την δωρεά, όπως άλλοτε οι παλαιοί Ισραηλίτες. Με τις επιλογές, τις υπερβολές ή την αδιαφορία μας κάνουμε κάτι που θεωρούμε ότι είναι τάχα αναφαίρετο δικαίωμά μας, φθείρουμε τον εαυτό μας που, όπως είπαμε, είναι προορισμένος για να γίνεται «Θεού κατοικητήριον», ζώντας μακράν του θελήματος του Θεού, ή καλύτερα βαπτίζοντας ως θέλημα Εκείνου το δικό μας προσωπικό θέλημα, ματαιοπονούμε και τελικά βυθιζόμαστε, ανοίγοντας την θύρα της ψυχής μας στα πολλά και ποικίλα πάθη και οδηγώντας στην απώλεια πολλούς. Όχι βέβαια, αδελφοί.

                «Έκαστος βλεπέτω πώς οικοδομεί». Ας ακούσουμε την προτροπή του Αποστόλου και ας θέσουμε στην υπηρεσία της οικοδομής του σώματος του Χριστού την συμπεριφορά, την σκέψη, τον λόγο και την σιωπή μας. Δεν είναι μικρή η ευθύνη να είναι κανείς χριστιανός και δη ορθόδοξος, μέσα σε έναν κόσμο διαβολικής αυτάρκειας και τραγικής αποξένωσης. Συνεχίζουμε, αδελφοί μου, να είμαστε το αλάτι αυτού του κόσμου που έγινε άνοστος και άγευστος από την παράδοσή του στην αμαρτία. Χρειάζεται με ταπεινό φρόνημα να συνειδητοποιήσουμε την αξία της κλήσεώς μας και να χτίσουμε όσα ο διάβολος και τα όργανά του προσπαθούν να κατεδαφίσουν. Έχουμε «πρωτομάστορα» και ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Χριστό και ως εκ τούτου τίποτα και κανένα να μη φοβηθούμε.
Αμήν.
Αρχιμ. Α.Α.

Δεν υπάρχουν σχόλια: