Όπως είναι γνωστό, για το περιεχόμενο της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, πους σήμερα τιμούμε, το Ευαγγέλιο δεν μας αναφέρει τίποτα, αφού σκέπασε με την σιωπή του όχι μόνο την ζωή, αλλά και το πρόσωπό της. Βέβαια, ο μακαρισμός του προσώπου της Παναγίας μας παραπέμπει στην θαυμαστή γέννηση και ζωή της, αλλά και το ιερό γεγονός της αφιέρωσής της στον Θεό.
Αυτό, βέβαια, το γεγονός της αφιέρωσης ήταν μια συνηθισμένη πρακτική των ευσεβών Ιουδαίων γονέων της εποχής εκείνης. Πήγαιναν τα παιδιά τους στον Ναό των Ιεροσολύμων, ως σημείο αναφοράς τους στον Θεό, ως ανάγκη για μια πνευματική μόρφωση και ανατροφή τους και ένδειξη ότι δίνουν στην ζωή τους ένα ανώτερο νόημα και σκοπό. Η παράδοση της Εκκλησίας, όπως αποτυπώνεται στην υμνολογία της εορτής, προσθέτει κάτι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Η Παναγία μπήκε και έμεινε στα «Άγια των Αγίων», εκεί όπου εισερχόταν μόνο Αρχιερέας «άπαξ του ενιαυτού». Αυτό, κατά την Εκκλησία, έγινε, γιατί η Παναγία ήταν τα κατεξοχήν Άγια των Αγίων, αφού δέχθηκε ως έμψυχος χώρος και ναός τον ίδιο τον Θεό και έγινε το ζωντανό κατοικητήριό Του. Σ’ αυτό το σημείο, πολλοί με σχολαστικό τρόπο αναζητούν και ερευνούν, για να δώσουν απαντήσεις σε λεπτομέρειες που διασώζει η παράδοση. Πώς, για παράδειγμα, εισήλθε η Παναγία στο πιο ιερό τμήμα του Ναού, το οποίο ήταν άβατο; Πώς τρεφόταν θαυματουργικά από αγγέλους, οι οποίοι μάλιστα ύμνησαν και δοξολόγησαν την παράδοξη είσοδό Της.
Τα ερωτήματα αυτά και άλλα παρόμοια έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Προσπαθούν να εξηγήσουν θαυμαστά γεγονότα, ανώτερες εμπειρίες και αποκαλυπτικά βιώματα με κατηγορίες λογικής. Ένα τέτοιο εγχείρημα υποκύπτει στο γνωστό πειρασμό και ολισθαίνει πάντοτε στο ίδιο «λάθος της λογικής». Σε εκείνο το λάθος που ισχυρίζεται ότι όλα αυτά και άλλα παρόμοια είναι θρησκευτικά παραμύθια. Γι αυτό μας λένε ότι πρέπει να τα απορρίψουμε ή, αν δεχθούμε κάτι από όλα αυτά, είναι ένας αόριστος και νεφελώδης συμβολισμός τους. Όμως, την πιο ασφαλή απάντηση μας την δίνει η ίδια η Παναγία. Είναι Εκείνη, η «δούλη του Κυρίου» του Ευαγγελίου, που με την σιωπή της μας άνοιξε και μας έδειξε τον δρόμο για το μυστήριο της πραγματικότητας του Θεού. Είναι Εκείνη που μας λέει ότι το μυστήριο της αληθινής κοινωνίας και σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό βρίσκεται στην ανεπιφύλακτη ταπείνωση και την υπακοή. Στην αναγνώριση των ορίων της ανθρώπινης φύσης μας και της ανεπάρκειάς μας να χωρέσουμε τον Θεό με την λογική μας. Η Παναγία απελευθερώνει τον άνθρωπο από την «δουλεία» της λογικής του, βαθαίνει την ελευθερία του και δίνει νόημα στο μυστήριο της ύπαρξής του.
Εορτάζοντας σήμερα τα Εισόδια της Παναγίας, πορευόμαστε ήδη προς τα Χριστούγεννα, για να ανανεώσουμε την ελπίδα μας στο μυστήριο της ζωής του Θεού. Η Εκκλησία σε αυτήν την πορεία μας δείχνει το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία αποτελεί το όργανο της Σάρκωσης του Θεού. Έτσι, μας προτρέπει και πάλι να ζήσουμε ένα γεγονός που φαίνεται απλοϊκό αλλά και παράδοξο, ψάλλοντας: «Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος…σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου… ήν ανυμνούσιν άγγελοι Θεού. Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος». Με αυτόν τον τρόπο μας θυμίζει ότι δεν έγινε μόνο η Παναγία, αλλά και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει, πλέον, ο ζωντανός ναός του Θεού. Αυτό είναι η κλήση μας και ο προορισμός μας, που συχνά ξεχνάμε. Γιατί, άραγε; Γιατί τα συνθήματα του πολιτισμού μας προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε, πλέον, στην εποχή της απελευθέρωσης και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Το σώμα, λένε, είναι δικό μας και έχουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Μπορούμε να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε. Να το λατρεύουμε ή να το φθείρουμε. Η ζωή είναι δική μας και την καθορίζουμε όπως θέλουμε, μπορούμε να την δημιουργούμε ή να την τερματίζουμε, παραβιάζοντας τα όρια και τους νόμους της φύσης.
Αγαπητοί αδελφοί, σε αυτήν την φοβερή σύγχυση η χριστιανική απάντηση δεν είναι να αρνηθούμε καθετί υλικό και γήινο στο όνομα του πνευματικού και του ουράνιου στοιχείου της ζωής. Το σώμα, η ψυχή και αυτή η ίδια η ζωή μας γίνονται ναός του Θεού, όταν φωτίζονται από την αλήθειά Του και αγιάζονται από την χάρη Του. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Αυτό, βέβαια, το γεγονός της αφιέρωσης ήταν μια συνηθισμένη πρακτική των ευσεβών Ιουδαίων γονέων της εποχής εκείνης. Πήγαιναν τα παιδιά τους στον Ναό των Ιεροσολύμων, ως σημείο αναφοράς τους στον Θεό, ως ανάγκη για μια πνευματική μόρφωση και ανατροφή τους και ένδειξη ότι δίνουν στην ζωή τους ένα ανώτερο νόημα και σκοπό. Η παράδοση της Εκκλησίας, όπως αποτυπώνεται στην υμνολογία της εορτής, προσθέτει κάτι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Η Παναγία μπήκε και έμεινε στα «Άγια των Αγίων», εκεί όπου εισερχόταν μόνο Αρχιερέας «άπαξ του ενιαυτού». Αυτό, κατά την Εκκλησία, έγινε, γιατί η Παναγία ήταν τα κατεξοχήν Άγια των Αγίων, αφού δέχθηκε ως έμψυχος χώρος και ναός τον ίδιο τον Θεό και έγινε το ζωντανό κατοικητήριό Του. Σ’ αυτό το σημείο, πολλοί με σχολαστικό τρόπο αναζητούν και ερευνούν, για να δώσουν απαντήσεις σε λεπτομέρειες που διασώζει η παράδοση. Πώς, για παράδειγμα, εισήλθε η Παναγία στο πιο ιερό τμήμα του Ναού, το οποίο ήταν άβατο; Πώς τρεφόταν θαυματουργικά από αγγέλους, οι οποίοι μάλιστα ύμνησαν και δοξολόγησαν την παράδοξη είσοδό Της.
Τα ερωτήματα αυτά και άλλα παρόμοια έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Προσπαθούν να εξηγήσουν θαυμαστά γεγονότα, ανώτερες εμπειρίες και αποκαλυπτικά βιώματα με κατηγορίες λογικής. Ένα τέτοιο εγχείρημα υποκύπτει στο γνωστό πειρασμό και ολισθαίνει πάντοτε στο ίδιο «λάθος της λογικής». Σε εκείνο το λάθος που ισχυρίζεται ότι όλα αυτά και άλλα παρόμοια είναι θρησκευτικά παραμύθια. Γι αυτό μας λένε ότι πρέπει να τα απορρίψουμε ή, αν δεχθούμε κάτι από όλα αυτά, είναι ένας αόριστος και νεφελώδης συμβολισμός τους. Όμως, την πιο ασφαλή απάντηση μας την δίνει η ίδια η Παναγία. Είναι Εκείνη, η «δούλη του Κυρίου» του Ευαγγελίου, που με την σιωπή της μας άνοιξε και μας έδειξε τον δρόμο για το μυστήριο της πραγματικότητας του Θεού. Είναι Εκείνη που μας λέει ότι το μυστήριο της αληθινής κοινωνίας και σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό βρίσκεται στην ανεπιφύλακτη ταπείνωση και την υπακοή. Στην αναγνώριση των ορίων της ανθρώπινης φύσης μας και της ανεπάρκειάς μας να χωρέσουμε τον Θεό με την λογική μας. Η Παναγία απελευθερώνει τον άνθρωπο από την «δουλεία» της λογικής του, βαθαίνει την ελευθερία του και δίνει νόημα στο μυστήριο της ύπαρξής του.
Εορτάζοντας σήμερα τα Εισόδια της Παναγίας, πορευόμαστε ήδη προς τα Χριστούγεννα, για να ανανεώσουμε την ελπίδα μας στο μυστήριο της ζωής του Θεού. Η Εκκλησία σε αυτήν την πορεία μας δείχνει το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία αποτελεί το όργανο της Σάρκωσης του Θεού. Έτσι, μας προτρέπει και πάλι να ζήσουμε ένα γεγονός που φαίνεται απλοϊκό αλλά και παράδοξο, ψάλλοντας: «Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος…σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου… ήν ανυμνούσιν άγγελοι Θεού. Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος». Με αυτόν τον τρόπο μας θυμίζει ότι δεν έγινε μόνο η Παναγία, αλλά και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει, πλέον, ο ζωντανός ναός του Θεού. Αυτό είναι η κλήση μας και ο προορισμός μας, που συχνά ξεχνάμε. Γιατί, άραγε; Γιατί τα συνθήματα του πολιτισμού μας προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε, πλέον, στην εποχή της απελευθέρωσης και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Το σώμα, λένε, είναι δικό μας και έχουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Μπορούμε να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε. Να το λατρεύουμε ή να το φθείρουμε. Η ζωή είναι δική μας και την καθορίζουμε όπως θέλουμε, μπορούμε να την δημιουργούμε ή να την τερματίζουμε, παραβιάζοντας τα όρια και τους νόμους της φύσης.
Αγαπητοί αδελφοί, σε αυτήν την φοβερή σύγχυση η χριστιανική απάντηση δεν είναι να αρνηθούμε καθετί υλικό και γήινο στο όνομα του πνευματικού και του ουράνιου στοιχείου της ζωής. Το σώμα, η ψυχή και αυτή η ίδια η ζωή μας γίνονται ναός του Θεού, όταν φωτίζονται από την αλήθειά Του και αγιάζονται από την χάρη Του. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου