Παρατίθεται αποστολικώς ενώπιόν μας σήμερα η περικοπή εκείνη στην οποία περιγράφεται –ως συνέχεια μάλιστα της περικοπής της προηγούμενης Κυριακής- η πικρία, η στενοχωρία και η απογοήτευση που ανθρωπίνως δοκιμάζει ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου, όχι από αλλοθρήσκους, όχι από ειδωλολάτρες, αλλά από χριστιανούς, από τα δικά του παιδιά, τα οποία ο ίδιος αναγέννησε εν Χριστώ. Είναι βεβαίως για τον άνθρωπο του Θεού, τον ευαγγελιστή και απόστολο Χριστού, μόνιμος συνοδός ο πειρασμός της απαξίωσης των ανθρώπων και ιδιαιτέρως αυτών οι οποίοι έχουν δοκιμάσει την ευεργεσία, έχουν γευθεί την δωρεά της παρουσίας και μαρτυρίας του.
Όλα αυτά βέβαια ο θείος Απόστολος από εμπειρία πικρή τα γνωρίζει και προβαίνει σε λόγους υπερασπίσεως του έργου του, όχι για να υποστηρίξει τον εαυτό του –του αρκεί να εργάζεται κατά Θεόν –αλλά για να στηρίξει και να περιφρουρήσει αυτό καθεαυτό το αποστολικό έργο, το έργο της σποράς του λόγου, το έργο του Χριστού. Και κάνει μια αυθεντική περιγραφή της όλης βιοτής, της καθημερινής μαρτυρίας αλλά και του μαρτυρίου που συνεπάγεται το έργο αυτό. Δεικνύει ότι καθίσταται ιδιαιτέρως ευάλωτο στον εντυπωσιασμό και την ανθρωπαρέσκεια και ότι, όταν χωρίζεται από τον καλούντα Χριστό, εύκολα μπορεί να εκπέσει και να συνυφανθεί με την έπαρση, την εξουσιομανία και την εκμετάλλευση της ευσέβειας των ανθρώπων.
Ο Απόστολος του Χριστού, μολονότι έχει νόμιμη την εξουσία να σιτίζεται χωρίς να εργάζεται χειρωνακτικά, δεν το πράττει, αλλά προσθέτοντας δυσβάστακτο κόπο στον κόπο του ευαγγελισμού του λαού εργάζεται βιοποριστικά «ταις ιδίαις χερσί», ώστε να γίνεται τύπος και υπόδειγμα και ως προς αυτό στα πνευματικά του τέκνα. Η συκοφαντία και η κακοήθεια, ο δόλος και η ζηλοφθονία δεν είχαν ποτέ ανάγκη από θεμέλια γερά για να διατυπωθούν και να οικοδομηθούν σε πολύ σύντομο χρόνο στις καρδιές των φθονερών ανθρώπων. Ο πονηρός νούς και ο πονηρός οφθαλμός αρκούν για να συλλάβουν, να γεννήσουν και να κατεργασθούν το ψεύδος, για να δούν το άσπρο ως μαύρο, κατά το κοινώς λεγόμενο, για να μεταβάλουν, να μεταπλάσσουν και να αλλοιώσουν την αλήθεια κατά το δοκούν. Για να φτιασιδώσουν το οφθαλμοφανές και να το αναμεταδώσουν καλυμμένο με την εμπάθεια και το δηλητήριο της ψυχής τους. Τότε είναι που παίρνει η καταλαλιά την υπόθεση στα χέρια της και ο καρκίνος απλώνεται επιθετικά με ιδιαίτερη μάλιστα ταχύτητα και δαιμονική επιτυχία σε σώματα κατ’ όνομα εκκλησιαστικά.
Το φαινόμενο είναι παλαιότατο, ως βλέπουμε, από τα αποστολικά ακόμη χρόνια, εφ΄ όσον και τα περιγραφόμενα κάπως έτσι διεσπάρησαν ανάμεσα σε ανθρώπους της νεόφυτης εκκλησίας της Κορίνθου και έφθασαν στα αυτιά του θεηγόρου Αποστόλου. Ας μην ξεχνούμε δε το εξής συγκλονιστικό, λαμβάνοντας υπόψη την εμβέλεια και την βαρύτητα της προσωπικότητας του Παύλου στα εκκλησιαστικά πράγματα της Κορίνθου, ότι ήταν τόση η ένταση και η εμμονή της κακίας, ώστε οι φορείς της δεν δίστασαν να στοχοποιήσουν τον ίδιο την Απόστολο. Ας έχουμε κατά νου ότι ο ταπεινός και αθόρυβος εργάτης του Ευαγγελίου Παύλος τόσο δοκιμάστηκε, ώστε αποφάσισε να υπερασπισθεί την διακονία του όχι εργαζόμενος για την δικαίωσή του αλλά για να προστατεύσει την Εκκλησία.
«Η εμή απολογία τοις εμέ ανακρίνουσιν αύτη εστί». Διαβάζοντας αυτήν την απολογία συμπεραίνουμε ευχερέστατα ότι ούτε ιδιαίτερη φιλοσοφική θεώρηση και εξειδικευμένη επεξήγηση χρειάζεται για να κατανοηθεί, ούτε την άνωθεν σοφία απαιτεί για να γίνει αντιληπτή. Χρειάζεται μόνο αγνή διάθεση καρδιάς και αγάπη για την αλήθεια, καθώς τίποτε άλλο δεν είναι παρά απλή και εύληπτη παράθεση γνωστών τοις πάσι αληθειών και αδιάψευστων πραγματικών γεγονότων που συνθέτουν την ασκητική, μαρτυρική και γεμάτη αγάπη αποστολική παρουσία. Αυτός είναι ο κλήρος των ανθρώπων του Θεού «των θελόντων ευσεβώς ζήν εν Χριστώ Ιησού», ο σκληρός και απάνθρωπος διωγμός. Ο Παύλος το γνωρίζει καλά, θέλει όμως να δώσει κουράγιο στα παιδιά του που είναι νήπια ακόμη στην πίστη του Χριστού, αλλά και σε όλους εμάς, ώστε να μην αποκάνουμε, αλλά συνεχίζοντας εδραίοι στην πίστη να μεταδίδουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι την αλήθεια του Χριστού σ’ έναν κόσμο που ο διάβολος τον έμαθε να αγαπά το ψέμα.
Αρχιμ. Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου