Με τρόπο βαθειά ανθρώπινο ο απόστολος Παύλος απαντά στο παράπονο του μαθητού του Τιμοθέου για δυσκολίες και στενοχώριες και διωγμούς που συναντά κατά την εργασία του ευαγγελισμού του λαού που ο Απόστολος του έχει εμπιστευθεί, όπως είδαμε. Και απαντά όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά, καθώς και η δική του εμπειρία είναι γεμάτη από παθήματα, θλίψεις, δοκιμασίες, διωγμούς. Συνιστά λοιπόν κραταιά πίστη, μακροθυμία, αγάπη, υπομονή, διότι πρώτος εκείνος επ’ αυτών εργάσθηκε και εργάζεται γευόμενος τους γλυκείς τους καρπούς. Μαθητής και διδάσκαλος, λοιπόν, με το παράδειγμα σήμερα της ζωής και της αναστροφής τους, επισκέπτονται τους χριστιανούς κάθε εποχής, τους «θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού», και τους βεβαιώνουν: να είσθε σίγουροι ότι θα διωχθείτε, θα σας πολεμήσει ο κόσμος, θα σας μισήσουν οι άνθρωποι, θα φρυάξουν ωρυόμενα εναντίον σας τα όργανα του Σατανά. Πρώτος από όλους ο ίδιος ο Χριστός τους βεβαίωσε: «εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσι», και τους μακάρισε: «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού», αλλά και τους κάλεσε λέγοντας: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
Ο Σταυρός, επομένως, είναι το κέντρο. Ο Σταυρός είναι η σφραγίδα, το αποσφράγισμα της οποίας ορίζει την γνησιότητα της πορείας του αγωνιστού. Άνθρωποι «πονηροί και γόητες», από την άλλη πλευρά, σε κάθε εποχή, θα προκόπτουν κατά κόσμον, θα κερδίζουν αξιώματα, οφφίκια, χρήματα, δόξα «επίπλαστον πρόσκαιρον». Τι συμβαίνει άραγε; Δεν αγαπά ο Θεός τα παιδιά του; Μα παιδιά του είμαστε όλοι, πιστοί και άπιστοι. Ναι, μα γιατί τότε με τόση «αδικία» φέρεται σε εκείνα τα παιδιά του που τον αγαπούν και αγωνίζονται να πράττουν το θέλημά του δοξάζοντας το όνομά του;
Κριτήριο στην ζωή του χριστιανού δεν είναι η επίσκεψη της δοκιμασίας ή της κοσμικώς κρινομένης καλής πορείας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Αυτά έρχονται και παρέρχονται, συμπλέκονται, αλληλοπεριχωρούνται και αλληλοαναιρούνται. Κριτήριο στην ζωή του χριστιανού είναι η παρουσία ή η απουσία του Χριστού. «Χριστέ μου», φωνάζουν οι Πατέρες, εν ενί στόματι και μια καρδία, «στον Παράδεισο θέλω να είμαι μαζί σου. Αλλ’ εάν είσαι στην κόλαση, στην κόλαση θέλω κι εγώ να είμαι. Διότι η κόλαση μαζί σου γίνεται Παράδεισος, και ο Παράδεισος χωρίς εσένα αφόρητη κόλαση». Όταν ο Χριστός είναι παρών στην χαρά του χριστιανού, θα της δώσει πνευματική κατεύθυνση, μπολιάζοντας το δέντρο της καρδιάς ώστε πολλαπλάσια να ανθοφορήσει και να καρποφορήσει και από την ευωδία αυτής της ανθοφορίας και την γλυκύτητα αυτών των καρπών πολλοί άνθρωποι να χαρούν και να ευφρανθούν. Αλλά και όταν η λύπη, η δοκιμασία, ο θάνατος έλθουν και την θύρα ανοίξει ο Χριστός, και πάλι εκείνος ως μέγας των ψυχών και των σωμάτων ιατρός θα βρεί τον τρόπο να ρίξει βάλσαμο στις πληγές, να απαλύνει τον πόνο κατευθύνοντάς τον έτσι ώστε μόνο πνευματικά οφέλη να αφήσει πίσω του.
Εμείς, λοιπόν, ως πιστοί χριστιανοί, ας ευχόμαστε πάντοτε ταπεινά και ας προσπαθούμε να σταθούμε ακλόνητοι με κυβερνήτη στο πλοίο της ζωής μας τον Χριστό, όταν ο άνεμος μαίνεται και τα κύματα εφορμούν, όταν οι προσωπικές μας υποθέσεις και τα βιωτικά πράγματα δεν παίρνουν την καλύτερη δυνατή τροπή. Αλλά και όταν χαρμόσυνα γεγονότα μας επισκέπτονται και γεμίζει με ικανοποίηση η καρδιά μας, ας ελέγχουμε συνεχώς εάν ο Χριστός παραμένει σύνοικος, συνεορταστής και συνδαιτυμόνας, κεφαλή στο τραπέζι της χαράς μας, «προεξάρχων της πανηγύρεως».
«Επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου, και αυτός σε διαθρέψει» βεβαιώνει ο Δαβίδ. Εάν εφαρμόσουμε την προτροπή του, τότε θα αισθανθούμε ως αύρα λεπτή την απλότητα και την γαλήνη να στεφανώνουν την ζωή μας και θα διακρίνουμε ότι τελικά ήταν πολύ μικρά πολλά από αυτά που θεωρούσαμε μεγάλα και πολύ ασήμαντα πολλά από αυτά που θεωρούσαμε σημαντικά. Για να μην βυθισθούμε λοιπόν στην απόγνωση εξαιτίας των θλίψεων, και να μην μεθύσουμε από τις πρόσκαιρες χαρές αυτού του βίου, ας πράξουμε αυτό που η Εκκλησία σε κάθε λατρευτική μας σύναξη θέτει στα χείλη μας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Γένοιτο, αδελφοί.
Αρχιμ. Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου